“အာဖဂန်မိန်းကလေးရဲ့ ဓာတ်ပုံဆရာ။ ဒါသူ့ရဲ့ နာရေးကြော်ငြာဖြစ်လိမ့်မယ်” လို့ မှတ်တမ်းရုပ်ရှင်စပြီး ပြောကြတယ်။ McCurry သည် အရောင်ကို ရှာဖွေသည်။ Y Steve McCurry တိတ်တိတ်လေး ခေါင်းညိတ်တယ်။ သူသိတယ်။ ဒါဟာ သူ့ရဲ့ အကျော်ကြားဆုံး ဓာတ်ပုံဖြစ်ပြီး သူ့ကို ဖန်တီးခဲ့တဲ့ ဓာတ်ပုံလည်း ဖြစ်ပါတယ်။ အကျော်ကြားဆုံးဓာတ်ပုံဆရာများထဲမှတစ်ဦး ကမ္ဘာကသိတယ်။
စစ်ပွဲ၏မတရားမှုနှင့် လူသားဆန်မှုကို ရင်ဆိုင်ရာတွင် ဂုဏ်သိက္ခာအပြည့်ရှိသော အစိမ်းရောင်မျက်လုံးများသည် အမှန်တရားနှင့် နာကျင်မှုများ ပြည့်နှက်နေသည်။ ခေတ်ပြိုင် မိုနာလီဆာ၊ မယုံကြည်နိုင်သော အကြည့်များ အာဖဂန်နစ္စတန်ရှိ ဒုက္ခသည်စခန်းတစ်ခုတွင် မိန်းကလေးကျောင်းတစ်ကျောင်းကို မိနစ်အနည်းငယ်အတွင်း အမေရိကန်က ဖမ်းဆီးနိုင်ခဲ့သည်။
သို့သော် မှတ်တမ်းရုပ်ရှင် McCurry သည် အရောင်ကို ရှာဖွေသည်။ (ဇွန် ၃ ရက် ရုံတင်ပြသ) ၎င်းသည် အထင်ကရ ဓာတ်ပုံထက် ကျော်လွန်သွားပါသည်။ ရှေ့ရောနောက်ပါ ခရီးသွားပါ။ McCurry ၏ ငယ်ဘဝနှင့် သူ၏ နောင်ဘဝ တစ်လျှောက်လုံးအတွက် ခေါင်းစဉ်က ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း ဆယ်စုနှစ် လေးခုအတွက် ရည်စူးထားသည်။ "အရောင်ကိုလိုက်၍ ကွဲပြားမှုကိုရှာပါ" အကြောင်းမှာ သူ့အတွက် အရောင်သည် လျှပ်တစ်ပြက်ရိုက်ချက်တစ်ခုကို မီးမောင်းထိုးပြနိုင်သော အနီ၊ အစိမ်း သို့မဟုတ် အပြာရောင်များသာမက၊ ၎င်းတို့သည် မတူညီသောလူမျိုး၊ မတူကွဲပြားသောလူမျိုးများ၊ ရှေးဦးယဉ်ကျေးမှုများ- လူသားများဖြစ်သည်။
သူ့စတူဒီယိုထဲမှာ၊ ဆလိုက်ဟောင်းတွေကို ဖြတ်သွားတယ်။
"ဓာတ်ပုံရိုက်ခြင်းသည် ကမ္ဘာကြီးကို မည်ကဲ့သို့ တန်ဖိုးထားရမည်ကို သိရှိခြင်းဖြစ်သည်" ရှင်းပြပါ။ လုံးလုံးလျားလျား ဖြတ်သန်းခြင်းအားဖြင့် တန်ဖိုးထားတတ်ဖို့၊ ချစ်တတ်ပြီး လေးစားတတ်လာခဲ့တယ်။ သူ့အသက်မွေးဝမ်းကြောင်း၏အောင်မြင်မှုစတင်သည်နှင့်ငြိမ်းချမ်းသောနေရာများနှင့်အချိန်များတွင်၊ နယ်မြေများနှင့်ပဋိပက္ခ၏အချိန်များတွင်။ အသက် 72 နှစ်တွင် သူသည် ကမ္ဘာဂြိုဟ်၏ ဝေးလံခေါင်သီသော ထောင့်များကို ရှာဖွေနေဆဲဖြစ်သည်။ ဝမ်းနည်းမှုတချို့နဲ့ သူတို့မရှိတော့ဘူးလို့ အာမခံပေမယ့်။ ဂလိုဘယ်လိုက်ဇေးရှင်းနှင့် တိုးတက်မှုတို့သည် ၎င်းတို့ကို ဝါးမြိုနေပါသည်။
