Pontito ၏ Tuscan မြို့
Franco Magnani ကို 1934 ခုနှစ်တွင် Pontito (အီတလီ) တွင်မွေးဖွားခဲ့သည်။ အစပ်လမ်းတွေပေါ်မှာ ပြေးလွှားရင်း ပျော်ရွှင်တဲ့ကလေးဘဝနဲ့ နေထိုင်ခဲ့ပါတယ်။ တူကန်မြို့ငယ်လေး 1942 တွင် ဖခင် ဆုံးပါးသွားသည် အထိ ၊ မကြာမီ စစ်ပွဲ သည် နယ်မြေ ကို ဖျက်ဆီး ခဲ့သည် နာဇီတွေက Pontito ကို တိုက်ခိုက်တယ်၊ ပျော်ရွှင်စရာအချိန်တွေကို ထာဝရမှုန်ဝါးစေတယ်။ တစ်ခါက ဖူလုံပြီး ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ရွာလေးမှာ လုပ်စရာမရှိတော့ဘူး၊ အသက် 15 နှစ်မှာ Franco နဲ့ အဝေးက ကျောင်းတစ်ကျောင်းကို သွားခဲ့တယ်။ အစိုးရအဖွဲ့ဝင်များ၏ ကုန်သွယ်မှုကို လေ့လာပါ။ ငါးနှစ်နီးပါးကြာပြီးနောက် အသက် 24 နှစ်တွင် သူပြန်သွားခဲ့သည်။ နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်လုပ်တယ်။
1965 မှာ အီတလီက ဆက်နေဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ပါတယ်။ ဆန်ဖရန်စစ္စကိုတွင် နေထိုင်သည်။ အဲဒီတုန်းက သူခံစားခဲ့ရတာ အတိအကျပါပဲ။ ပြင်းထန်သော အမည်မသိရောဂါ၊ သင့်ဆရာဝန်ညွှန်ကြားသည့်အရာအတွက်၊ အားလုံးထက် အနားယူပါ။ သို့သော် Magnani သည် စတင်ခဲ့သည်။ အဲဒီလို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း အိပ်မက်တွေ အိပ်ရေးဝဝ မအိပ်ရ၊ ရွာအမြင်များ လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ပေါင်းများစွာက ချန်ထားခဲ့ရပြီး အရေးတကြီး လိုအပ်နေသည်ဟု သူခံစားခဲ့ရသည်။ အဲဒီပုံတွေကို စက္ကူပေါ်မှာ တင်ပါ။
အရင်က မဆွဲဖူးပေမယ့် စိုက်ထုတ်ခဲ့တယ်။ Pontito ၏ ပထမဆုံး ပန်းချီကားကို ပြီးသည်နှင့် သူ့အမြင်ကို သူသိသည်။ ထူးခြားပြီး အတိအကျ။ ထို့အပြင် ခေါင်းကို စောင်းထားပုံပေါ် မူတည်၍ပင် တတ်နိုင်သည်။ ထောင့်ကိုပြောင်းပါ။ မြေသြဇာကောင်းသော လယ်ကွင်းများ၊ ဘုရားရှိခိုးကျောင်း ခေါင်းလောင်းမျှော်စင်၊ မိမိအိမ်တို့ကို ကွင်းဆင်းလေ့လာခဲ့ရာ၊ ဝေဟင်ပစ်ချက်များ အတူတူပါပဲ။ စစ်မဖြစ်မီက ကျက်သရေရှိမှု နှင့် မြို့၏ ဆုတ်ယုတ်မှုတို့ကို ထိန်းထားနိုင်သည်၊ အကြောင်းမှာ ၎င်းသည် သူ့မှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် မပျက်မစီး ကျန်ရစ်ခဲ့သော အမှတ်တရများပင်။
ရူပါရုံများသည် အလွန်အားကောင်းလာသည်။ မျက်လုံးဖွင့်ထားလို့ရတယ်၊ သူတို့အတောအတွင်း သူရောက်လာတယ်။ အနံ့ခံပြီး မင်းရဲ့ ငယ်ဘဝက အသံတွေကို ကြားနေရတယ်။ သူသည် ၎င်းတို့ကို မရှောင်နိုင်သော်လည်း မကြာမီတွင် သူ၏ပန်းချီကားများဖြင့် ရွာကို ပြန်လည်တည်ဆောက်လိုသည့် စိတ်ဆန္ဒကြောင့် သူတို့၌ နှစ်သိမ့်မှုအချို့ကို တွေ့ရှိခဲ့ရပုံပင်၊ စွဲလမ်းမှုဖြစ်လာတယ်။ သူတို့၏ စကားဝိုင်း၏ အကြောင်းအရာများကိုပင် ပုံသဏ္ဍာန်ပြောင်းခဲ့သည်- ပြီးပြီ။ သူ့မွေးရပ်မြေကလွဲလို့ တခြားအကြောင်းတွေ မပြောဘူး။ သူ့ရဲ့ ငယ်ဘဝအမှတ်တရတွေ၊ 'Pontito' လို့ ခေါ်တဲ့ သူ့ဇနီးနဲ့ အတူ ပြခန်းတစ်ခု ဖွင့်ခဲ့တယ်၊ သူ့ပန်းချီကားတွေကို ဘယ်မှာရောင်းလဲ။
