Трухило, измислен амбиент исто толку реален како и неговата историја.
За да ја надминете депресијата предизвикана од крајот на празниците, најдоброто нешто е викенд бегство, па дури и само еден ден. Ние ги предлагаме потопете се во земјата на освојувачите, на дивата природа, каде што легендите сè уште изгледаат веродостојни и, како тоа да не е доволно, во сценаријата на Game of Thrones.
**Патувањето помеѓу градовите Касерес Трухило и Гвадалупе** е одлична алтернатива бидејќи комбинира прави делови од патот со благи падини и планински области за љубители на повозбудливо возење. Маршрута од нешто повеќе од еден час, околу 78 километри, која ни овозможува да застанеме на најинтересните ќошиња, мирно да ручаме и да се вратиме до нашата дестинација или почетната точка.
Можете да го наречете замокот Трухило или Кастерли Рок, домот на Ланистерите во Game of Thrones.
Трухило, местото што го земавме како излез го има добри комуникации. Тоа е само 48 километри од Касерес (што ќе ни овозможи да ја продолжиме екскурзијата ако имаме време) по автопатот А-58; А-5 го поврзува со Мадрид, а од север се стигнува со Рута де ла Плата, А-66.
ОД РИМЈАНИТЕ ДО ЛАНИСТЕРИТЕ
Самиот Трухило заслужува лежерна прошетка затоа што успеал да ја задржи својата средновековна и дворцистичка суштина во секој агол во совршена хармонија со 21 век. Стариот дел е жив и активен, со приватни куќи, бизниси, тераси и ресторани.
градот е крунисан со спектакуларен замок со совршено сочувани ѕидови. Тоа беше римски логор, арапска цитадела, христијански замок и, неколку години, Кастерли Рок, домот на Ланистерите во Игра на тронови. Некои од сцените од минатата сезона (засега) на оваа серија се снимени тука и местата се совршено препознатливи.
Покрај тоа, неговиот главен плоштад е еден од најголемите и најубавите во Шпанија, опкружен со палати, аркади и елегантната црква Сан Мартин. Во плоштад каде што во средниот век се одржувале саеми и пазари Редок е викендот во кој нема настан, како што е Националниот саем за сирење, кој се одржува секоја година за да се совпадне со долгиот викенд на 1 мај. Тортите дел Казар и де ла Серена се некои од гастрономските специјалитети на градот, со колбаси, месо од Ретинто и, се разбира, мига.
На Националниот саем за сирење, колачите Казар и Ла Серена се издвојуваат како локални специјалитети.
ЊУЈОРКЕСКИ ЧАСЕК
Гледајќи го плоштадот, најславниот Трухиљо, Франциско Пизаро, освојувач на Империјата на Инките. На монументална бронзена скулптура на војникот на коњ и носењето капа од пердуви е, љубопитно, исто така Американец, северноамериканец, конкретно од Њујорк. Е Делото на американскиот скулптор и поло играч Чарлс Кери Рамзи, донирана од неговата сопруга на градот во 1927 година. Слични скулптури има во Лима, каде што почина Пизаро, и во Бафало, каде што е роден Рамзи.
Следејќи ги стапките на Пизаро, многу луѓе од Трухило (благородници, витези, авантуристи или едноставни селани) тие патувале во Новиот свет за да бараат авантура и пред се злато. Тоа е причината зошто името на овој град и многу од оние што го опкружуваат може да се најде и во Колумбија, Аргентина, Перу, Боливија, Чиле, Порторико... Но и што го направи Трухило поубав, бидејќи оние што се вратија ( не Пизаро, кој почина во Лима) Со златото што го донеле граделе палати, дворци и цркви.
Во Плаза де Трухило, претходно се одржуваа саеми; денес Националниот саем за сирење.
Го оставаме Трухило на југ по автопатот EX 208. Правецот кон Гвадалупе е добро означен, до Зорита, град кој е на половина пат и, пазете, нема врска со истоимената нуклеарна централа.
Во првите километри патот нежно се расплетува, следејќи ја орографијата на теренот во пејзаж на ливади прошарани со огромни гранитни камења, каде што шетаат свињите или црвените крави. Правите линии и нежните кривини се следат една по друга додека ја оставаме Мадронера лево и Паго де Сан Клементе од десната страна, каде благородниците на Трухиљо ги имаа своите летни дворци и каде сè уште можете да видите стари преси за правење вино или масло, сега претворени во куќи.нива.
