هاوانا برای سالگردش بازسازی می شود
پنج قرن پر از تاریخ، ماجراها و حوادث ناگوار، از 16 نوامبر 1519، زیر سایه درخت سیبا - که بردگان آن را جادوگر می نامیدند - و پس از برگزاری مراسم توده و تأسیس کابیلدو، شهر هاوانا افتتاح شد یکی دیگر از هفت شهر که توسط فاتح اسپانیایی دیگو ولاسکز د کوئلار تأسیس شد.
سن کریستوبال د لا هابانا با تمام رنگ پوست، مذاهب و باورهای ممکن متولد شد و بزرگ شد: بومی تاینوس، اسپانیایی، فرانسوی و انگلیسی، فاتحان، کورسیان، دزدان دریایی. بردگانی که از بومی خود آفریقا جدا شده اند، چینی هایی از ماکائو، هنگ کنگ و تایوان که در مزارع نیشکر جایگزین بردگان شده یا به آنها ملحق شدند.
آنها خاستگاه هایی هستند که به راحتی در مردم ساکن هاوانا قابل حدس زدن هستند، جایی که آبی چشم های آبی از چهره ای تیره می درخشد، جایی که اسپانیایی های آستریشی، گالیسیایی و کاتالانی تبار با آهنگ کارائیب حرکت می کنند. ملاتوهایی که لباس سفید پوشیده اند، سانتریای خود را به رخ می کشند، از آمیختگی عقاید مسیحی و خدایان آفریقایی متولد شد. آسیایی هایی که از چین آمده بودند طولی نکشید که محله چینی هاوانا خود را تأسیس کردند.
امسال 2019، برچسب از هاوانا 500 سال در هر مرحله از پایتخت کوبا ظاهر می شود. تاج دیوارهای قدیمی هاوانای قدیم، مؤسسات جدید، در محله منتخب ودادو، خیابان پنجم میرامار پر جنب و جوش یا خیابان شلوغ Malecón، هنوز با آثار هنری ** سیزدهمین دوسالانه .** در هر گوشه از شهر بحثبرانگیز، شهادت 500 سالی که پاییز آینده را جشن خواهد گرفت، مفتخر است، گویی میخواهد توشههای پرباری را که در رگهایش میگذرد، به ساکنانش یادآوری کند، که یکی از کاملترین فرهنگهای جهان از آن بیرون آمده است. دنیا با همه ی تغییراتش.
دوسالانه 2019 آثاری از این دست را در پیادهروی خود به جا گذاشته است
صحبت در مورد موسیقی، صحبت در مورد کوبا است. هر کوبایی یک نوازنده، خواننده و رقصنده است. آن پسری که هر کجا یک کوبایی باشد صدا می کند، در هاوانا چند برابر می شود. در کوچه هایش شنیده می شود، در مردمانش که در حال رقصیدن به دنیا می آیند احساس می شود. در رد پای بسیاری از نمایندگان آن، در میان دیگران، با عظیم مشخص شده است سلیا کروز، توسط Compay Segundo، Bebo Valdés، Bola de Nieve، Buenavista Club Social یا La Nueva Trova Cubana، جایی که سیلویو رودریگز و پابلو میلانس زیباترین شعر را با ریتمی شیرین و گرم می سرایند، با ریتم کوبایی که زنی با کلاهی مانند نقاشی از شاگال پیر...
و اگر در مورد ادبیات صحبت می کنیم، سه جایزه سروانتس - دولچه ماریا لویناز، گیرمو کابررا اینفانته و آلجو کارپنتیر - نمونه ای از بسیاری از نویسندگانی است که جزیره داده و می دهد. مانند نقاشان، طراحان، سفالگران، شعبده بازان و رقصندگان از دسته آلیشیا آلونزو، در حال حاضر مدیر باله ملی کوبا ، که مقر آن، تئاتر آلیسیا آلونسو ، نام او را یدک می کشد.
اما شاید ستاره همه آنها همان خیابانی در هاوانا باشد که در میان عمارتهای مخروبه، عمارتهایی که اخیراً بازسازی شدهاند، کافهها، «پالادارها» (یعنی رستورانها)، کتابفروشیها، عتیقهفروشان و فروشندگان، شلوغیهای زندگی با ریتم و رنگ کامل. با احساس کوبایی بودن، کوبا، که خیلی ها را جذب و جذب می کند.