Exploratorium ပြပွဲတွင် ပန်းချီနှင့် ဓာတ်ပုံများကို နှိုင်းယှဉ်ထားသည်။
အိုလီဗာအိတ်များနှင့် တွေ့ဆုံခြင်း။
1988 ခုနှစ်တွင် ဆန်ဖရန်စစ္စကိုရှိ သိပ္ပံပြတိုက် ** Exploratorium** တွင် ကျင်းပခဲ့သည်။ မှတ်ဉာဏ်ပြပွဲ Magnani ၏လက်ရာများသည် ၎င်း၏ဇာတိမြေအစစ်အမှန်ဓာတ်ပုံများနှင့်အတူ ပြသခဲ့သည်၊ ၎င်းတို့သည် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ခွဲခြား၍မရပေ။ အဲဒါက နာမည်ကြီးသူတွေရဲ့ အာရုံကို ဖမ်းစားသွားတယ်။ အာရုံကြောပညာရှင် Oliver Sacks၊ သူတွေ့ကြုံနေရသော mnemonic ဖြစ်စဉ်ကို နားလည်ရန် ကြိုးစားရန် ပန်းချီဆရာနှင့် အချိန်အနည်းငယ်ယူရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။
အိတ်စ်က သဘောပေါက်သည်။ Franco သည် အတိတ်တွင် နေထိုင်ခဲ့သည်။ ဥပါဒါန်ကြောင့် အပြင်ထွက်ခြင်း၊ ခရီးသွားခြင်း သို့မဟုတ် အာရုံစူးစိုက်ခြင်းစသော လှုပ်ရှားမှုများကို ဘေးဖယ်ထား၏။ "မင်း မှားတာကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် မှတ်မိတာ မဟုတ်ဘူး၊ သတိရတာကို ရပ်ဖို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် မရှိဘူး" , အာရုံကြောပါရဂူအတွက်ရေးသည်။ အင်္ဂါဂြိုဟ်ပေါ်က မနုဿဗေဒပညာရှင်။ သို့သော် ပန်းချီဆရာက အများအားဖြင့် ပြောလေ့ရှိသည်။ pontoon သို့ ပြန်သွားရန်
မိမိဆန္ဒရှိသော်လည်း၊ Magnani သည် သူ့အား လူကိုယ်တိုင်တွေ့မြင်ခြင်းဟု တစ်နည်းတစ်ဖုံ တွေးထားသကဲ့သို့ ထိုခရီးကို သွားရန် စိတ်မပျက်နိုင်ပေ။ သူတို့ရဲ့ အားကောင်းတဲ့ အမှတ်တရတွေ ပျောက်ကွယ်သွားလိမ့်မယ်။ သူတို့နှင့်အတူ၊ သူ၏ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေး၏တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း။ ဒါပေမယ့် ၁၉၉၀ မှာ သူ့ဘဝရဲ့ အပြောင်းအလဲများစွာ (သူ့ဇနီးသေဆုံးမှုနဲ့ ကျော်ကြားမှုကို ရယူခြင်း)၊ Tuscany သို့ ဦးတည်ခဲ့သည်။
Exploratorium တွင် သူ၏ ပြပွဲအသေးစိတ်
PONTITO သို့ ပြန်သွားရန်
Pontito ကိုရောက်တဲ့အခါ သူခံစားရတာကို Sacks က ဒီလိုရေးတယ်– “ကျွန်တော် မြို့ကို လျှောက်သွားရင်း၊ ထူးဆန်းစွာ တိတ်ဆိတ်နေပုံရသည်။ ကန္တာရ၊ 'လူတိုင်း ထွက်သွားသလိုပဲ ငါ့ပန်းချီကားထဲက မြို့လေးလို'။ ခဏတာ သူ့အမှတ်တရထဲက မြင်ကွင်းတွေကို ပြန်လည်ခံစားရင်း ခံစားလိုက်ရတယ်၊ နာကျင်သောဆုံးရှုံးမှု 'ကြက်တွေ၊ မြည်းတွေရဲ့ ဖိနပ်သံကို ငါလွမ်းတယ်။ အိပ်မက်တစ်ခုလိုပါပဲ။ လူတိုင်းသွားပြီ ”.
