Населбата Нгор, во Дакар, гледана од океанот
Звукот на роговите е непрестаен. Топлината притиска на повеќе да не може. Таксистот што ве носи до вашето сместување, тој што сте му го дале писмено на лист, никогаш во животот не слушнал за клима и резигнирано го спушта прозорецот. Ти, по ѓаволите, на крајот го правиш истото.
Сообраќајот е единственото нешто што го гледате и чувствувате засега: автомобилите сочинуваат толпа без ред или значење во која секој сака прв да пристигне. По секоја цена. Без никакво брзање.
Козите, избројани со десетици - можеби стотици?- ги уриваат и она што може да се нарече, со многу фантазија, тротоарите. „Но, што е ова?“ мислиш тогаш со твоите очи што ќе излезат од нивните приклучоци.
Не дозволувајте оваа смиреност да ве измами, хаосот е внатре
Па, ова е Африка, драги. А вие штотуку слетавте во главниот град на Сенегал.
И покрај на шок од пристигнувањето во град со овие карактеристики, се изненадувате кога по неколку часа се чувствувате како Педро дома. На нечистотија што ги поплавува улиците, потопи среде автопати или бучава сеприсутниот стане дел од вашиот нов свет со неверојатна леснотија.
Штом разменуваш пар насмевки со мештаните , кои пријателски ве поздравуваат – на крајот на краиштата, вие сте внатре земјата на терангата, односно на гостопримството - чувствуваш дека се е во ред. Барем засега.
Тогаш е време да го запознаете овој фасцинантен град. Но, од каде да се започне? Не грижи се, ќе ти кажеме.
ЖИВОТОТ КОЈ ВИБРИРА НА ПАЗАРИТЕ
Јасно е :не или има поавтентично место за да се разбере како се движи градот отколку неговите пазари. И во случајот со Африка, оваа изјава има совршена смисла.
Поентата е во тоа Дакар има огромна разновидност од нив, но ако има таков што се откачува светлина, боја и автентичност во изобилство (Ретко ќе се најде турист кој се преплавува околу него), тоа е оној познат како „пазар на ткаенини“: Marché des HLM.
Марше Кермел, овде ќе најдете се што сакате да си однесете дома
Распослани по четири долги неасфалтирани улици, тезгите се преполни со типично африкански обоени и шарени ткаенини -базинот- на секој чекор. Луѓето мелат околу тезгите, внимателно го разгледуваат жанрот, купуваат и продолжуваат по својот пат, додека вие набљудувате сè со возбудените очи на западњак.
Нешто попопуларен кај патниците е славниот Марше Кермел , во центарот на градот: идеално место да ги најдете сите тие локални производи да те однесам дома со тебе. Дрвени предмети, маски, типична облека или традиционални слики се само дел од предметите за кои вреди распоредете го вашето оружје за пазарење и успеваат да се договорат за најзгодната цена.
Опасноста овде - освен џепчиите - Ќе биде како да знаете како да престанете: Ако сте од оние кои сакаат шопинг, ќе ви биде комплицирано.
Во средината на пазарот, стои прекрасна кружна зграда подигната во 1860 година -и верно обновен по претрпениот пожар во 1997 година- во кој има уште повеќе тезги. Во оваа прилика посветена пред се на месо, овошје и зеленчук.
Ќе дојде клучниот момент, да, кога ќе се огласи повикот за молитва во соседната џамија. Во тој момент се запира: сопствениците на тезгите – десетици од нив – клечат во низа до тезгите и почнува сиот тој ритуал што толку сме навикнати да го гледаме внатре во џамиите. Овој пат, сепак, на сред улица.
Продавница на пазарот Сандага
Само пет минути пешачење е централното место Плоштад на независноста: трошна епланада каде што локалните жители се собираат да разговараат и уживаат во едноставното задоволство од гледањето на животот како минува, служи како центарот на градот.
Опкружен со колонијални згради кои се издвојуваат меѓу неодамна изградените -да речеме, на пример, Стопанската комора-, од неа започнете некои од најважните авении на градот, како што е Помпиду, кој води во друг од познатите сенегалски пазари, на Сандага: најживо, најцентрално и во кое се купува и продава апсолутно се.
Многу блиску, инаку, е пристаништето од каде што поаѓаат траектите за патување до Островот Гор, за жал познат како „Островот на робовите“.
Тие останаа во него затвори голем дел од тие 20 милиони луѓе кои подоцна беа продадени, транспортирани и однесени во нечовечки услови во Америка, да ја трпи суровоста на ропството. Екскурзија за да дознаете за тоа ужасно не толку далечно минато е повеќе од препорачливо.
Островот Гори
МЕЃУ МУРАЛИ ВО МЕДИНА
Тоа е најстарата населба во градот и во 2014 година ги прослави своите 100 години историја: кога на почетокот на 20 век францускиот гувернер, Вилијам Мерло-Понти, сакаше да го концентрира целото црно население на Дакар на едно место, ја избра оваа енклава многу блиску до морето лоцирана на периферијата на градот.
