Kortagerðin er duttlungafull. Áður en við höfðum aðgang að gervihnattamyndum, teikningu strandanna og staðsetningu eyjanna var stofnað frá skoðanir sem sjómenn gerðu frá skipum sínum.
Um aldir, í afskekktum þríhyrningi sem myndast af Bretland, Ísland Y Noregi, siglingamennirnir fluttu fréttir af mismunandi landamærum sem langt fram á 17. öld komu fram á kortunum með nöfnunum – í dag gleymd – af Frieslandia, Icaria eða Eastlandia. Síðar, þegar kom í ljós að þeir voru ekki til – stundum var það strandlengja Skotlands, önnur snið Hjaltlandseyja og oft ský sem ruglaði skuggamynd þess og kletti – voru þeir skírðir sem „Ímynduðu eyjarnar í Norður-Atlantshafi“.
Sviðsmynd sem liggur yfir "póstmannaleiðina" í átt að bænum Gásadal.
Í dag vitum við að margar af þessum sýnum samsvaraði einum af átján eyjar sem mynda eyjaklasann í Færeyjum og með því að sjá þær frá flugvélarglugganum eins og svartgrænar klær í miðjum óendanlega bláa, er ekki erfitt að hugsa um þær sem afurð ímyndunarafls einhvers landkönnuðar frá fortíðinni.
Vafinn í fornri þoku, með þúsundum vatnsfalla sem láta myrkur klettanna skína, með froða Atlantshafsins skvettist af krafti drekaskinnið á smaragðsbreiðunum sínum, þannig taka þeir á móti okkur ímyndaðar eyjar.
Þar til fyrir nokkrum árum, þegar á tímum Google korta, Færeyingar voru áfram nettengdir frá heiminum. Árið 2016, til þess að vekja athygli netrisans, unga fólksins Durita Dahl Andreassen hann tók undir með bónda á staðnum og aðlagaði myndavélarnar sem Google setur í bílum sínum aftan á sauðfé.
Miðillinn sem valinn var var ekki óraunhæfur ef tekið er tillit til þess í Færeyjum sauðfé nær tvöfalda mannfjöldann. Áttatíu þúsund kindur á móti fimmtíu þúsund mönnum. Enn má sjá ummerki um einstöku herferð á YouTube.
Tindhólmi í Sorvágsfirði, á Vágum.
Á miðri leið milli nútíma og hefðar eru Færeyingar að gera sig þessi rafræna samsetning er aðalsmerki. Svona skildi kokkurinn þetta Poul Andrias Ziska , matargerðarmaður veitingahús koks , sem tuttugu og níu ára gamall hefur þegar verið heiðraður tvisvar með þeim frægu Michelin stjarna.
Við hittum hann á strönd gráu stöðuvatns í miðjum fjöllum. Ziska mun sækja okkur þangað með Land Roverinn sinn til að fara með okkur eftir holóttum geitabraut – við hefðum ekki komist á bílnum okkar – fyrr en eintómur timburskáli sem við áttum okkur seint að þekkja sem húsnæði veitingastaðarins. The fá borð er dreift í þrjú lítil herbergi með lágu lofti s í gegnum glugga sem þú getur séð skarpt landslag eyjanna.
Allir matargestir koma hingað á sama hátt. Koks hefur pláss fyrir 26 manns og hefur valið að sérhæfa sig í staðbundinni framleiðslu. Þannig, á matseðlinum, er þörungar og grös svæðisins er blandað saman við þorskur, lambahaus, hvalshjarta og einhver 300 ára gamall skelfiskur sem engum hafði dottið í hug að nota sem mat áður.
Þangað til átján sköpunarverk að nútímavæða eyjuna hefðir fara framhjá borðinu ásamt bestu vínin. kvöldmaturinn stendur í smá stund meira en fjórar klukkustundir sem fljúga á milli ókannaðar bragðtegundir og vandaðar skýringar sem eldhúsliðið fylgir hverjum rétti með.
Þökk sé frumkvæði eins og Ziska er farið að koma Færeyingum á kortið sem áfangastaður sem býður upp á meira en bara ótrúlegt landslag. Hægt og rólega Færeysk æska er fær um að spá fyrir um framtíð í þessum löndum.
