La Mole Antonelliana سینما و معماری است، آیا چیز جالبتری وجود دارد؟
همانقدر که سعی می شود از آن اجتناب شود، موجوی توریستی در تورین که **همه بازدیدکنندگان را دیوانه می کند، مول آنتونلیانا است **. آنجاست، طوری کاشته شده که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است، در گوشه و کنار، در طاق های طاق های برهنه یا بالای کلیساها نگاه می کند. این یک فانوس دریایی عجیب و غریب از جاذبه های کنجکاو که به راحتی سیر می شود و به آسمان نگاه می کند و به خود اجازه می دهد با سوزن منحصر به فردی که تاج آن را می پوشاند هدایت شود، در شهر قدم بزند و به درب خانه اش برسد.
"اوووه، اما این یک موزه لعنتی است" بیشتر فکر خواهند کرد اما قبل از اینکه بسیاری با انزجار از آن دور شوند، ظرفیت مغناطیسی این مکان دوباره با کلمه «سینما» تأثیر می گذارد. اما تردیدها همچنان ادامه دارد: از موزه فیلم چه انتظاری داریم؟ آیا نوعی دناتوره کردن/ربوده شدن هنر هفتم نیست؟ به هر حال، فیلمها در حال حاضر پناهگاههای خاص خود را در سینماها دارند.
خوب این موزه به اوج مقیاس مولونیسم می رسد ، چیزی که به این واقعیت کمک می کند (و بسیار) که با یک سفر کوچک آسانسور شروع می شود. نوعی هشدار است. عزیزم این فرق داره آنچه از آن به بعد می آید، متنوع ترین سراشیبی است. این نکته آموزشی خود را دارد، با کمی پیشتاریخ سینما که با منبعی گفته میشود که هرگز نمیتواند مخاطبان کم توجه را خیره کند: تعامل . بازی کردن، نگاه کردن از سوراخ ها، ورود به اتاق های کوچک تاریک و آزمایش با سایه های چینی. درست است که این منطقه اول با دانش لازم برای درک اینکه چگونه جهنم را ترک نمی کند egoblogger آنها گربه های خود را با گوشی های هوشمند خود ضبط می کنند و چنین ویدئوهای مفصلی می گذارند، اما حداقل یکی به گذشته می خندد، که چگونه اولین تماشاگران با دیدن لوکوموتیوهایی که به لطف نمایشگرها وارد سالن ها می شوند، وحشت کردند.
نمای تورین از موله آنتونلیانا
برای فتیشیسم روی آورید. موزه ملی سینما به لطف مجموعه ای از ماریا آدریانا پرولو . این زن اهل تورین نه از طرفداران سلولوئید بود و نه از آن دسته افرادی بود که اتاق ها، پوشه ها و رویاهای جوانی را با چاپ های کاریزماتیک ترین بازیگران و هنرپیشه های زمان خود می ساخت. به سادگی، علاقه مندی مستند، کتابداری و علمی داشت برای همه چیزهایی که هنر را احاطه کرده است که او در ایتالیا و سایر نقاط کره زمین تکامل یافته است. از آنچه در اینجا به نمایش گذاشته شده است، برخی از کپیهای بسیاری از نمادینترین فیلمنامههای کلاسیک هالیوود یا حتی لباسهایی که نمادهای معتبری مانند مرلین مونرو در فیلمهای خاصی پوشیده بودند، برجسته است. وسایل، تخته های چوب افسانه ای، عکس های تیراندازی یا پوسترهای فیلم اینکه آنها یک اثر هنری هستند و خودشان هیپنوتیزم می کنند حکایتی ترین قسمت را کامل می کنند. نباید سردرگمی وجود داشته باشد: اگرچه ویژگی چیزی که به نمایش گذاشته میشود تا حدودی بیاهمیت است، ارزش جمعآوری این همه مطالب غیرقابل محاسبه است و به همین دلیل شایسته تحسین است.
باشه خیلی خوبه ولی موزه ای از این نوع بدون تصویر متحرک چه خواهد بود؟ سطح شیب دار که فضای داخلی توده را احاطه کرده است به یک سالن بزرگ ختم می شود که در آن صندلی های قرمز شگفت انگیزی که از زمین شکوفا می شوند. درباره آنها، بازدیدکنندگان دراز می کشند و فکر می کنند (یا به خواب رفتن) صحنه هایی که بر روی گنبد نمایش داده می شود. علاوه بر این، بر روی دیوارها، مجسمههای غولپیکری که نشاندهنده ژانرهای فیلم هستند، جای خود را به اتاقهای کوچکی میدهند که در آن بهترین لحظات به نمایش گذاشته میشود، مانند فیلمهای وسترن، علمی تخیلی، درام رمانتیک و غیره. به شبکیه چشم ما داده است. کلیشه خاصی وجود دارد و تمایل خاصی برای ساده کردن همه چیز وجود دارد، اما نباید فراموش کنیم که این چیزی است که جالبترین موزه ها دارند. که می دانند چگونه طیف وسیعی از بازدیدکنندگان را خوشحال کنند . بیشتر علاقه مندان به سینما در آن روز با دانش جدید زیادی به رختخواب می روند و اکثر تازه متولدان تجربه آرامش بخشی از بازدید از یک موزه نه خسته کننده را خواهند داشت.
قبل از بازگشت به شلوغی تورین ورموت و آبغوره ، دو نکته اول، دست از بازدید از فروشگاه سوغاتی جایی که میتوانید مطلقاً همه چیز مربوط به سینما را پیدا کنید، از «پوستری که همیشه میخواستم در اتاق نشیمنم بگذارم» تا «کتاب عکسهای به خطر افتاده بازیگر X». دومین، از آسانسوری که از مرکز توده عبور می کند، استفاده کنید تا به نقطه دید بروید . منظره داخلی، جایی که همه چیز دوباره دیده می شود، اما از منظری اوج تر، هدر نمی رود. نمای پانورامای بیرونی، هنگامی که به نقطه دید برسید، مجذوب خود می شود زیرا اجازه می دهد کل شهر را تحسین کنید، از سواحل پو تا جایی که سقفهای قرمز با کوههای آلپ یکی میشوند. معماری و سینما، آیا می توانید از یک موزه جالب بیشتر بخواهید؟
این سینماست
آسانسور: یک «باید» سرگیجهآور، یک جلسه در «مرحله سوم»