نمایی از ساحل خلیج الجزیره
ورود به الجزایر می تواند ویرانگر باشد. پیادهروی متوالی از ساختمانهای استعماری، دود ماشین و خیابانهای فرسوده است. و وقتی می گوییم فرسوده، هوی و هوس نیست: برخی از بخش های مدینه یا منطقه جدید این احساس را به وجود می آورند که اخیرا قربانی یک حمله جنگی شده اند.
بنابراین، بالکن مشرف به مدیترانه، یک بالکن فرسوده است: گذشته استعماری خود را حفظ می کند، اما با سال ها بی توجهی ضربه خورده است. رها شده به هوای زنگ دریایی و فراز و نشیب تجارت بندری.
تقریباً همه چیز در اطراف خیابان کنار دریا می چرخد
با این حال، این اولین تصور از فرسودگی و کثیفی زمانی که بدون انتظار راه می روید محو می شود و در کافه های کوچک، تماشای حرکت صرافان، ملوانان یا دانش آموزان مدرسه و لذت بردن از روال معمول در این شهر آفریقای شمالی با تقریبا هیچ گردشگری.
تقریباً همه چیز حول محور می چرخد خیابان کنار دریا، کسبه یا قسمت مدرن، پر از مغازه و پارک در پایتخت، الجزایری ها می کشند یک زندگی اغلب پر هیجان در انتظار تلفن همراه و با سرعتی سریع، آنها 3.4 میلیون نفر جمعیت آنها با تاکسی، اتوبوس و پیاده از جایی به جای دیگر حرکت می کنند. آنها بسته شده بین ادارات یا ساختمان های سازمانی راه می روند. اما شکاف های صلح وجود دارد، جایی که ذات مغرب - کشیدن لوله آب، مزه کردن چای نعناع - مهلت می دهد.
فراتر از توقف در میان شلوغی، بازدید از الجزایر را می توان در این شریان رو به آب آغاز کرد، مشاهده قایق هایی که کانتینرها را حمل می کنند، قایق هایی که به شبه جزیره می روند یا رستوران های ماهی بدون مشتری.
شایع ترین انحراف معمولا در شروع می شود میدان La Grande Poste ، باغی پلکانی که در آغاز سال اعتراضات علیه رئیس جمهور عبدالعزیز بوتفلیقه که پس از دو دهه قدرت استعفا کرد، در آن شکل گرفت. زوج برخی گرافیتی ها علیه رژیم باقی مانده است -جمجمه روی چراغهای خیابان، تصاویر چه- یا بنرهایی که توسط معترضانی که توانستهاند از حضور پلیس در همه جا اجتناب کنند، در دست گرفتهاند.
میدان La Grande Poste
در اطراف آن، سینماهای ظاهرا بسته، هتلهایی با گذشته باشکوهتر، رستورانهایی که معمولی سرو میکنند (زنجیرهها هنوز در الجزایر فرود نیامدهاند)، دفاتر مرکزی بانکها و بلوکهای مسکونی آغشته به دوده، با دیشهای ماهوارهای که از نماهایشان بیرون میزند و پتوهایی که پهن شدهاند.
مکان خوبی برای چشیدن غذاهای تند است: کوسکوس، نماد آشپزی مغرب، با پیشنهاد فراوانی که از تلفیقی از سبک های عربی، فرانسوی و خاورمیانه ای. از آنجا که سیخ ترشی به لازانیا مرغ یا گوساله، عبور از امکان حبوبات یا سالاد با پیاز، چغندر و فلفل، کنار گذاشتن مکان های ماهیگیر غذاهای دریایی یا گریل تاج ضیافتی را برای کام هایی که تمایل به کاوش دارند بیش از اندازه کافی برپا کنید.
با انجام پیاده روی موازی با آب، می توان وارد آن شد خیابان لاربی بن مدی و در چند متری **موزه هنرهای معاصر،** ساختمان بزرگی که فضای خالی در آن تامل برانگیزترین اثر است و موزه فیلم، یک اتاقک با پوسترهای تولیدات بزرگی مانند نبرد الجزیره، به کارگردانی گیلو پونتکوروو در سال 1966. تماشای آن به دو دلیل بیش از حد توصیه شده است: برای خام بودن دنباله های سیاه و سفید آن و برای تقریب تاریخی به کشوری که استقلال آن به سال 1962 و پس از 12 سال جنگ علیه فرانسوی ها بازمی گردد.