Einn af 18 réttum sem mynda matseðilinn Koks.
„Næstum allt ungt fólk, einhvern tíma, fer til náms erlendis“ útskýrir kokkurinn. „Allir vinir mínir eru í Kaupmannahöfn eða öðrum evrópskum borgum núna, en ólíkt fyrir nokkrum árum síðan, allir eru án undantekninga að hugsa um að koma aftur“.
Þetta fyrirbæri á sér ekki aðeins stað í eldhúsinu. Fyrir nokkrum árum byrjaði það eins konar endurnýjun á menningu staðarins sýna Færeyinga sem frábær staður til að setjast að. Og alltaf byggt á sömu formúlunni af bjarga anda hefðanna að blanda því saman við nýtt útlit. Svona útskýrir leiðarvísirinn þetta fyrir okkur Elin Hentz , sem við göngum í gegnum Þórshöfn, höfuðborg eyjanna, kenndur við Þór, norræna þrumuguðinn.
Í tísku, hefðbundin föt finna nýja leið hönd í hönd með fyrirtækjum eins og Guðrun & Guðrun , sem lagt hefur verið til endurtúlka venjulegar peysur, gert úr einni bestu ull í heimi, með nýjum litum og hönnun.
Sama gerist með tónlist, þar sem röð af söngvaskáld sem, með mismunandi takta og stíl -frá indí-fólkinu í Marius Ziska til víkinga-málms af Týr –, þeir bjarga og endurnýja vísur gömlu ballöðanna og athafnasögur í Færeyingasögu.
„Í heimi þar sem staðbundin sjálfsmynd bráðnar hraðar og hraðar í kviku hnattvæðingarinnar, staður með svo rótgróna hefð og siði hefur upp á margt að bjóða“. segir Elin.
Guðrún og Guðrún verslun í Þórshöfn, fræg fyrir töff ullarpeysur.
Með Neikvætt atvinnuleysi jókst við efnahagsuppsveifluna og ferðaþjónustuna, Færeyingar eru að koma fram sem tilvalið landsvæði til að hefja verkefni eða stofna fjölskyldu utan þeirrar spennu sem virðist margfaldast í heiminum.
Eina vandamálið er það húsnæði er af skornum skammti. Flest húsin þeir eru í eigu og búa eigendur þeirra. Ríkisstjórnin hefur þegar brugðist við með því að stuðla að byggingu leiguhúsnæðis en í augnablikinu duga þær ekki og verðið er enn mjög hátt.
Talið er að fyrstu íbúar eyjanna voru írskir munkar sem komu á 7. öld og að þeir arfleiddu íbúum rauða hárið sitt. Síðar, í níundu öld, birtist víkingunum sem skildu eftir ljósa hárið sem nafnspjald. Loksins, á miðöldum, hörundsdökku sjóræningjarnir sem fullkomnaði misskiptingu sem gesturinn finnur sig í í dag.
Þeir hvíla sig í höfninni bátana sem sjómenn stunduðu til veiða áður fyrr. Þær eru fallegar en litlar og með mjög lágt fríborð. „Að vera sjómaður var mjög hættulegt starf. Okkar menn voru að deyja eins og flugur,“ segir Elin. Í dag eru þeir notaðir til róðrarkeppnir sem eru orðin þjóðaríþrótt.
Hefðbundin hús í Tinganesi, gamla bænum í höfuðborginni Þórshöfn.
Við hlið núverandi þings – hefðbundin bygging úr rauðum viði, hvítum gluggum og grasþökum – stendur kletturinn á Tinganesi, sem þjónaði sem fundarstaður hinna fornu höfðingja víkingafjölskyldna sem hittust þar til að útkljá deilur og ráðast í fyrstu sambúðarreglurnar í því sem, að sögn sumra, Það var fyrsta þingið í Evrópu.
Röltum um litlar verslunargötur bæjarins sem við stoppum við Diskabúðin tutl að heyra af munni eins af skylduliði hans saga færeyskrar tónlistar, við prófuðum fræga sætabrauðsbúð Panama kaffihús og við vafrum í fyrirtæki sem býður upp á prjónaðar peysur og hvalveiðihnífar; já, þeir eru enn veiddir með hníf í iðkun sem er mjög dregin í efa af umhverfishreyfingum.
