Wacht op ons, Alicante
De zomer komt als je het lied van onzichtbare meeuwen op je raam hoort. Wanneer je de flamingo-, donut- of alpaca-dobber redt die al een jaar stof verzamelt van de stam. Wanneer je de auto start en ja, ga van sectie naar sectie met The Gipsy Kings op de achtergrond op weg naar onze specifieke oase.
En Alicante is altijd een van onze favorieten geweest. Van die kindertijd op de stranden van benidorm waar een speld niet paste, naar de kleurrijke straten van Villajoyosa , langs de paella (of moeten we rijst zeggen?) in de favoriete chiringuito.
Prenten die iets zijn uitgesteld in een jaar waarin de gezondheidscrisis tot meer onzekerheid heeft geleid, maar ook, de hoop om weer blootsvoets op dat strand te stappen en de wereld in de hangmat te vergeten.
Kies je route, ontdek nieuwe hoeken en open je ogen meer dan ooit. Het aftellen is al begonnen om Alicante te herontdekken alsof het de eerste keer is.
Villajoyosa of de stad in Alicante waar we vandaan zouden willen komen
VAN WITTE DORPEN EN GEHEIME INHALEN
Lorenzo Carbonell, burgemeester van Alicante in de jaren dertig, zei ooit: "Alicante, meer dan Valenciaans, is Levantijns". Een uitdrukking die verwaterd wordt in een gebied van Denia, in het noorden van de provincie, waar de sinaasappelbomen worden verward met het blauw van een kust geflankeerd door octopusdrogers.
De zeebries streelt ons vanaf de top van een kasteel van waaruit nog steeds een glimp kan worden opgevangen van de schaduwen van oude piraten, en door een oude stad waar de senyoret rijst krachtig wordt geserveerd, met extra socarrat. oh! En natuurlijk met een glaasje Marina Alta.
Van Denia vindt de afdaling naar het paradijs in Javea de trots van een van de beste herbergen in Spanje.
Hoewel, als je wilt, de Cabo de la Nao ontploft ook in uitbundige accommodaties en een natuur ontdekt door de baaien van Ambolo, Granadella of Portixol, een groep vissershuizen die je zou kunnen verwarren met een afgelegen dorp in Mykonos.
Portitxol
In Calpe, de Rots van Ifach nodigt je uit om naar de top te klimmen en de agressieve meeuwen die hun eieren beschermen te slim af te zijn.
alleen vanaf daar Calpe lijkt ons een meer merkwaardige microkosmos: zoutvlakten voor flamingo's, oude koninklijke baden in de zon of het architectonisch erfgoed van Ricardo Bofill rond een rode muur even hypnotiserend als instagrammers beu.
Het is tijd om te vernieuwen, vergeet het enorme doel om te verdwalen in andere straten. Bijvoorbeeld die van Altea, de stad die het beste de Middellandse Zee vertegenwoordigt waar we van dromen: cafés met kunstgalerijen aan de achterkant, smalle steegjes van limoen en bougainvillea, of een uitkijkpunt om je de koning van de Costa Blanca te voelen.
Rode Muur, Calpe
Een plek die we ons in een andere realiteit nooit zouden voorstellen naast Benidorm, het Levantijnse Manhattan, die van de kitscherige wolkenkrabbers waar we die eerste zomer met evenveel verbazing als nostalgie naar opkeken.
De provincie Alicante kookt hier meer dan waar dan ook dankzij de reeks invloeden, ritmes en contrasten die nieuwe aquarellen vormen.
Ga gewoon verder om te testen Villajoyosa, dat kleine stadje waarvan de oude wijk nog steeds schittert met de kleuren van de gevels die ooit zeelieden naar huis leidden. En daar, in een onverwacht steegje, ademt een Levante die ruikt naar oranjebloesem en rijst, naar hangende kleren die door de zee worden gewiegd.
Benidorm, het Levantijnse Manhattan
DE MILJOEN TERRETA DEL MON
Tussen Villajoyosa en El Campello, twee van Alicante's grote zon- en strandmekka's, moet je tijd vrijmaken om met de auto te verdwalen en naar baaien zoals El Conill, waar een geheime strandbar en zijn natuurlijke zwembaden de beste beloning zijn.
al in El Campello en San Juan , de stranden waar de lokale bevolking het hele jaar door hunkert, geven ook toe aan buitenlanders.
