Willem Dafoe huwa tabilħaqq fil-bibien tal-eternità.
"Alla għamilni żebgħa għal nies li għadhom ma twieldux." B’din il-frażi sempliċi d-direttur u wkoll pittur julian schnabel jiġbor fil-qosor l-ispiritwalità, it-traġedja u l-ġenju ta’ Vincent van Gogh fil-film tiegħu Van Gogh, fil-bibien tal-eternità.
Willem Dafoe, jinterpreta lill-artist fl-aħħar snin ta’ ħajtu, l-aktar ferħan, kreattiv, produttiv, jgħid dan il-kliem lis-saċerdot (inkarnat minn Mads Mikkelsen) ** li se joħroġlu mill-monasteru li għadu sal-lum sptar psikjatriku f'** Saint-Paul de Mausole, f'Saint-Rémy de Provence.
Van Gogh daħal volontarjament f’dan l-ażil biex jirċievi idroterapija u ngħata kamra b’veduta lejn il-ġnien tal-iris u l-lelà. Dik il-paċi li sab li kienet fost in-natura ġabet idejh jimxu malajr fuq it-tiles. Fil-ftit xhur li kien f'Saint-Paul de Mausole pinġa 150 xogħol, bejniethom Ġilji, Il-Lejl Starry jew Qamħ Biċ-Ċipru. Għall-film setgħu jidħlu f’dik l-istess kamra li ispiratu.
In-natura u l-kuntentizza kienu ħaġa waħda.
L-isparar fil-postijiet reali fejn kien Van Gogh kien essenzjali għal Julian Schnabel li ma għamilx dan il-film bħala bijografija ġdida tal-pittur. “Il-Van Gogh li jidher fil-film ġej mir-rispons personali tiegħi għall-pitturi tiegħu, mhux biss ta’ dak li nkiteb dwaru”, jgħid il-filmmaker. U għalhekk kien essenzjali li tpoġġi lilek innifsek f’postu, iżżur il-postijiet li żar, timxi minnhom, saħansitra tgħaddi minnhom.
“Permezz tal-pitturi u t-tpinġijiet ta’ Van Gogh, tara lil xi ħadd maqtugħ mis-soċjetà u mgħaddas fin-natura. Kellna nsegwu triqtu biex naraw dak li ra”. Hu qal Louise Kügelberg, ko-kittieb u narratur tal-film ma’ Schnabel. “Is-skiet huwa importanti daqs il-kelma, il-pajsaġġ daqs ir-ritratt. Biex tagħmel dan il-film żorna l-postijiet kollha fejn ħadem u għex Van Gogh fl-aħħar sentejn tiegħu: Arles, l-ażil f’Saint-Remy u Auvers-Sur-Oise. Bħala l- Il-film huwa rrakkuntat fl-ewwel persuna. Jagħtik l-opportunità li tgħix ftit ġewwa dan ir-raġel, minflok tarah mill-bogħod.”
Żebgħa barra, żebgħa ħielsa.
"Il-fjuri jmutu, tiegħi se jirreżisti"
Fi Frar 1888, Van Gogh iħalli Pariġi griż u jiċċaqlaq lejn Arles, ifittex id-dawl naturali tiegħu, is-smewwiet tiegħu, l-għelieqi tiegħu. Jinstalla fi dar isfar (riprodott fil-film) u jgħix awsterament bil-flus li jibgħatlu ħuh Theo (Rupert Ħabib) fil-film). Jagħmel xi ħbieb bejn il-pustier jew is-sid tat-taverna tal-belt, Madame Ginoux **(Emmanuelle Seigner) ** li kienet tagħtih notebook tal-kontabilità li jimtela bi tpinġijiet u nstab fl-2016 (kontroversjali minħabba l-awtentiċità tiegħu, Schnabel jiddeċiedi li jemmen li huwa ta’ Van Gogh).
F’Novembru ta’ dik is-sena jirċievi żjara mingħand ħabib tiegħu, Paul Gauguin (Oscar Isaac). Huma jiżbgħu id f’id. Għalkemm il-pittura ta’ Van Gogh titwieled mill-osservazzjoni u l-esperjenza, u dik ta’ Gauguin mill-memorja. It-tnejn huma aktar kuntenti fid-dinja ta’ barra.