ထို့အပြင် မြို့ပြိုကျသွားသည့် အခြေအနေက သူ့အား ပြင်းထန်သော ကြိုတင်သတိပေးချက်တစ်ခု ဖြစ်စေခဲ့သည်– “ တစ်နေ့တွင် Pontito သည် ညစ်ညမ်းသွားလိမ့်မည်။ ပေါင်းပင်များဖြင့် ပေါက်ရောက်သည်။ နူကလီးယားစစ်ပွဲ ရှိလာမယ်။ ဒါကြောင့် ထာဝရအမြဲထိန်းသိမ်းထားဖို့ အာကာသထဲမှာ ငါထားမယ်။ ပြီးတော့ ပန်းချီကား တော်တော်များများမှာလည်း လုပ်တယ်။ အဲဒီနောက် ဘယ်သူက ပန်းချီဆွဲတာလဲ။
သို့ရာတွင်၊ အရုဏ်ဦး၏အရောင်အဆင်းနှင့် ရှေးခေတ်ကျောက်တုံးများက သူ့ကို ဖန်ဆင်းပေးသည်။ သင့်အိမ်နှင့် ညှိနှိုင်းပါ။ ဒီအတွက် အထောက်အကူဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ သူ့အိမ်နီးချင်းဟောင်းတွေနဲ့ ဆွေမျိုးတွေက သူ့ကို အသိအမှတ်ပြုတယ်။ သူ့ပန်းချီကားတွေကို ဂုဏ်ပြုတယ်။ “အဲဒီလူတွေကို သူတို့ရဲ့အမှတ်တရတွေကို ပြန်ပေးခဲ့တယ်” လို့ သူက Sacks ကို ပြောခဲ့ပါတယ်။ မြို့ရဲ့ အသက်အကြီးဆုံးက သူ့လို အသက် 30 နဲ့ 40 တွေရဲ့ နေ့စဉ်ဘ၀ကို မမှတ်မိဘူး။ "ကျွန်တော်က ပန်းချီပြခန်း၊ ပြတိုက်ငယ်တစ်ခုဆောက်ပြီး ဒီမြို့ကို လူတွေပြန်ခေါ်လာဖို့ တစ်ခုခုလုပ်မယ်။"
နောက်ဆုံးတော့ ဖြစ်ခဲ့တာပါ။ Pontito ရဲ့လမ်းတွေမှာ ပြပွဲတစ်ခု၊ Magnani ၏ ပန်းချီကားများကို ပုံဖော်ထားသည့် နေရာများဘေးတွင် ထားရှိထားသော်လည်း၊ သူမကိုတွေ့ဖို့ ပြန်မလာခဲ့ပါ။ . လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်အနည်းငယ်က သူလုပ်ခဲ့ပြီး နှစ်အနည်းငယ်ကြာတော့မှ လုပ်ခဲ့ပေမယ့် လည်ပတ်မှုတိုင်းကို သတိထားမိခဲ့ပါတယ်။ အမှတ်တရအသစ်တွေက အဟောင်းတွေကို တိုက်ဖျက်တယ်၊ အဆုံးတွင် သူ၏အနုပညာသည် ဤရုန်းကန်မှုများမှ ခွန်အားများ ထွက်ပေါ်လာသော်လည်း၊ ၎င်းတို့အား အတင်းအကြပ် မတွန်းလှန်လိုပါ။ သို့သော် သူ၏ ပန်းချီကားများသည် ကမ္ဘာအရပ်ရပ်သို့ ခရီးထွက်ခဲ့သည်။ နှင့် လှပသော Tuscan ရွာသည် ထိုအချိန်မှ စ၍ တစ်ခုဖြစ်လာသည်။ အနုပညာရှင်များစွာအတွက် ဘုရားဖူးစင်တာ။
"ဒီပုံတွေကို ပန်းချီဆွဲတာ ဘာအကျိုးရှိမယ် မထင်ဘူး" Franco က သူနဲ့တွေ့ပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ Sacks ကို စာရေးလိုက်တယ်။ “ငါသူတို့ကို Pontito က ရေးဆွဲခဲ့တယ်… ဘယ်လောက်တောင် လှပပြီး လှလဲ ဆိုတာ လူတိုင်း သိစေချင်တယ်။ . ဤနည်းဖြင့် သူသည် ဝေဒနာ အပြည့်ရှိနေပြီဖြစ်သော်လည်း သေမည်မဟုတ်ပေ။ အနည်းဆုံးတော့ ငါ့ပန်းချီကားတွေက သူ့အမှတ်တရတွေကို ရှင်သန်စေလိမ့်မယ်” အတိအကျ, သူအောင်မြင်ပြီ။
Pontito သည် အချိန်နှင့်နေရာများတွင် ထာဝရထိန်းသိမ်းထားသည်။