Það er sól, það er sumar og við höfum tuttugu tíma ljós á móti fjórum myrkri. Á veturna er hlutfallinu snúið við. "Það er tími til að safna sjálfum sér, til að endurspegla og vera með ástvinum þínum. Flest okkar Færeyingar söknum þess þegar við þurfum að eyða vetri að heiman,“ játar Elin.
Á sunnudagsmorgun mætir Joannes Patursson kl Kirkjubøur kirkja. Það var sá fyrsti sem byggður var á eyjunum, aftur á 11. öld, en endurbætur í röð hafa gert það að verkum að það hefur fengið mun nútímalegri stimpil. Veggir þess, sem eru meira en metri á breidd, varðveita enn þá holu sem holdsveikum var eitt sinn gefið í gegnum. Hvíldu við hlið hans rústir dómkirkju heilags Magnúsar, Þó að það virðist mun eldra, var það byggt tveimur öldum síðar.
Joannes Patursson, eigandi hins sögufræga Kirkjubæjar, í hefðbundnum klæðnaði.
Það fyrsta sem við finnum þegar við komum er steina legsteinana við dyrnar. Helmingur þeirra sem grafnir eru þar deilir eftirnafni með gestgjafanum okkar. Joannes Patursson er 17. kynslóð bænda á þessum jörðum Og hann hefur sína eigin útgáfu af sögunni. „Eftir að írsku munkarnir, gelískir ásatrúarmenn, komu víkingalandnemar og síðan, á elleftu öld, kaþólsku prestarnir. Reyndar eru árekstrar sem sagt er frá í Færeyinga Saga , Færeyinga saga, milli heiðnum víkingum og breytist í kaþólska trú -með Sigmundur Brestison til höfuðs – þeir gætu eins hafa verið það milli keltneskra munka og rómversk-kaþólikka. Patursson segir okkur.
Skrifað á 13. öld af nafnlausum höfundi og talin ein af grunnstoðum færeyskrar sjálfsmyndar. Sagan segir frá innlimun eyjaklasans við Noregsríki og kristnitöku. Hvað sem því líður, frá umbótum á fimmtándu öld, meirihluti þjóðarinnar lýsir sig lútherskum.
The kirkjuborgar, vígður Ólafi heilögum, heldur áfram messum. Er um eina kirkjan sem enn varðveitir þá hefð að syngja án hljóðfæra –allir hinir tóku orgelið inn í helgisiðir sínar fyrir um hundrað árum – og það skiptir ekki máli þó þú skiljir ekki orð sem sóknarpresturinn segir: sálmarnir og forfeðralag laganna flytja okkur til fjarlægra tíma. Á meðan á hátíðinni stendur, þegar kominn er tími til að standa upp, má út um gluggana sjá öldur Atlantshafsins slíta svarta og grýtta strandlengjuna.
Kofar í þorpinu Kirkjubour, einni af elstu byggðum eyjaklasans, á suðurodda Streymoy-eyju.
Í lok guðsþjónustunnar býður Patursson okkur í te á heimili fjölskyldunnar. Matsalurinn lítur út eins og eitthvað úr dönsku málverki frá 18. öld. Það lyktar af viði og nýbökuðum smákökum.
Um aldir var nánast engin verslun á eyjunum og hver og einn aflaði sér lífsviðurværis. Þá enginn bjó í Þórshöfn og jörðin sem bærinn á nú var hluti af bænum Patursson. Þegar einokun Dana á eyjaklasanum var aflétt árið 1856 fór langalangafi Joannes til Noregs til að læra og gerast kaupmaður.
Í kringum nútímavæddu bæina voru fyrstu bæirnir stofnaðir. Patursson er kyrr meðal bygginga sinna varðveitir það upprunalega byggingu víkingahúss. tilnefndir „Reykherbergið“, var eina herbergið sem haldið var heitu á veturna, og þjónaði sem athvarf fyrir alla fjölskylduna. Þarna Öll verkefni voru unnin allt frá því að karða ullina til hreinsunar á fiskinum og dýrin bjuggu saman við fólkið. Rúmin voru eins og þriggja feta langir trébekkir sem farþegar þeirra gátu ekki lagt sig alveg niður á.