میدان شهدا
با ادامه مسیر مستقیم به آن می رسیم میدان شهدا ، منطقه ای محصور با جاده های عریض، با درخشندگی اندک، که در آن بازی پول ظاهر خود را نشان می دهد: ارزش پول در بانک ها توسط تعرفه های دولتی قوی کنترل می شود، سپس همین کار را در خیابان انجام دهید، جایی که ارزش آن بسیار بالاتر است.
ده ها صراف تمایل دارند در پاساژها جمع شوند، منتظر هر کسی است که یورو خود را پخش کند. با دستهای از اسکناسهایی که میتوان آنها را با پاپیروسهای نجاتیافته از یک کشتی شکسته اشتباه گرفت، رهگذر توسط دستهای از انگشتان بد محاصره میشود که مقادیر را در موبایلهای آنالوگ محاسبه میکنند.
در شیب شمالی قرار دارد موزه ملی هنرها و سنت های مردمی، به راحتی قابل مصرف به غرب، مسجد بزرگ یا جماعت الکبیر، هیچ جاذبه قابل توجهی وجود ندارد. و کوچه هایی که به کاسب نامی که بناهای دیواری در مرکز کلان شهرهای عربی با آن شناخته می شوند.
رفتن به این کوچه ها پاسخگوی هیچ یک از ایده های از پیش تعیین شده این فضاها نیست. ریادها، دکههای ادویهفروشی، پشتبامها با منظرهای پانوراما از شهر یا گوشههای خیالانگیز تزئینشده با حنا تبدیل به هزارتویی از خانههای نیمهفرور شدهاند. با صمیمیت مردم و نگاه اجمالی به مساجدی مانند مسجد کچاوا یا جاما الجدید نجات پیدا می کند.
قدم زدن در داخل «کاسبه»
ترک این شهر درونی بدون کافه در آن تانتونویل، مکان افسانهای در میدان پورت سعید. این مؤسسه با بیش از یک قرن قدمت (در سال 1890 تأسیس شد) گوشه غیرمتعارف همسایگان است. عکسهای خالقان و نویسندگان برجسته دیوارهای آن را پر میکنند و روی میزهای بیرون میتوانید گردهماییهایی را با بیقرارترینهای شهر ترتیب دهید. در حالی که سیگار را به زنجیر می بندد، کلاه های چریکی به تن می کند یا روزنامه می خواند (روی کاغذ!).
نزدیک، رقابت می کند خیابان های لس سینک ، یک بستنی فروشی و کافه با کاشی های قدیمی و پنجره های بزرگ. منابع کافی برای کشش به سمت دو بنای تاریخی مرفه ترین در محدوده شهری: کلیسای نوتردام آفریقا و بنای یادبود شهدا.
یادمان شهدا ادای احترام به کشته شدگان جنگ است. در سال 1982 به مناسبت بیستمین سالگرد استقلال افتتاح شد. هرمی متشکل از سه برگ نخل بتنی را شبیه سازی می کند و شعله ابدی را در مرکز نگه می دارد، توسط مجسمه های سربازان محافظت می شود. بین جاده های کمربندی بزرگراه می رسد.
کلیسای نوتردام آفریقا در بالای تپه شمالی شهر قرار دارد. این یک معبد کوچک کاتولیک است که در سال 1872 با نقاشی های دیواری که به هماهنگی اشاره دارد افتتاح شد: "نوتردام آفریقا، برای ما و برای مسلمانان دعا کن." دعایی در مقابل گروه کر می گوید. این مکان در لبه یک صخره 124 متری قرار دارد که به شما امکان می دهد از یکی از بهترین مناظر الجزایر لذت ببرید.
یادمان شهدا
و اگر میخواهید بازدید را با هدیهای خارج از مسیر شکسته به پایان برسانید، بهتر است به آنجا بروید تیپاسا. در 68 کیلومتری اینها خرابه های رومی آنها نگاهی اجمالی به گذشته مشترک با الجزایر هستند. واقع بین تپه ها، با یک یارو در پس زمینه، ارگ در قرن چهارم قبل از میلاد پذیرای 20000 نفر بود.
این یکی از سنگرهای امپراتوری بود که ** در سال 1982 توسط یونسکو به عنوان میراث جهانی اعلام شد. ** هنوز مقبره ها، قطعات موزاییک و جغجغه های مرگ از زمان های دیگر حفظ شده است بین مسیرهایی که چمن طی می کند.
لذتی که منظره ای تمیز از دریای مدیترانه را فراهم می کند. این بار با وجود سنش کمتر پوشیده شده است.
تایپ کنید