صندلی Voxel توسط Manuel Jiménez و Gilles Retsin برای Nagami در مرکز پمپیدو در پاریس
تواریخ این را می گویند در سال 1092 ، پس از فتح شهر تولدو اثر آلفونسو ششم ، کار شروع شد بازسازی دیوارهای آویلا . تقریباً یک هزاره بعد، در زیر همان دیوارها، سه معمار یک ربات را تصور کردند.
مثل کیمیاگری که در جستجوی کلیدی پنهان است، مانوئل جیمنز به مدرسه معماری بارتلت در لندن سفر کرده بود . آنجا مسئولیت را بر عهده گرفت آزمایشگاه محاسبات طراحی ، آزمایشگاهی که در آن به همراه دانشجویانش فرآیندها و مواد جدیدی را در زمینه فناوری نامحدود ایجاد کرد. پس از بحران 2008، طراحان متوجه شدند که** مدل سنتی تمام شده** و مسئولیت تولید خود را بر عهده گرفتند. آنها حروف اول را انتخاب کردند خودتان, خودتان آن را انجام دهید و همچنین نسخه های منحصر به فرد یا در سری های کوچک در پرینترهای سه بعدی شکوفا شده است.
یک شب، مانوئل در زیر دیوارهای شهرش با برادرش میگل و ایگناسیو ویگوئرا در مورد ماهیت فرآیند سه بعدی . ماشینهایی که با برنامهنویسی کار میکنند، میتوانند اشیا، حتی ساختمانها را مدلسازی کنند. چرا یکی از آن ربات ها را در اویلا ایجاد نمی کنید؟
ابزار، بازویی که خودکار با آن اشیاء را شکل می داد ، در یک اتاق زیر شیروانی تصور شد. هنگامی که او آماده شروع کار خود شد، به گاراژ منتقل شد، جایی که آزمایشگاه در آنجا نصب شد. این کارگاه با حرفه تجربی و ابتکاری، نام گرفت ناگامی.
"انجام دادن؟" اعضای آن تعجب کردند. مانوئل صندلی را به عنوان تصور کرد معماری ترین مبلمان . مانند یک ساختمان حمایت و استقبال می کند. پاها، نشیمنگاه و تکیه گاه یک ساختار را تشکیل می دهند. به همین دلیل، معماران دوست دارند فرانک لوید رایت، لوکوربوزیه، ون در روهه یا گائودی با اشتیاق روی این اشیا کار کرد.
اولین سفارش رسید. را مرکز پمپیدو درخواست قطعه ای برای نمایشگاهش کرد چاپ دنیا . بدین ترتیب متولد شد صندلی واکسل ، درهمکاری با ژیل رتین . بازوی خودکار یک خط پیوسته از بیش از دو کیلومتر از مواد پلاستیکی زیست تخریب پذیر را برای ساخت این شکل سبک و تقریباً نیمه شفاف چاپ کرد. وکسل به پاریس سفر کرد و در سال 2017 بخشی از مجموعه دائمی پمپیدو شد . سه سال از گفتگوی زیر دیوار می گذشت.
فرآیند تولید کمان، توسط معماران زاها حدید برای ناگامی
ناگامی بزرگ شد و کارگاه، الف آزمایشگاه فاب (آزمایشگاه ساخت) به روش MIT ، به شبستانی نقل مکان کرد که مانند برخی از صومعه های شهر قدیمی، خارج از دیوارها قرار داشت . در مرکز فضا، روبات چاپ سه بعدی صندلی پشت صندلی، شی پس از شی، با اشکالی از طبیعت جدید احاطه شده است.
متولد شدند بالا آمدن Y تعظیم ، قطعات خواهر طراحی شده توسط پاتریک شوماخر، معماران زاها حدید . ساختار گلی و ارگانیک آن کشش مواد پلاستیکی استخراج شده از منابع تجدیدپذیر مانند نشاسته ذرت را به شدت بالا برد. تنوع رنگدانه ها باعث شد که بازوی فلزی قطعات منحصر به فردی ایجاد کند و لایه هایی از رنگ را به طور تصادفی با هم ترکیب کند. مقصد او Salone del Mobile در میلان بود ، جایی که آنها در فضایی در بررا ظاهر شدند.
علیرغم فناوری بالا و نوآوری مداوم که در کار آنها دخیل است، اعضای ناگامی خود را اینگونه تعریف می کنند: صنعتگران صنعتی ". هر ربات یا چاپگر سه بعدی دستورالعمل های طراحی دیجیتال را تا میلی متر دنبال می کند، اما هر بار به صورت دستی مداخله می شود. بنابراین، با هدایت خلاقیت و دقت، به موفقیت می رسد پرداخت های منحصر به فرد روی قطعات که برای کسانی که روی آنها می نشینند یا به سادگی آنها را مشاهده می کنند، الف را طرح می کنند ایده رویایی، پایدار و آینده نگر، بدون از دست دادن عملکرد خود.
«Rise» معماران زاها حدید برای ناگامی
سفر در ادامه یافت نیویورک، کپنهاگ و دبی . در سال 2018 فرم های مدولار از شلیل گل رز در موزه ویکتوریا و آلبرت لندن . حجم آن با تجمیع، با موجودیت خاص خود، برای ساخت مجسمهها، مبلمان یا صفحهنمایشهایی که در موزه، نمایانگر ماکت یک مجسمه برنزی یا تیراندازی با کمان دوره رنسانس.
در همین حال، در اویلا، ربات قطعه ای به یاد ماندنی به طول بیش از سه متر را تصور کرد که به نظر می رسید روی خودش می چرخد و می تواند آن را اشغال کند. قلب یک آسمان خراش در شهر شنژن چین.
از شهرهای جدید آسیایی، برادران مانوئل و میگل به همراه دوست خود ایگناسیو در چاپ آثار پیشروی کردند. اشیاء سه بعدی در فضاهای اطراف سیاره . از بیرون دیوارهای آویلا، آینده "صنعت صنعتی دیجیتال" در دستان خوبی است.
نکتاری در موزه ویکتوریا و آلبرت لندن