Hvað er lamadýr að gera á eyjunni Nólsoy?
Engin tré eru í landafræði Færeyinga, þannig að viðurinn sem húsin voru byggð með var það sem þeim tókst að endurheimta úr sjónum. Í 'reykherberginu' er einn bjálki ferkantaður, annar tilheyrði skipsmastri og sá þriðji virðist hafa verið hluti af einhvers konar húsgögnum. Merki tveggja strengja benda til þess að einhvern tíma hafi verið hengt þar upp reipi rólu.
„Hér bjuggu mismunandi kynslóðir og maður varð að skemmta litlu börnunum eins vel og maður gat,“ brosir Patturson og hvað er í færeyskri hefð fyrir utan matargerð, tónlist, sjómenn og bændur? Sögur. Margar sögur.
Rani Nolsøe segir okkur frá selakonan sem varð brjáluð af bræði þegar fiskimaður drap eiginmann hennar og börn; og af tröllin sem komu niður í þorpið sitt þrettán dögum eftir jól þar til kona sem Gydja hét rak þá að eilífu. talar til okkar af risanum og norninni að þeim hafi verið breytt í basaltkletta þegar þeir reyndu að fara með Færeyjar til Íslands; og af huldufólkið sem býr inni í steinunum, þess vegna þorir enginn að færa tiltekið grjót af lóð sinni, hversu mikið sem það felur í sér að beygja stíga eða færa til byggða sem ætlað er fyrir hús. Það er klettur sem hulið er í um tuttugu metra fjarlægð frá húsi Rana og sem barn kenndu foreldrar hans honum að leika sér ekki nálægt honum. „Fulu fólk getur hjálpað mönnum, en það er mjög pirrandi og það verður að halda ákveðnar reglur, eins og að nefna ekki orðið hnífur í návist þeirra,“ tryggir. „Jafnvel í dag, þegar ég kem aftur á kvöldin, forðast ég að fara nálægt þessum steini.
Ein fallegasta leiðin í eyjaklasanum liggur að Kallurvita, á eyjunni Kalsoy.
Á leiðinni að vitanum á eyjunni Kalsoy, Staðsett ofan á hæð renna skýin saman við móðuna sem hyljar klettana og af og til renna nokkrir regndropar andlit okkar. Hinn ofboðslega græni grassins sveiflast í salta vindinum sem blæs af hafinu. Við stoppum við leifar af steinsmíði sem notaður var til að þurrka mó sem, í skorti á viði, mataði ofna húsanna.
Rani biður okkur um þögn til að hlusta á það sem hann kallar "tígulhljóð" Þetta er um hjartsláttur heimsins - vindurinn, fuglarnir, rigningin og öldurnar - þegar engin mannleg samskipti menga það. „Það sem þú heyrir er það sama og víkingabóndinn og keltneski hirðirinn hlustuðu á þegar þeir sátu hér til hvíldar“. Rani fullyrðir með svo yfirgengilegum tón sem fær okkur til að skilja, betur en nokkur skýring, þá virðingu sem þessi maður ber fyrir öllu í kringum sig.
Göngumaður á sögustað Kirkjuborgar.
Það er forn færeyskur dans, sem stundað er til þessa dags, þar sem þátttakendur tengja handleggi í keðju og hreyfa sig í hringi við hljóð söngs án hljóðfæra sem endurskapar texta hinna fornu ballöðu sem um aldir voru sendar munnlega frá kynslóð til kynslóðar. Þegar þeir loksins komu þeim á blað, aftur á 19. öld, komu þeir saman um áttatíu þúsund vísur. Rani man enn eftir því að afi söng þá þegar þeir leystu veiðarfærin saman. Þannig lærði hann um hefðir þjóðar sinnar. Dansinn felst í því að endurtaka vísurnar og hrífast af þeim dáleiðandi hrynjandi þar til ná ástandi algerrar nærveru, án rúms eða tíma, sem er kjarninn í því sem þarf að skilja ef skilja á færeyska karakterinn.