ارنست همینگوی، البته او یکی از آنها بود که نه تنها آثاری در مورد جزیره محبوبش مانند El Viejo y el Mar نوشت. همچنین مسیر کوکتل های خود را تعیین کرد: موهیتو من Bodeguita del Medio ، دایکیری من در فلوریدیتا .
ژوزفین بیکر ضبط شده در هاوانا در سال 1950، زمانی که در هتل ملی ، مافیای آمریکای شمالی با همراهی اشراف اروپایی و ستارگان هالیوودی به دلیل رنگ آن از ورود منع شد. هتل سه بار در را به روی او بست تا اینکه در سال 1345 پس از انقلاب به اجرای برنامه پرداخت تئاتر گارسیا لورکا همراه با Bola de Nieve و با تمام افتخارات در هتل افسانه ای ناسیونال، که امروزه نیز نور 500 سال هاوانا را در بالای Malecón به رخ می کشد، پذیرفته می شود.
همینگوی دوست داشت موهیتو خود را در La Bodeguita del Medio بنوشد
از زمانی که فیدل کاسترو در دهه 1960 شروع به بازسازی آن کرد، هاوانا سال ها است که خود را آراسته است. با این حال، این سال 2019 مراقبت ویژه ای دارد تا در تولد 500 سالگی او تا حد امکان زیبا باشد. مصنوع مسئول تبدیل آن است مورخ شهر, اوسبیو لیل اسپنگلر، بله، او قبلاً رفته است کارتاخنا هند زیبا و براق چه خواهد کرد با شهر خودش که آنقدر عاشق است که آن را مانند یک احساس احساس کنید ، نه به عنوان یک شهر.
"هاوانا یک حالت ذهنی است" مورخ بزرگی را که زندگی و خرد خود را وقف بازسازی نماها، بالکن ها، ستون ها کرده است، حفظ می کند تا آخرین راز هاوانای محبوب خود را کشف کند و آن را برای هر کسی که می خواهد او را جلب کند، آشکار کند.
با قدم زدن در هاوانا، عشق مورخ آن درک می شود، کسی که آن را مانند هیچ کس دیگری نمی شناسد، زیرا چشم و گوش برای جذب آنچه که سنگ ها و مردمان آن ارائه می دهند کم است. بله، هاوانای قدیم است، شهادت دگردیسی آن را می توان در هر گوشه از پنج میدان آن دید، پلازا د آرماس، پلازا د سان فرانسیسکو، پلازا ویجا، پلازا د لا کاتدرال و پلازا دل کریستو. همچنین در خیابان هایی که آنها را احاطه کرده اند، با موسیقی متحرک: آهنگ manisera ارائه محصول خود -"یک مخروط بادام زمینی برای من بخر..."-; پیرمرد تنها در حال کوبیدن گیتار روی نیمکتی نشسته است، دانشآموزان در حال راهپیمایی در صف میرقصند.
نماها به رنگ آبی پاستلی، سایر نماها به رنگ سینا. خانه قدیمی قرعه کشی که هنوز طبل خوش شانس را در خود جای داده است، به رنگ سبز رنگ شده است. از همه آنها پاسیوهایی ظاهر می شود که پوشش گیاهی استوایی اصرار دارد آنها را پنهان کند. هتل هایی که مانند نئوکلاسیک تاریخ ساز شده اند هتل انگلستان ، قدیمی ترین در کوبا، واقع در پاسئو دل پرادو، که المور لئونارد در رمان خود اشاره می کند کوبا آزاد ; تازه بازسازی شده ایبروستار گرند پاکارد، از استخر بینهایتی که میتوانید Morro و Fort of La Cabaña یا همان را ببینید هتل سویل در خیابان تروکادرو که در فیلم بر اساس این کتاب نمایش داده شده است مرد ما در هاوانا گراهام گرین، و آن در زمان خود، مانند هتل ریویرا ، ملی، هاوانا هیلتون ، یا کاپری ، با تجارت مافیای آمریکایی مرتبط بود.