တစ်ချိန်က အရေးကြီးသော ရည်မှန်းချက်တစ်ခုကို အမှတ်အသားပြုခဲ့သည်- "ကျွန်ုပ်တို့၏မျိုးစိတ်များ၏ ဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘမ်ကို ဖန်တီးပါ။" အဲဒါကို အရင်လုပ်ပါ။ မရပ်မနား တိုးတက်မှုသည် အရာအားလုံးကို စုပ်ယူသည်။ ထိုအရာတို့၌ ဖြစ်၏။ ခုနစ်နှစ်ကျော် ရိုက်ကူးထားခဲ့သော မှတ်တမ်းရုပ်ရှင်တွင်မူ သူသည် နေသွားပါသည်။ ပါပူဝါနယူးဂီနီမှ အိန္ဒိယ၊ ၏ နယူးယောက်, သူစတူဒီယိုကို ၃၅ နှစ်ကြာအောင်ထားခဲ့ပြီး မြောက်ဘက်မှာတော့ သူစိမ်းတစ်ယောက်လို ခံစားရဆဲပါ။ မွန်ဂိုလီးယား သို့မဟုတ် အာတိတ်သမုဒ္ဒရာ။
ပါပူဝါတွင် မျက်နှာများနှင့် ဇာတ်လမ်းများကို ရှာဖွေနေပါသည်။
လူအနည်းစုက စစ်ပွဲဓာတ်ပုံဆရာဖြစ်သည့်အပြင် လူသားမျိုးစိတ်များ၊ McCurry သည် အေးအေးဆေးဆေး သဘာဝနှင့် တောရိုင်းတိရိစ္ဆာန်ပုံတူသူဖြစ်သည်။ လူ့ပုံတူများသည် လူသိအများဆုံးဖြစ်သော်လည်း သူ့တွင် ကျွန်ုပ်တို့ထက် ဉာဏ်ပညာကြီးမားပြီး ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး မရှိတော့သည့်အခါတွင် ကျန်ရှိနေမည့် သဘာဝတရား၏ အစုအဝေးများစွာရှိသည်။ ပြစ်မှုထင်ရှားပါတယ်။
အားလုံးဘယ်လိုစတင်ခဲ့လဲ။
မှတ်တမ်းရုပ်ရှင်တွင်၊ McCurry သည် သူ့ကိုယ်သူ အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းဖြင့် စတင်သည်။ ဓာတ်ပုံဆရာ သို့မဟုတ် ဓာတ်ပုံဂျာနယ်လစ်တစ်ဦးအနေဖြင့်မဟုတ်ဘဲ “အမြင်အာရုံပုံပြင်ပြောသူ၊ အနုပညာရှင်” သူ့မိသားစု၊ သူငယ်ချင်းများနှင့် အယ်ဒီတာများသည် ကင်မရာတစ်လုံး (သို့မဟုတ်) တွဲလောင်းသယ်ဆောင်လာခဲ့သည့် ဆယ်စုနှစ် လေးခုအကြောင်းလည်း ပြောပြသည်။