Денес, веќе целосно потопен во виорот на главниот град и населен со мали продавници и улични тезги, Медина веројатно станала најавтентичното маало. И една од причините зошто е тоа така е затоа што во неа Африка се дише на секој чекор. Внатре во домовите, но особено надвор.
Тоа што е полна со трошни куќи со многу мали димензии, населени пак со многудетни семејства, значи дека поголемиот дел од деновите животот се расплетува однадвор: на улиците.
Облеката што виси, шпоретот што ја загрева храната, бебињата што лазат и животните што коегзистираат во хармонија тие сочинуваат само дел од сликата што некој ја наоѓа кога почнува да талка низ нејзините улички. Еве, да, можеби е подобро да ја чувате камерата во ранецот: Веројатно ќе се чувствуваат малку исплашени ако налетаат на некој што фотографира лево-десно.
И во странство, уште еден протагонист: бојата. Оној што го слика животот ѕидовите на куќите во иницијатива која започна за одбележување на нејзината 100-годишна историја и која се претвори Медина во музеј на отворено. Ова маало во кое се родиле такви популарни ликови како пејачката Јусу НДур или фудбалерот Ел Хаџи Малик и Сорис, исто така им оддава почит муралите, враќање на своите корени на некој начин.
Маалски живот во Медина
излегување на авенија Блез Дијањ, повторно ве поздравува хаос и гужва. Шарените автобуси, овие толку типични и карактеристични за Сенегал познати како автомобил брзање, викаат за фотографија.
Кратка прошетка ќе ве однесе до митската ** слаткарница Медина,** мало кафуле кое го достигнува својот врв во раните утрински часови, но во кое вреди да се оди, без разлика на часот, до уживајте во еден од неговите извонредни кроасани придружени со топло чоколадо. Да, верувајте ни: дури и кога е жешко, тие имаат вкус на рај.
Ако уште малку удри глад, најдобро е да земете такси, да се договорите за рутата со него -неопходна- и да уживате во добар ручек во локален ресторан. На пример? Во Чез Ндиуфа или Чез Луча , и двете посетени од локалното население и без преголем гламур но со мени полно со најавтентичните вкусови. Сигурен облог ќе биде - во двата случаи - познатото пилешко јаса Толку типично за Сенегал.
СПОМЕНИКОТ НА РАСКОГОТ
2010 година го донесе со себе 50-годишнина од независноста на Сенегал, но и нешто друго: на огромен споменик кој беше дизајниран да го одбележи а тоа би завршило на сечија уста затоа што не е, благо кажано, по вкус на големо мнозинство.
Споменик на Африканската ренесанса
За да стигнете до оваа контроверзна енклава, земете такси повторно - извинете, во овој огромен град со речиси два ипол милиони жители, тоа е она што е потребно - и замолете го возачот да ве однесе до Споменик на Африканската ренесанса.
Патеката веројатно ќе ве води да откриете област каде што не сте застанале до сега: корнишот на Дакар, цело шеталиште свртено кон Атлантикот во кое импресионира, повеќе од се друго бројот на Сенегалци кои се концентрирани во сета своја екстензија да играат спорт. Во сите часови и секој ден.
Откако ќе стигнете до ридот каде што се наоѓа споменикот, уживајте во восхитувањето огромната бронзена фигура која претставува семејство составено од жена, маж и дете, сите гледајќи и покажувајќи кон другата страна на океанот, каде што нивните предци пристигнале како робови: Америка.
Неговите димензии? Висока 49 метри, ни повеќе ни помалку. Всушност, тоа е најголемиот споменик на целиот африкански континент.
Сепак, не беше самата скулптура што предизвика толкав метеж во овие краишта - иако тоа што тие се појавуваат полуголи не им се допадна на некои сектори - туку приказната што се крие зад: споменикот чинел неверојатни 20 милиони евра и е дизајниран од тогашниот претседател на Сенегал, Абдулаје Вејд, кој се погрижил да добие 35% од профитот генериран од работата.
Овде ќе треба да стигнете до стапалата на скулптурата, од каде што можете да му се восхитувате на целата нејзина величественост. Се разбира, за ова, бидете подготвени да искачи 198 скалила. Никој не рече дека е лесно!
ТРПЕРАЊЕ СО МОКРИ НОЗЕЛА
Не можете да го напуштите главниот град на Сенегал без да резервирате ноќ за вечера на многу посебно место: во областа позната како Pointe des Almades.
најдено е малку подалеку од центарот на градот но сигурно ќе го цениш задоволството да се изолираш од тоа хаотично лудило што целосно владее со Дакар. Овде ќе го најдете рајот на мирот што го баравте: грст ресторани на плажа каде што навечер масите се поставени директно на песок. Многу локално, многу скромно, но со многу, многу посебен шарм.
И ќе биде тука со единствената светлина на фенер, со звукот на брановите -или џембе на некој спонтан локал- и со добра чинија со извонредни школки на масата - рибата е исто така фантастично подготвена, но школките се едноставно прекрасни - каде што сфаќате дека, неизбежно и покрај она што можете да го замислите, паднавте предадени на суштината на најчистата Африка.
Во овој момент, ќе сте паднале на шармот на Дакар