پاسئو دل پرادو، جایی که چندین هتل تاریخی در آن قرار دارند
اگر محله باشد ممنوع، پر از کاخ های قدیمی در صف انتظار برای پاکسازی، تابلوهای 500 ساله هاوانا چراغ های راهنمایی، مدارس یا کافه های افسانه ای مانند توپ جایی که بازیکنان بیسبال در آن زمان می رفتند. همچنین ریشوها فیدل کاسترو و کامیلو سینفوئگوس ، که عکس هایش هنوز روی دیوارهای کافه ای که در کنار آن قرار دارد آویزان است قبرستان کریستف کلمب.
این گورستان همچنین یک گذرگاه ضروری در تاریخ هاوانا است، زیرا هنرمندان، سرکشان، سیاستمداران و مردم عادی در آنجا همه در کنار هم و ظاهراً در آرامش استراحت می کنند. Alejo Carpentier، Lezama Lima یا Dulce María Loynaz مالش شانه ها با آنتونیو گدس و با قهرمانان انقلابی قد و قامت خاویر والدز یا روبن مارتینز. در آنجا باشکوه ترین مقبره ها وجود دارد، ببینید مربوط به آتش نشانان هاوانا یا پاویون آستوریاس، و آن یکی، کوچکتر، اما شگفت انگیزتر، آملیا گویر د لا هوز نام مستعار معجزه آسا به تعداد آرزوهایی که فقط با لمس قنداق برنزی کودک در تصویر مادر و فرزندی که بر فراز قبر او بلند شده برآورده می کند.
این گورستان در مجاورت خیابان 23 است که به سینما اختصاص دارد. در مرکز فرهنگی فیلم توت فرنگی و شکلات ، بین 12 تا 13، باید یک رام 7 ساله Cuba Libre of Havana Club بنوشید و نان تست به مناسبت پنجمین سالگرد هاوانا و داستان اصلی فیلم به کارگردانی توماس گوتیرز آلئا و خوان کارلوس تابیو و با بازی خورخه پروگوریا و ولادیمیر کروز که نام این مرکز از آنها گرفته شده است.
به قول خود اوسبیو لیال، پانصدمین سالگرد شهر بهانه ای برای تکمیل بیش از 20 اثر با ماهیت اجتماعی، فرهنگی، آموزشی، میراثی و بهداشتی خواهد بود. از جمله آنها، بازگشایی کاپیتول ملی ، در سال 1929 در زمان حکومت جراردو ماچادو، کار معماران کوبایی افتتاح شد. یوجنیو راینری پیدرا و رائول اوترو ، که توانبخشی آن در سال 2010 آغاز شده است، رو به اتمام است.
قبرستان کریستف کلمب
ایستگاه مرکزی راهآهن کوبا، نجات قلعه سانتو دومینگو د آتارس و بازار کواترو کامینوس برخی دیگر از بازگشاییهای برنامهریزیشده هستند، بدون فراموش کردن کنسرتها، نمایشها و نمایشگاههایی که در طول سال برگزار میشوند که در ماه پایانی به پایان میرسد. نوامبر. این مورخ بزرگ از کمک های سازمان های بین المللی، شهرها، ایالت ها و سازمان های غیردولتی قدردانی می کند، هرچند اشاره می کند که اگرچه پول لازم است. نکته اصلی اراده است که با هیچ چیز قابل خرید نیست.
جرثقیل ها و کارگران روی داربست گواهی بر تجدید هاوانا می دهند. در همین حال، افرادی که در این ساختمانها زندگی میکردند در جای دیگری اسکان داده شدهاند تا زمانی که پس از تمیز کردن به خانه برگردند. همانطور که Eusebio Leal می گوید، زیبایی هاوانا آنجا بود و وقتی دستت را روی آن بگذاری، شهر دوباره متولد می شود. پایتخت کوبا که در آستانه گذشت نیم هزاره است، تمام تلاش خود را می کند تا میراث بزرگی را که به مدت 500 سال توانسته است خلق کند به جهانیان ارائه کند. شهری باشکوه در زمانها، در زمانهای دیگر منحط، باشکوه، گمشده و منحصربهفرد که هاوانا است.
هاوانا یک حالت ذهنی است