En zo fuseert de zomer van Spanje, net zo iconisch als het onze, (of, dit jaar, misschien niet zo veel) in een zee van volleyballen, onmogelijke drijvers en een joie de vivre die nooit uit de mode raakt.
San Juan-strand
Om een provincie te begrijpen is het echter altijd goed om even langs de hoofdstad te gaan. De stad Alicante is in deze jaren geconsolideerd als een open stad, zowel naar de wereld als naar de zee, in de vorm van feestelijke buurten, een exclusieve haven of culturele wonderen overschaduwd door de honing van de zomer.
Een van hen is Kasteel van Santa Barbara, waarvan de heuvel het profiel van een oude kalief van het strand van El Postiguet trekt.
Het beste startpunt voor een route door de uitlopers door de Wijk Santa Cruz , waar zijn buren de toeristen van witte terrassen en pottenbakkerijen met een scheve blik aankijken.
Hoewel als je kastelen en geschiedenis wilt, de rivier de Vinalopó ontdekt een heerlijke historische route geweven door steden zoals Villena, Elda of Sax , ideaal om even weg te zijn van de drukte aan de kust.
Steden verdedigd door kastelen en sites om mee te verbinden de suggestieve modernistische charme van het heiligdom van Santa María Magdalena, in Novelda, en van daaruit rijden naar de zee van palmbomen die Elche omringt.
Kasteel van Santa Barbara, Alicante
ALICANTE WAS EEN FEEST
Elche wordt vaak over het hoofd gezien door degenen die liever verdwalen op stranden zoals Arenales of Carabassí, van waaruit vliegtuigen opstijgen vanaf de luchthaven met dezelfde frequentie als die van een extatische wereld die zich dit jaar een wapenstilstand heeft toegestaan.
Hoe dan ook, elche het biedt niet alleen een heerlijk gastronomisch etablissement (de gebakken rijst, of "met korst" is een goed voorbeeld), maar het is ook de enige stad in Spanje met drie UNESCO-erfgoedsites.
De eerste, van natuurlijke aard, valt op zijn beroemde Palm Grove, de grootste van Europa ; het immateriële dat omringt de Misteri d'Elx, religieuze viering die elk jaar op 15 augustus ontploft in een enorme buskruitpalm (het concept is alles), of het gemengde erfgoed dat het Centrum voor Traditionele Cultuur-Schoolmuseum van Pusol.
Palmbos van Elche
De kabeljauw het wordt misschien nooit een immaterieel erfgoed, maar het is nog steeds een terugkerende soundtrack in het zuiden van Alicante.
Het is voldoende om te luisteren naar de echo's die elke zomer begeleiden bij elke reis door de zogenaamde Vega Baja , dezelfde die de contouren van de beroemde Murcia-boomgaard schetst, maar altijd ruimte reserveert voor de beste stranden: die van Santa Pola of de aan te bevelen Montcaio en La Roqueta de Guardamar del Segura, tot aan die van Torrevieja.,
Hier contrasteert dit mekka van uitgaan en roze meren met de grotten van Rojales, de voormalige woning van de boomgaarden, vandaag omgebouwd tot een merkwaardige artistieke zeldzaamheid.
Tabarca-eiland
Maar als je je bevoorrecht wilt voelen, moet je gewoon keer terug naar Santa Pola en neem een boot naar het verwende meisje van Alicante: het eiland Tabarca , een rustige hoek waar zijn heerlijke en typische pot rijst wordt bereid op het ritme van de golven.
Alleen hier lijkt de wereld ons langzamer en tijdloos: in de steegjes glimmen de wimpels het hele jaar door en het gefluister van oude kapers sluipt kleurige huizen binnen die zich op een dag van de wereld distantieerden.
Een toevluchtsoord om perspectief te nemen en de sensaties van deze provincie te verwerken alsof het onze eerste keer is. Alsof we al meer dan een zomer op haar hadden gewacht.
want zoals hij ooit zei Miguel Hernández, geboren in Orihuela, Alicante: “Als ooit een druppel dit veld raakt, voelt dit veld de herinnering aan de zee. Komt het ooit nog terug." Die tijd is vandaag.
Orihuela, uw bestemming aan de Costa Blanca