Дехезите на Касерес се идилични пасишта исполнети со дабови и други видови дрвја.
Бели мршојадци
По преминувањето на градовите Хергуијуела и Конкиста де ла Сиера (иако е на рамнина, името го должи на фактот што гледа кон Сиера де ла Пења), долг прав пат не носи до Зорита. Во овој град можеме да застанеме за да му пријдеме Mirador de la Peña, пешачка патека која се искачува до повеќе од 500 метри со поттик да можат да видат белоглави мршојадци.
Од Зорита патот се вика EX 102 но нема раскрсница или пренасочување. Следната делница е 18 километри, со планините на Сиера де ла Пења лево, ливади надесно и птици кои летаат над хоризонтот до Логросан.
Во овој град, знак на кружен тек ни го кажува тоа ние сме на една од патеките што водат до манастирот Гвадалупе, датира од 1337 година. Во 14 век станал центар на аџилак, но патеките што ги поминувале аџиите во тоа време биле избришани од времето и меморијата.
ПИЛИ И ГОРВИ
Вегетацијата се менува дабовите почнуваат да го делат просторот со бодликавите круши а околу 50 километар забележуваме дека патот почнува да се повеќе се завртува, со поврзани кривини додека се искачуваме. Сепак, во текот на целото патување патот е широк, со добар асфалт и на некои делници со поделена лента за нагорнина, што го олеснува претекнувањето на побавните возила.
Влегуваме во планинската област, се појавуваат првите борови и влегуваме во Кањамеро, најопасната точка на патеката. Патот без сочувство го минува градот, претворен во улица на населен град. На него поминуваат зебри премини, има двојно паркирани возила и пешаци кои се движат по асфалтот. Бидете многу внимателни на ова патување и илјада очи на она што може да се случи во околината, зад играчка стои дете.
Само надвор од градот патот ја минува клисурата на реката Руекас, сместена меѓу карпестите ѕидини на планините и со реката десно. Пејзажот е спектакуларен со борови и тополи.
Во овој момент има уште една совршено обележана патека за пешачење што **не води до откривање на пештерски слики** и импресивна орографија. Внимание на влезот во Гвадалупе. Постојат различни индикации кои можат да збунат. Градот стои на врвот на еден рид, што значи дека сè е нагорно. Може да се вози низ цела општина, но не е лесно, а камоли да се паркира, затоа наша препорака е вашето возило, особено ако е на четири тркала, да го оставите на некој од паркинзите на периферијата и да го посетите пеш.
БОЖЕСКА ХРАНА
Потеклото на сето ова датира од крајот на 13 век, кога еден овчар нашол слика на ова место, благодарение на некои чудесни привиденија. Сликата е црна, како и другите што се обожуваат во областа, на пример во Мадроњера. Нејзината имењачка од Мексико потекнува од некои локални привиденија и, иако е и бринета, нејзините црти се местицо. Во двата случаи се чини дека светилиштата биле изградени на места на постари традиции.
Резултатот во шпанската Гвадалупе Касерес е импресивен манастир, прогласен за светско наследство од УНЕСКО во 1993 година. Неговата архитектура е хармоничен спој на различни стилови (Романеска, готика, мудежар, барок...), луксузен и трезен, што го прави уште поатрактивен и совршен украс за секоја сцена на Game of Thrones. Декориран е со дела од Ел Греко, Гоја, Зурбаран, Лукас Џордан… Манастирот има куќа за гости и ресторан лоциран во манастир во стилот на Мудејар каде што можете да јадете добро и со шарм. Алтернативно, спротивно е Парадорот.
Просториите на Hospedería del Real Monasterio de Santa María de Guadalupe гледаат на готскиот манастир на с. XVI.
АМБИЕНТНИ ЧИТАЊА
Добра препорака за овој пат е да ја прочитате или препрочитате сагата Песна за мразот и огнот, од Џорџ Р. Мартин. Поставувањето на околината не може да биде посоодветно. И така ги загреваме моторите пред последната сезона од серијата за која останува помалку време...
Типична средновековна улица во Гвадалупе, Касерес.