تتیاروا و براندو: یک داستان عاشقانه
کارولین هال گرانبهاترین گنج خود را در کیف خود نگه می دارد: یک عکس . در آن، یک مرد خوش تیپ توسط دو زن از یک نسل متفاوت اسکورت می شود. کارولین با آگاهی از زیبایی جوانی اش با لبخندی شیطنت آمیز اشاره می کند: «من سمت چپ هستم. یکی از سمت راست مادر من است و یکی در مرکز مارلون براندو است، یک روز در ساحل. این عکس در همان روزی گرفته شده است که او Tetiaroa را کشف کرد. ، صورتحساب
کارولین نوه جیمز نورمن هال، نویسنده آمریکایی است که در اوایل قرن بیستم به تاهیتی آمد. او در آنجا با داستان Bounty روبرو شد، یک کشتی انگلیسی که در جزیره دچار شورش شد و در نهایت درباره آن رمانی نوشت. از آنجا به سرعت به سینماها پرید.
کارولین هال و گنجینه اش: عکسی با براندو
مارلون براندو در سال 1960 وارد تاهیتی شد ، در جریان پیش تولید هالیوودی دومین اقتباس از این کتاب موفق. او قبلاً یک ستاره بود و نورافکن ها و سرگرمی های لس آنجلس شروع به ترش کردن شخصیت پیچیده و بی اعتمادی کرد. براندو شرط بزرگ فیلم بود، کسی که مسئول جان دادن به کاپیتان کاریزماتیک و جوان بود. ایده اولیه او ساده بود و از محدودیت های معمولش فراتر نمی رفت: رسیدن، غلت زدن و رفتن. پس از آن بود که اگزوتیسم و اروتیسم پلینزی ابتدا او را مجذوب خود کرد، سپس او را عاشق کرد تا در نهایت او را فراتر از زندگی ریشه کن کند.
مارلون چند روز قبل آمده بود تا خودش را مستند کند تا کمی بیشتر درباره تاریخچه Bounty بیابد. به همین دلیل به ما مراجعه کرد تا مادرم از تحقیقات پدرم به او بگوید. در یک استراحت با قایق به حومه جزیره مرجانی Tetiaroa رفتیم. او از دور مجذوب دریاچه داخلی آن، طبیعت بکر و پرشور آن شد. از آن لحظه به بعد شیفته این مکان شد و تا زمانی که نتوانست آن را بخرد دست از کار نکشید.»
ما از عاشق شدن غافلگیر نمی شویم
جزیره مرجانی تنها چیزی نبود که مترجم را جذب کرد. همانطور که در رمانی که در آن کاپیتان فلچر عاشق حرکات باسن شاهزاده خانم محلی میمیتی می شود، براندو توسط زیبایی رقصنده ای به نام تاریتا جذب شد . در وقفه های فیلمبرداری، بازیگر به دنبال خواستگارانی بود، خواستگارانی که او را با آن بازیگر بداهه قرار بگذارند. این هوی و هوس از مرز لجبازی فراتر رفت و در نهایت تاریتا قراری را پذیرفت که به مرور زمان به ازدواجی پر پیچ و خم با فرزندان منجر شد.
این اتحاد، میخ روی کیک، بحث نهایی بود که سوپراستار باید دولت محلی را متقاعد کند تا بهشت طبیعی تتیاروآ را به او بفروشد. براندو ادعا کرد که تنها هدفش حفظ آن، مراقبت از آن، دور نگه داشتن آن از تب ساخت و ساز دیوانه وار است که قبلاً در تاهیتی نویی، مورآ و بورا بورا شیوع یافته بود. اما چه کسی می تواند به یک یانکی نمایشی اعتماد کند؟ تا زمانی که با عروسی نشان نداد که نیتش پاک است، به آنچه آرزویش بود نرسید.
تاریتا و مارلون براندو
در حالی که داستان با تاریتا به دلیل ترکیبی از شب، الکل و بی ثباتی عاطفی بدتر شد، رابطه با تتیاروآ و تاهیتی با گذشت زمان قوی تر شد. مارلون براندو این جزایر را دوست داشت زیرا مردم اینجا واقعاً او را دوست داشتند . ریچارد بیلی، مدیر عامل شرکت هتل پاسیفیک بیچکامبر، میگوید: «آنها به دنبال هیچ سودی در او نبودند، فقط او را قدردانی و تحسین کردند. «اینجا او خودش بود، احساس می کرد می تواند به مردم اعتماد کند. او به تاهیتی آمد و به تتیاروآ رفت زیرا احساس می کرد اینجا جایی است که مردم به او دروغ نمی گویند.
ریچارد بیلی و مارلون براندو در طول اقامت او در پلینزی با هم دوست شدند. مارلون نگران آینده جزیره خود بود. او از او مراقبت کرده بود، اما به وارثان خود برای انجام این کار اعتماد نداشت. . پس از آن بود که ایده ساخت یک هتل سازگار با محیط زیست و بدون نفت در بخشی از Tetiaroa مطرح شد. برای من یک مدینه فاضله واقعی بود، نمی توانستم به این فکر کنم که انرژی مورد نیاز برای تهویه مطبوع، نور و تمام برق مورد نیاز یک استراحتگاه را از کجا تامین کنم. اما این مستند بود و او مطالعات دانشمندان متعددی را به من نشان داد که رمزگشایی کردند که چگونه میتوان با استفاده از حرکات دریا انرژی تولید کرد.»
مرگ مارلون براندو در سال 2004 برنامه های او را برای جزیره متوقف نکرد . او به وصیت خود حکم داد که یک سوم آن برای استفاده از هتل های سازگار با محیط زیست استفاده شود. زمانی بود که پروژه Tetiaroa شروعی قوی داشت، یک برنامه بلندپروازانه برای اطمینان از احترام به تمام رویاهای هنرمند فقید و عملی شدن. تا پایان سال جاری پیش بینی می شود که این مجموعه از 35 ویلای لوکس که خیانت به احترام به کره زمین نیست . مجموعه براندو با انرژی های طبیعی تامین خواهد شد. اتاق ها به گونه ای از هم جدا می شوند که تاثیر انسان قابل کنترل باشد. علاوه بر این، بنیادی که نام او را یدک می کشد، تضمین می کند که روحیه پرشور سال های آخر بازیگر این مکان جدید را تحت تأثیر قرار می دهد. این آخرین هدیه یک نابغه به دنیاست، قطعه ای از بهشت برای درک اینکه چرا، گاهی اوقات، پیشرفت برای حساس ترین روح ها بیش از حد حریص است.