Cá raibh na laethanta saoire... agus tolg ár dtuismitheoirí
Agus nach raibh tú ag iarraidh an cúpla lá saoire a bhí fágtha agat i do bhaile dúchais a chaitheamh. Go háirithe ag cur san áireamh gur chiallaigh dul ar ais socrú isteach le do thuismitheoirí, an baile sin ónar theith tú i bhfad ar shiúl cúpla bliain ó shin agus, gach uair a fhilleann tú, go dtiocfaidh fadhb chun cinn sa mhatamaitic duit. “ A mhic, agus nach féidir leat fanacht cúpla lá eile? ”. Ní raibh sé éasca squaring, tá a fhios againn. Do chlár oibre gnóthach a thosaigh i mBurma; D'fhág an cúpla lá a chuir tú le chéile do Mhanchain, chomh maith leis an gceann a chuir tú in áirithe don Bhliain Nua, cothromaíocht ceithre lá san iomlán leat. agus cheap tú . Cé nach bhfuil i bhfad ní raibh pingin agat agus bhí ort costais a bharrfheabhsú.
An bhfuil an siondróm iar-theaghlaigh uile-chuimsitheach agat?
Agus seo mar a cuireadh an clique ar bun san oifig, le scéalta saoire teaghlaigh éagsúla ach go léir mar an gcéanna. Ticéad abhaile agus snuggle ar an tolg amhail is nach raibh am caite. Agus níl, níl: Cad a bheidh tú ag iarraidh don dinnéar? An bhfuil tú ag dul amach? Cé leis? Ná bí ró-dhéanach, tá imní orm féin agus ar d’athair.” Ach tá an oiread sin tiomantais shóisialta agat (agus féilte an bhaile) go bhfuil an “ Mar sin bainim buntáiste agus feicim mo thuismitheoirí ” is míorúilt beagnach é: ag am lóin agus gan mórán eile. Go dtí go dtiocfaidh an lá “Ní brú é seo” agus go socraíonn tú fanacht leo. Bhuel, as sin agus toisc nach dtéann aon duine amach. Seo nuair a éiríonn rudaí casta agus cuimhin leat cén fáth ar fhág tú. An “An mbeidh tú i do luí ansin an lá ar fad ag déanamh tada?” Ba chosúil gur plean é go dtí gur dhúirt do mháthair é. Ní raibh tiomantais teaghlaigh éasca ach an oiread. agus, mar sin, as an gorm, arís ba é an teach na bliana inné.
BAGAIRTÍ A FHÁIL
Nach dtiocfaidh tú ar ais níos mó, más rud é go bhfuil tú ag pacáil do mhála taistil cheana féin, sin má tá mé ag imeacht, Sea, féach conas atá mé ag dul ... Do mháthair ag tabhairt aire nach bhfaigheann na comharsana amach agus, sa deireadh, filleann tú ar ais chun do mhála droma a dhíphacáil agus suí ag an mbord, atá socraithe cheana féin . Dia duit a chara! Cé chomh maith is atá sé sa bhaile. I do thuismitheoirí, ar ndóigh, mar gheall ar an árasán roinnte leath-fothrach sin gan ardaitheoir agus fána san áireamh san áit ina gcónaíonn tú ní féidir é a ghairm abhaile. Dealraíonn sé, cad a bhí ar dtús saoire unfulfilled, dar críoch siad a bheith ina uile-chuimsitheach a chailleann tú go leor anois . Go deimhin, tá tú ag comhaireamh síos cheana féin na laethanta a thabhairt ar ais, "cé go don chéad cheann eile fanfaidh mé beagán níos faide." Ní hea, ní joke é. Is é go bhfuil tú aibí agus gur thuig tú gur laethanta saoire é seo go deimhin, agus nach bealach naoi lá tríd an Téalainn a la Pekin Stress; nó cad Meán Fómhair atá ann agus tá gach rud formhéadaithe.
Samhraidh ag teach mamaí agus daidí (Tugaimis samhradh air, fiú má tá cónaí orthu sa tuaisceart agus lasmuigh de gach rud ach an samhradh) níos fearr ná aon óstán cúig réalta. Tá an chuma ar an tangle éadaí sin atá carntha idir cathaoir agus an mhála taistil lá amháin i do closet glan agus fillte. Ní gá duit a bheith buartha an iomarca faoin méid a itheann tú inniu Sea, macaróin le tuinnín, spaghetti, pizza... Ní fhéadfaidh an aiste bia a bheith níos cothroime ann, cé go bhfuil sé níos éagsúla: bruite, fabada, feoil stewed, entrecote, paella, cacopo, uaineoil diúil, etc. . Agus, mar sin, is cuimhin leat go raibh blas ar an mbia agus dá mba rud é go raibh meáchan caillte agat ní de bharr gur athraigh do mheitibileacht, ach toisc nár thuill tú na cúig miasa sin in aghaidh an bhéile.
Fáilte a mhic!
