Не гледа пингвин
Патувањето до Антарктикот се упатува кон центарот на авантурата, влегувајќи во непознатото, потсети се на еповите на Амундсен, Скот, Шекелтон и на сите анонимни херои кои го овозможија релативното освојување на огромниот бел континент.
Но верувањето за неговото постоење датира од класична Грција, кога Аристотел се бореше со идејата за сферична планета. Приказните на морнарите од тоа време опишуваат како, на нивните патувања на север, ѕвездите што им беа познати исчезнуваа од сводот во исто време кога ѕирнеа други непознати до тој момент. И сето тоа би можело да се случи само ако, спротивно на она што тогаш се претпоставуваше, земјата беше сфера, теорија која фрли уште една непозната: ако тој, според неговите пресметки, се наоѓа на северната хемисфера, беше многу веројатно дека има и јужна хемисфера со земји што допрва треба да се откријат.
Магнет за патници кои веќе немаат граници за освојување
Поради својата локација во правец на Полската ѕвезда, која пак се наоѓа во соѕвездието Мала мечка (на грчки arktos), Грците ги нарекувале Арктикос местата лоцирани посеверно, па ако постоела јужна хемисфера би требало да се нарече антарктикос или „спротивно од арктикос“.
Моето патување кон тој југ надвор од југ започна многу порано; Пред точно една година, кога судбината и личниот проект што сè уште е во тек ме наведоа да се сретнам Алекс Тксикон, меѓународно познат планинар вљубен во мразот.
Некое време по нашата прва средба, добив повик од него и ме покани придружете се на вашата експедиција на Антарктикот во текот на месец декември, дел од неговиот проект Зима 2019-2020 Патишта до Хималаите. Очигледно, не се сомневав во тоа.
Многу е веројатно дека има и јужна хемисфера со земји што допрва треба да се откријат
По неколкумесечни подготовки, тренинзи и неизвесности, дојде време, сè беше подготвено: бескрајна планинарска опрема и облека, мојот сплитборд (сноуборд што може да се подели на две скии), храна за да го прославам Божиќ таму... и куфер со основен член за експедицијата, мојот смел фотоапарат 4x5 – името ми доаѓа на ум – снабдено со многу црно-бел филм за плочи. Совршена камера за да се обезбеди фотографско пакување кое патувањето го заслужи и со кое Сакав да им оддадам почит на тие рани истражувачи.
Овие типови на камери се далеку од она што моментално го поврзуваме со фотографијата, како што се непосредноста, социјалните мрежи и други. Всушност, тоа оди обратно: ве принудува да бидете бавни, внимателни и методички.
По дваесет и четири часа лет стигнавме до Малвините, Фокландите, острови кои би служеле како увертира за деновите што доаѓаат и би ги фаворизирале создавање на врската на другарството се бара на експедиции.
Заедно со Алекс, Хуанра Мадаријага – одличен писател и алпинист – и останатите мои колеги и пријатели (Луисон, Хозе, Мајте, Роза и Асиер) ќе затвориме екипажот на Ипаке II, брод тежок триесет тони управуван од капетанот Езекиел и неговиот син Сантијаго.
Илјада наутички милји не чекаа напред. Пловењето низ едно од најопасните мориња во светот е искуство кое не е погодно за нежни стомаци. И денес, со сите информации што ги имаме, ова Тоа е задача резервирана за најстручните морнари.
Бродот и морето на Дрејк ни ги наметнуваа своите правила
Ниту животот на патникот не е лесен, бидејќи секое минимално движење подразбира вештина која се тренира секојдневно. Паѓаат чаши, летечки предмети, сесии на искривување при одење во тоалет...
Полека, Бродот и морето на Дрејк ни ги наметнуваа своите правила. деновите стануваа подолги и подолги границата помеѓу денот и ноќта избледуваше, сигнал за нашето неизбежно пристигнување во земјите на Антарктикот.
Така до Бадник утро, По тешката бурна ноќ, скришум глас на Луисон ме разбуди: „Диегито, првата санта мраз! Ја грабнав камерата и, најбрзо што можев, се качив на палубата, каде што веќе беше Хуанра, одејќи од лак до строг со илузија на дете.
Темно светло филтрирано од густата магла дозволи да се погледне фигурата на тој џин од мраз додека почнаа да паѓаат неколку снегулки. Сè се случуваше во забавена снимка на мојата мрежница и одеднаш го сфатив тоа пристигнавме и дека пред мене се отвори нов свет. Оставив да поминат неколку моменти пред да ја направам првата фотографија, дозволувајќи отпечатокот од моментот да биде длабок и да не се избрише.
Снежни планини, огромни ледени ѕидови, пингвини... совршен почеток за нашата авантура
Се приклучуваме на Мелхиорските Острови а остатокот од денот го посветуваме на истражување на околината. Снежни планини, гигантски ледени ѕидови, пингвини... совршен почеток на нашата авантура. Мислам дека никогаш не сум бил толку гладен за Божиќна вечера.
Следното утро отпловивме кон теснецот Герлаче и, за време на часовите на пловење што не делеше од Орнскиот залив, ги забележавме првите китови, фоки и пингвини. Природата во својата најчиста форма.
За нашето прво искачување сакавме да го направиме без опрема за скијање, во алпски стил. При искачувањето наидовме колонија на пингвини со брадата кои внимателно не набљудуваат, особено поради тоа што е во сезоната на парење и одење во тепачка со ненаситните шкуа, еден вид граблив галеб кој ја користи и најмала грешка за да им го киднапира потомството.
Со крампон и ледена секира го достигнавме врвот доцна во ноќта и со чувство дека сме потопени во „американска ноќ“, таа фотографска техника која се состои од трансформирање на денот во ноќ.
Природата во својата најчиста форма
На Антарктикот деновите и ноќите се мешаат. Дневните часови се продолжуваат до 24 часа, диференцирани само со неколку часа самрак кои се толку магични што се принудуваш да спиеш што е можно помалку за да го искористиш најдоброто од моментот и ќе се онесвестиш во чантата за, по она што изгледа како трепнување, да почнеш повторно.
Конечно пристигна нашата прва голема авантура. Алекс и Хуанра сакаа да се упатат кон островот Кувервил со око на врвот на дивиот поттик и возбуден од идејата за се искачи на невиден пат. Во пет часот попладне го започнавме искачувањето. Големи ѕидови од нестабилен снег, пукнатини, сераци, остри гребени... зедовме осумнаесет долги часови до врвот, каде што новиот пат го прегрнуваме и го крстиме како Лорезури (Бел цвет).
Деновите што следеа беа поминати во навигација по теснецот Герлаче, искачување и лизгање на планините што излегуваат од морето, во посета на древните бази на Антарктикот замрзнати во времето кои сè уште носат траги од раните британски истражувачи, кампување на санта мраз и да, правење многу фотографии и пишување на нашата сопствена историја како истражувачи на континентот кој сега, завршувајќи ги овие линии, Чувствувам дека тој ќе биде со мене засекогаш. И дека можеби еден ден таа санта мраз повторно ќе излезе од маглата.
Колонија на пингвини Chinstrap на патот кон врвот на Spigot Peak