Група деца и млади кои скокаат во природниот базен на Лас Салинас де Фого.
Штом почнеме да го планираме патувањето до Зеленортските Острови, проверуваме колку е тешко да се добијат информации за најнепознатиот од макаронезиските архипелази. Уште повеќе кога ја барате автентичноста на местото и бегате од туристичкиот фокус. Дали случајно или поради тешкотиите на пандемијата, ѕвездите се усогласија и сè на крајот беше уште по „реално“ отколку што планиравме.
Првиот разговор со локалното население, веќе во авионот, ни ја погоди првата доза реалност: Кејп Верде е сиромашна земја, една од најсиромашните во Африка, и иако еден од нејзините главни извори на приход е туризмот, Со 80 проценти управуваат европски и американски инвеститори кои во овој рај виделе неодамнешен извор на профит.
Панорамски поглед на Сиера де Малагуета, во Сантијаго, Кејп Верде.
Островот Сантијаго и неговиот главен град Праја беа нашата прва дестинација. барем на неколку часа, бидејќи веднаш ќе одевме со траектот до Мајо. Адмилсон од Бу Кантри Турс се потруди да ни даде малку одмор. во Casa Sodadi, пријатен хотел сместен во колонијална куќа, управувана од приврзаната Синтија.
По минлив сон, Гледајќи го изгрејсонцето од палубата на бродот беше најдобриот појадок: морето, боите, рибарските чамци што го оставивме зад нас, ветрето на нашите лица додека, конечно, ја видовме силуетата на Мајо, мал остров со кристално чиста вода и блед песок каде поголемиот дел од неговата скудна популација преживува од риболов...затоа што нема многу друго.
Мали градови со шарени куќи и безброј фарми шетајќи слободно низ напуштените улици коегзистираат со сонливи дини за да се искачите за да размислувате совршени бранови кои би го заљубиле секој љубител на сурфањето.
Црква во мај.
решивме да јадеме во селото Моро, зад минимаркетот Казабланка, мал и шарен двор каде Маријама, нејзината сопственичка, ни подготви ориз со риба и зеленчук додека имавме добра сметка за Стрела, традиционалното пиво од Кејп Верде. Луѓето од градот доаѓаа да не видат одвреме-навреме, оттогаш Ним им се чинеше чудо што се појавивме таму по речиси една година без да примиме посетители.
Откако се избањавме, се подготвивме да се вратиме на траектот за да се вратиме во Сантијаго без да сметаме на фактот дека распоредот и фреквенциите овде беа нешто сведоштво. Откако седеше повеќе од два часа на сонце (и забележа на лицата на луѓето дека тие воопшто не се вознемирени), Џоли одеднаш се појави, нашиот среќен ангел Џоли е од Зеленортските Острови која живее меѓу нејзината земја и САД, води туристичка агенција А Вонтад и ни ја понуди сета потребна помош за нашата рута. Неверојатна коинциденција, бидејќи филозофијата што ни ја пренесе се вклопува во пристапот што сакавме да го дадеме на патувањето.
Поглед од карпите на Сан Николас, во Фого.
Веднаш, Џоли ни раскажа за градот Ос Рабеладос, исто така за некои жени кои прават керамика, за прекрасниот кускус од Зеленортски Острови... Успеа да ги крати двата часа сонцето што ни ги гори вратот. Си ги дадовме телефоните и ветивме дека ќе се јавиме кога ќе се вратиме од Фого. нашата следна дестинација од Сантијаго.
Назад во Праја ги послушавме препораките на Синтија, нашата водителка, и отидовме да јадеме во Каза Катџупа, место каде што ќе се враќаме повторно и повторно за време на нашите денови таму. Катџупа е суштинско јадење од Зеленортските Острови, направено од пченка и грав, месо или риба и мноштво зеленчук. Во куќите секогаш се преварува за да може утредента да се јаде пржено или „рефогадо“.
Традиционалната кацупа во Каза Кацупа.
Следното утро се упативме кон Фого, остров формиран од активен вулкан чија последна ерупција датира од 2014 година. Едмар би ни бил водич и возач по препорака на Адмилсон и имавме среќа што зборуваше совршено шпански. Наскоро нè одведе да го видиме Салинас, природен базен во подножјето на калдерите на вулканот што ни даде бесконечен Стендал синдром. По некое време на гледна точка, уживање во шарените чамци интегрирани во вулканскиот пејзаж и од морето што се скрши од карпите среде дожд, почувствувавме дека сме дел од нешто огромно, невозможно да се обработи.
Портрет на млад човек во Сан Николас, Фого.
Четири дена останавме во Casa Colonial, шармантен мал хотел во Сао Филипе управуван од брачна двојка, Германец и Зеленортски Острови, а од таму го обиколивме островот. Последната ноќ ја помина со Едмар јадејќи пица и пиејќи го виното што го донел од своите лозја во подножјето на вулканот.
Следното утро се враќаме во Сантијаго, каде Џоли имаше подготвено план за последните три дена што не натера дефинитивно да се заљубиме во овој остров. Од места како Фонте Лима, малото гратче на керамика каде што жените на возраст меѓу 50 и 80 години почнаа да работат глина од потреба пред некое време и сега живеат од неа. Исто така од Тарафал, крајбрежно село во кое се заколнавме дека ќе се вратиме затоа што ни остави енергија што е тешко да се објасни.
Грнчарство направено од жени во Фонте Лима.
И, се разбира, од Ос Рабеладос, верската заедница која во 1940 година се побуни против реформите што сакаше да ги спроведе католичката религија, побегна во планините и се изолираше од општеството да ги зачуваат своите традиции. Денес многу од нив се посветени на уметноста, а неколку ги изложија своите дела во АРКО.
Во Quintal da Música, во Праја, го откривме батуко, традиционален танц која некогаш имала цел да ја промовира плодноста на невестата на свадбените денови, пред да го заврши патувањето со прошетка низ градската улична уметност и пробајте го кускусот на Лулуша, жена која заслужува да има канал на YouTube со три милиони претплатници, вистинска шоу-менка која не се двоуми да ви покаже како го подготвува своето ѕвездено јадење.
Аналогна фотографија на островот Мајо.
Последното изненадување беше и задача на Џоли: катџупа дома, со музика во живо и опкружена со пријатели од различни делови на светот кои, за една или друга работа, завршија во Зеленортските Острови и никогаш не сакаа да заминат. По ова патување разбравме и зедовме здраво за готово дека ќе има врска со тој збор за кој сите зборуваат овде... но никој не знае да преведе ниту објасни. Неговата морабеза т.е.
Мини-маркет во Ча дас Калдеирас.
***Овој извештај е објавен во *број 145 на списанието Condé Nast Traveler (пролет 2021) . Претплатете се на печатеното издание (18,00 евра, годишна претплата, со повик на 902 53 55 57 или од нашата веб-страница). Априлското издание на Condé Nast Traveler е достапно во неговата дигитална верзија за уживање на вашиот претпочитан уред