Il-kuluri ta 'Provence fil-ħarifa.
Fil-film, il-kamera issegwih mill-art, mis-sema, xi drabi miżmum minn Dafoe nnifsu biex inkunu nistgħu naraw il-fehma tiegħu, it-tgawdija li jħoss meta jkun fost in-natura. "Iktar ma npinġi malajr, aħjar inħossni", Hu qal. "Għandi bżonn inpinġi fi stat tad-deni." "L-essenza tan-natura hija s-sbuħija." "Ma nistax ngħix mingħajr ma npinġi".
“Fil-fatt, l-ankra biex tilgħab lil Vincent kienet tkun fin-natura, il-pittura,” jgħid Willem Dafoe, li tgħallem minn affarijiet li jidhru daqshekk trivjali bħal li jżomm xkupilji biex japplika xkupilji u kulur kif għamel Van Gogh. U fuq kollox, tgħallem ipinġi dak li wassallu l-oġġett jew il-pajsaġġ li pinġa. U allura, fehem aħjar lil dan l-artist li fis-seklu li għadda kiseb il-fama li qatt ma kellu f’ħajtu imma għal limiti kważi assurdi li dan il-film irid iħassar.
"Il-qari tal-ittri tagħha biddilt il-perspettiva tiegħi dwar min ħsibt li jien," Dafoe jammetti. “Dak, flimkien mat-tagħlim li jpinġi, bidlet kompletament l-idea tiegħi dwaru, tal-kuntentizza tiegħu, tal-intenzjoni tiegħu u tas-sensazzjoni ta’ servizz lill-umanità li kellu. Hija xi ħaġa li tmur kontra l-idea bourgeois aċċettata u konvenzjonali tal-artist fqir li huwa tant sensittiv, mifhum ħażin u bla suċċess fi żmienu. Huwa veru b'xi mod, imma l-għan tagħna kien li niffukaw fuq ix-xogħol u jekk tiffoka fuq ix-xogħol tista’ tifhem il-konnessjoni tagħhom, il-ferħ tagħhom u l-apprezzament tagħhom tal-qawwa tal-arti.”
Fi Provence sab il-bibien tal-ġenna tiegħu.
“Inpinġi biex nieqaf naħseb”
“Għaliex tpinġi?” jistaqsi l-aħħar ħabib tiegħu, it-tabib Paul Gachet (Mathieu Amalric), li ltaqa' magħhom fl-aħħar residenza tiegħu, wara li telaq minn Saint-Paul de Mausole, joqgħod f’Auvers-Sur-Oise, eqreb ta’ ħuh Theo, u fejn ipinġi 75 pittura fi 80 jum. “Kont naħseb li artist kellu jgħallem il-viżjoni tiegħu tad-dinja, imma issa naħseb biss dwar ir-relazzjoni tiegħi mal-eternità”, iwieġeb Van Gogh.
Minkejja li ma biegħx pitturi fil-ħajja, it-tlugħ u l-inżul emozzjonali tiegħu, l-instabbiltà psikoloġika tiegħu (għalkemm hemm teoriji li jissuġġerixxu li ma qatax widnejh iżda li kien Gauguin u t-tnejn mgħottijin għalih), Van Gogh ma sofrax, jgħid il-film ta’ Julian Schnabel.
Mathieu Amalric huwa Dr Paul Gachet, wieħed mill-aktar suġġetti famużi tiegħu.
“Meta Vincent ikun f’komunjoni man-natura huwa bniedem għani u ma jimpurtax jekk biegħx pitturi jew le. Mhux dak li qed tfittex,” jgħid hu. Kien ifittex it-traxxendenza, l-eternità, ir-rabta spiritwali mal-arti tiegħu u mad-dinja. U, għalhekk, issostni Schnabel, kif diġà għamel il-film inħobb lil Vincent, Van Gogh ma wettaqx suwiċidju, spara u aċċetta d-destin tiegħu bi kburija, unur u kalma għax għadda mill-bibien tal-eternità.