Þar sem við sátum á brún hvöss kletti, með stórbrotið brim í bakgrunni, þögðum við um stund, að hlusta á "demantshljóminn", kannski best geymda fjársjóð þessara ímynduðu eyja.
HVERNIG Á AÐ NÁ
Atlantic Airways
færeyska flugfélagið fljúga beint frá Barcelona Y Palma de Mallorca milli maí og ágúst. Flugið tekur rúmlega þrjá og hálfan tíma og er verðið um 500 evrur, fram og til baka. Það sem eftir er ársins stoppar leiðin í Kaupmannahöfn.
Poul Andrias Ziska, ungi kokkurinn á Koks.
AÐ KOMA UM
62oN / tvíinnflutningur
Þrátt fyrir reglubundna ferð ferja og þyrla á milli eyja og stuttar vegalengdir – ef þú villist ekki þá er sjaldgæft að keyra meira en tvo tíma –, Það er nauðsynlegt að eiga eigin bíl. Að afskekktustu eyjunum undanskildum (Mykines, Sandoy eða Suðuroy), flestar eru tengdar með brúm og göngum, þar af tvö neðansjávar, þeir einu sem þú þarft að borga fyrir (14 evrur hvora leið eða fast gjald upp á 40 evrur).
HVAR Á AÐ SVAFA
Þar sem ferðamannainnviðir eru enn á frumstigi, því lengra sem við komumst frá Þórshöfn, því erfiðara verður að finna hótel eða veitingastað. Íhugaðu möguleikann á að dvelja á einkaheimilum í gegnum ferðaskrifstofa.
Føroyar (Torshavn)
Ráðstefnuhótel umhverfi, útsýni yfir flóann og 129 þögul herbergi þar sem hægt er að dreyma með litlu englunum.
Havgrim Seaside Hótel (Torshavn)
rómantísk einbýlishús um miðja 20. öld sem er með útsýni yfir hafið.
Gistiheimilið Hugo (Sørvagur)
fjögur stílhrein herbergi með vintage fagurfræði og sjávarútsýni, mjög nálægt flugvellinum og ferjunum til Mykines. Veitingastaðurinn, sem virkar sem félagsmiðstöð, býður aðeins upp á nokkra rétti, en þeir eru ljúffengir.
Hjalgrímsstova (Gasadalur)
fjölskyldulífeyrir einu skrefi frá Múlafossi. Einstakur staður til að gleyma öllu öðru.
Á Eysturoy skipuleggja þeir einkakvöldverði með gestum.
Gistiheimilið Gjaargarður (Gjógv)
Með móþaki og viðarinnréttingu er það þekkt fyrir dagskrá menningarstarfsemi, gæði matarins og útlit eigenda. Nokkrar gönguleiðir byrja héðan.
Stora Dimun Farm
Eva úr Dímun og Jógvan Jón leggja til að fara með þeim nokkra daga á þessari 2 ferkílómetra eyju sem aðeins er hægt að ná með þyrlu.
HVAR Á AÐ BORÐA
Í Færeyjum hefur alltaf verið litið á það sem sérvitring að borða úti, svo það er ekki búast við of miklu tilboði þegar þú ferð frá höfuðborginni.
koks (matseðill, 228 evrur)
Þorsktartar með grænum jarðarberjum og rjómaosti, gerjuð lambalæri á kex með harðfiski, lambakylsa á fléttubeði... Og fjögurra tíma ólýsanleg upplifun.
Aarstova (Torshavn, 100 evrur)
Þeir eiga einn lamb uppskrift Þeir taka sjö klukkustundir að undirbúa.
Barbara Fishhouse (Torshavn)
Tapas-gerð fiskréttir og dásamleg súpa byggð á þorskhausum.
Raest (Torshavn)
Sérhæfði sig í hefðbundið gerjað
Heimablidni (kvöldverður í heimahúsum)
Eins og hjá Önnu og Óla Rubeksen á Velbastað eða hjá Patursson, á sögustaðnum Kirkjubøur. Milli 35 og 100 evrur á mann.
Gerast áskrifandi að fréttabréfinu okkar og fáðu allar fréttir frá Condé Nast Traveler #YoSoyTraveler
Seglbátur við akkeri í Sörvagsfirði vestur af Vágum.