ငယ်ငယ်ကတည်းက အစပြုခဲ့တာလို့ အစ်မဖြစ်သူက ပြောပါတယ်။ အမိဖျားနာခြင်းနှင့် သေဆုံးခြင်းတို့ဖြင့် ရှေးဦးစွာ အမှတ်အသားပြုခြင်း၊ ထို့နောက် အသက်ငါးနှစ်အရွယ်တွင် ပြုတ်ကျခြင်းဝေဒနာကို ခံစားခဲ့ရသည်မှာ အန္တရာယ်မရှိ၊ သူ၏ အာရုံကြောများကို ထိခိုက်ခဲ့ပြီး ယနေ့တိုင်အောင် သူ၏ညာလက်ကို ဘယ်ဘက်လက်ဖြင့် မလှုပ်မယှက်ဖြစ်နေစေခဲ့သည်။ သူ့ကို ထာဝရသိနေတဲ့လူတွေက အဲဒီအဖြစ်ဆိုးတွေက သူ့ကို ကျောခိုင်းသွားတဲ့ ကလေးလေးအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားတယ်လို့ ပြောကြတယ်။ စောင့်ထိန်းခြင်းထက် စောင့်ရှောက်ခြင်းကို ပိုနှစ်သက်သည်။ ငယ်စဉ်ကလေးဘဝနှင့် မြီးကောင်ပေါက်အရွယ်တွင် ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်ဟု သူသိလိုက်ရသည်။ သူ၏စူပါပါဝါ သို့မဟုတ် "သူ၏လူမှုရေးပညာ"- မမြင်နိုင်သော။ ဓာတ်ပုံရိုက်၊ အဖြစ်မှန်တွေကို ဖမ်းယူ၊ အမှန်တရားတွေကို ရှာဖွေနေချိန်မှာ သူ့ကို ပျောက်ကွယ်သွားစေတဲ့ အရာပါ။
အမြင်အာရုံပြောသူ။
၁၉၇၉ ခုနှစ်တွင် ၎င်း၏ ပထမဆုံး အိန္ဒိယခရီးစဉ် ရောင်စုံကမ္ဘာကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည် ။ နောက်ပိုင်းမှာတော့ စစ်ပွဲက သူ့ကို တခြားလမ်းကို မလိုက်ဘဲ လိုက်ရှာခဲ့တယ်။ ဟိ အာဖဂန်နစ္စတန်က သူ့ကို ဓာတ်ပုံသတင်းထောက်အဖြစ် သတ်မှတ်ခဲ့ပါတယ်။ ကျန်ကမ္ဘာ့အတွက် သို့သော် ၁၉၉၀ ပြည့်လွန်နှစ်များနှင့် ကူဝိတ်ပဋိပက္ခအပြီးတွင် ပဋိပက္ခများကို ရှောင်ရှားရန် သူကိုယ်တိုင် အပ်နှံခဲ့သည်။ “လူသားဆန်ပြီး ကဗျာဆန်တဲ့ ချဉ်းကပ်နည်းကို ရှာပါ”၊ 9/11 က ခေတ္တမျှသာ နာကျင်စွာ နှောင့်ယှက်ခံခဲ့ရသည်။
မကြာသေးမီနှစ်များအတွင်း ၆၇၊ ချစ်ကျွမ်းဝင်ပြီး အိမ်ထောင်ကျပြီး သမီးလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ရှာတွေ့ပြီး သူ့ဓာတ်ပုံတွေထက် ဒီကမ္ဘာမှာ တစ်ခုခုကို ချန်ထားခဲ့တာက သူ့အတွက် ပျော်ရွှင်မှုပေးတဲ့အရာလို့ ထင်ရပါတယ်။ သူ့ရဲ့ အထီးကျန်ဘဝနဲ့ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းမှာ ဘယ်တုန်းကမှ ရှာမတွေ့ခဲ့တဲ့ အရာ "စစ်မှန်မှု၊ မြင့်မြတ်မှု၊ ဂုဏ်သိက္ခာ၊ နက်နဲမှုကို ငါရှာဖွေခဲ့တယ်" သူ့အကြောင်းပြောကြတယ်။ သို့သော်၊ ၎င်းကိုမရှာဖွေဘဲ ပျော်ရွှင်မှု၏သော့ကိုရှာဖွေတွေ့ရှိသူ အနည်းငယ်ထဲမှ တစ်ဦးဖြစ်သည်။ "ဒီဘဝက အဖိုးတန်တယ်၊ ရှားတယ်။"