Codlaíonn tú idir leatháin ghlana iarann, b’fhéidir le boladh bláthach, agus tuigeann tú arís cad is brí le tocht agus pillow, gan dúiseacht leis na spriongaí dóite isteach i do dhroim. “ Chomh luath agus a thagann mé abhaile déanaim infheistíocht i mo chompord ”. Ach ní dhéanfaidh, agus ní bheidh a fhios agat go deo cad atá ann arís go dtí go siúlfaidh tú ar ais isteach i dteach do thuismitheoirí. Mar, má dhéanaimid deireadh leis an bhfíric go labhraíonn siad os ard, tá siad ina gcónaí le Save me sa chúlra agus go bhfuil snoring d'athair le linn a staighre cosc ort ó léamh an leabhar suimiúil, tá a fhios agat nach féidir aon rud dona tarlú ann.
Tá sé cosúil le taisteal chuig stádas sóisialta eile , rud a chuireann i gcuimhne duit gur rugadh tú in aimsir an-dona. Cé gur in áit an té a deir gurb é d’uncail é, sin agus go bhfuil tú fós singil. Táimid trína chéile cheana féin Mamó. Agus nach bhfuil sé sin go maith dúinn, más rud é go bhfuil na saoire níos mó ná eacnamaíoch, tá sé chomh maith a bhuíochas sin di. "Ní grandma, ná tabhair dom rud ar bith.", agus tú ag dul faoin mbord i ngan fhios do do thuismitheoirí. Roimhe seo toisc go raibh tú beag chun é a bhainistiú agus anois toisc go bhfuil sé gránna airgead a fháil ó phinsean gann do sheanmháthar ag do 30 bliain.
Ar an iomlán, má chuirimid an bia, beoir, dinnéir teaghlaigh agus roinnt whim eile, is iad na saoire a thagann amach dúinn is mó. Cé nach bhfuil gá le whimper i bhfad (seachas rud ar bith), tá a fhios ag do theaghlach ar fad, faoin cuma sin a mheasann tú seanré ach nua-aimseartha, go bhfuil fear ocras. Ní mór duit a bheith imithe go dtí an chathair mhór agus tú ag iarraidh do bhrionglóid Spáinneach a chaitheamh (nó eachtrannach má tá an t-ádh leat dul níos faide i gcéin) mar iriseoir, grianghrafadóir, stiúrthóir scannán, péintéir, tiománaí forklift nó miasniteoir. Mar sin, b'fhearr duit fanacht sa sráidbhaile. “Fan, ní drochsmaoineamh é sin ach an oiread. Nooo, conas a rachaidh mé ar ais go dtí teach mo thuismitheoirí? Cé go mb’fhéidir go mbeinn in ann dul beagán níos faide an chéad uair eile…” . Ná bíodh imní ort, níl tú ag dul ar mire, is é Meán Fómhair atá ann agus tá tú i do shuí in oifig arís nuair a mhoillíonn an t-am go mistéireach agus nach dtéann tú i ndiaidh a dó dhéag ar maidin. Is gnách go bhfuil amhras ort fiú gur mian leat do thuismitheoirí a bheith beagán níos gaire duit.
Do sheomra, do theampall (seo Howard Wolowitz's in The Big Bang Theory)
Agus is é sin, más rud é roimh bhraith tú t-ádh a bheith imithe i bhfad ionas nach mbeidh ort éirí suas ar an Domhnach chun do mhailís agus do póite a iompar chuig béilí teaghlaigh, tosaíonn tú anois ag déanamh éad ar gach duine a chónaíonn sa chathair chéanna le do theaghlach. Fiú má tá sé ar mhaithe le caoithiúlacht bíonn Tupperware nua acu seo gach deireadh seachtaine . Ní bheadh ort ach do laethanta saoire a chaitheamh ag dul chun iad a fheiceáil agus, níos tábhachtaí fós, má tá bagairt ort imeacht, níl le déanamh agat ach siúl amach an doras agus gan fanacht ar feadh laethanta faoina rialacha.
Mar sin féin, ós rud é nach bhfuil siad chun teacht agus, is dócha, nach bhfuil muid ag dul ach an oiread, Níl aon rogha againn ach leanúint ar aghaidh ag comhaireamh na laethanta , shifts a athrú chun dine ann ag Oíche mhaith agus taos a chaitheamh chun an gnáth a athbheoú arís. Agus, fiú má tá tú ag smaoineamh ar dul ar ais go dtí an nead, tá sé níos fearr ar an mbealach sin. I ndáiríre, tá tú sean . Samhlaigh mura mbeadh, ansin ní bheadh aon taisteal ama, stopfaimis ag dul siar go cúig bliana déag d’aois arís, ag caitheamh orainn mar “chuairteoir” le ceadúnas loiter, ní bheadh aon duine ag fanacht linn ag an aerfort, bheadh grandma níl an oiread sin airgid agat le trácht agus, is measa ar fad, bheadh iallach orainn árasáin agus cairde a athrú. Ó, agus ní bheadh melodrama againn le hinsint nuair a thiocfadh linn filleadh ar an oifig, agus ní bheadh an oiread sin gráin againn ar Mheán Fómhair.
Lean @raponchii
*Seans go mbeadh suim agat freisin...
- Cén fáth go bhfuil taisteal go maith don tsláinte
- Decalogue ionas nach bhfuil an pacáil chéasadh
- Liosta Spotify chun beocht a chur ar an nóiméad pacála - Deich dturas le déanamh le d'athair
- Pleananna déag a dhéanamh le do mháthair
- Cad atá le déanamh le do thuismitheoirí le linn a gcuairte ar Maidrid?
- Cuairt teaghlaigh i Maidrid, cá dtabharfaidh mé tú le hithe?