მყავს მეგობარი, თვალწარმტაცი ჟურნალისტი, ვინც ყოველ დღე მინიმუმ ოთხ სარაოზე მიწვეულია და რბილად მეუბნება, რომ უკვე აკონტროლებს ამდენი წლის უაღრესად დახვეწილ ტექნიკას და ძვირფას დანასავით ბასრ ალიბის: ის ამბობს უარს ერთზე (A), რადგან უნდა წავიდეს მეორეზე (B) მაგრამ საბოლოოდ ის მესამეზე (C) მიდის და, თუ ღამე სულელური გახდა, ის მეოთხეზე (D) გადის.
ეს პატარა ხუმრობაა, რომ ასე გავაკეთე, რადგან დიახ - პლოპ - მაგრამ ასე მოდის მარგალიტიდან იმის თქმა, რისი თქმაც მინდა დღეს ისე ხმამაღლა, რომ უსიტყვოდ ვარ რანკაპინოვით უხეში. სიმართლე ის არის, რომ ამ ბოლო რამდენიმე კვირაში მე მივაღწიე გეგმების ჩემს ზღვარს, რომლისკენაც წასვლა არ მინდა, რადგან ზარმაცი ვარ. რა მოწყენილობაა, რა სუვერენული (არასოდეს ვამბობ "უკვე აღარასოდეს ვიტყვი", რომ ცხოვრება არის სწავლა, რამის სწორად კეთება) მოწყენილობაა იქ დგომა შენი სახით, რომელიც გაინტერესებს მიჯა (თითქმის არასდროს გაინტერესებს, თუ საბოლოოდ წახვალ, ეს არის რაღაცისთვის ვალდებულებას წააგავს არ შეწყვეტენ შენს მოწვევას) ის, სადაც უნდა წახვიდე: იმ წიგნის პრეზენტაციაზე, რომლის ავტორიც გიჟდება შენზე, იმ ბრენდის, რომელიც ახლა თურმე მდგრადი რძე (აჰა), რომ ახალი რესტორანი რომლის ინტერიერის დიზაინი იკავებს პრესრელიზის თითქმის სამ აბზაცს, რომელსაც თქვენ არ წაიკითხავთ და რომელიც თავს იჩენს (აჰა) ახალ ამაზონად, ახალი ადგილი უნდა იყოს მადრიდიდან, როგორ არ მოხვალ, თუ ეს იქნება პიუ, ტერეს: მაგრამ მე არ მინდა წასვლა. აღარ მინდა (თითქმის) გეგმებზე წასვლა მაგრამ მე ნამდვილად გაფასებ შენც ისევე.
ერთ-ერთი პირველი მიზეზი ამ მოწყენილობის ის არის, რომ ამ საღამოებში საუბრები ფოტოზარებით მთავრდება სქელი გუბე, რომ არ შეგიმჩნევიათ პატარა სახე რომ არ აწვალებ და ფრაზები სულს აწვება, როგორც ზაფხულის ბუზები ლუკრეცია მარტელის ფილმში; არ გამოტოვოთ ჭაობი, Ღმერთო ჩემო.
ვგრძნობ, რომ არავინ აქცევს დიდ ყურადღებას ოსკარ უაილდის მიმართ: „არსებობს მხოლოდ ორი წესი: გქონდეს სათქმელი და თქვი“. ასე რომ, ის, რასაც აკეთებთ, არის ის, რასაც ჩვენ ყველანი ვაკეთებთ ცოტათი, რაც არის დალიე ტილებივით, დალიეთ თუნდაც ქოთნებიდან წყალი და სწრაფად გადაიტანეთ პამპამი იმ ადგილას, სადაც კანაპეები გამოდიან: კროკეტები და გურმანი ჰამბურგერები და კარგი პიკოლინები (პიკოლინები ყურებისთვის) ყოველთვის ვიგონებდი ბორბალს ჩემი კვების მეგობრებო.
საოცარი მეგობარი, სავერიო კოსტანცოს მიერ.
Არ ვიცი, რადგან მოვედით ჯერჯერობით კარგ დროს ვაპირებთ გატარებას, ვფიქრობთ მწუხარებასა და შვებას შორის - მაგრამ ეს ასეა ეს არ არის მართალი, ქვევრის სული: სადაც ჩვენ ნამდვილად გვინდა ვიყოთ არის სახლში, კონდიციონერი გაყინვის რეჟიმში, ცოცხალი ღრიალი, ჩემი გასაოცარი მეგობარი HBO Max-ზე და შესაძლოა რამდენიმე სასმელი დან რემირეზ დე განუზა; დიახ სულ, ამით ინფლაცია, ფული (ჩემი მრჩეველი მეუბნება) უკვე არაფერზე ნაკლები ღირს და ბანკში არც ისე ბევრია, მოდი გადასახადები ჩავდოთ ცეცინა და მდიდარი ყველი.
ამას უკვე ვგრძნობ ყველამ ცოტა ვიაროთ პალა, როგორ ვიქნებით ამ ცეცხლმოკიდებულ სამყაროსთან, როცა ეს ერთი კი არა, მეორეა: ვეფხვის კოღო, გაზოფა სამი დოლარი, თავშეკავება სახურავის გავლით. მსგავსი რამ ლორასაც ემართება. მაგრამ სატელეფონო ზარებით: ის ვერ იტანს მათ - თქვა "აქამდე" და რომ ტელეფონზე საუბარი არას ჰგავს. დატოვე იგი მარტო; ძალიან მიყვარხარ მაგრამ არ დამირეკო გამომიგზავნე აუდიო და გიპასუხებ როცა შევძლებ (და მინდა, რა თქმა უნდა). ის აღიარებს, რომ მისთვის ძალიან რთულია ამ სივრცის დაბრუნება, მაგრამ ყოველი ნაბიჯი აღიქმება, როგორც დაპყრობა: არის რომ არის.
აუცილებელია ვიყოთ საშინლად იცის ამ სივრცის ღირებულება, რადგან თითოეული სანტიმეტრი განძია. მეტი აღარ გვაქვს რომ დრო დაგვრჩა საცხოვრებლად, მეტი არაფერი.