Je houdt van blauw en je hebt geen concrete reden
Je houdt van blauw en je hebt geen specifieke reden. Je houdt van. verleidt je jij alsjeblieft het zet je aan Het is je favoriete kleur en het enige dat bij je opkomt is dat je er niet voor hebt gekozen, dat het onvermijdelijk is dat je houdt van de blauwe kleur van de koepels van Santorini, de kleur van de zee en de oceanen, de reiger en de lucht van Giotto, de kleur van lapis lazuli en jeans. De kleur van de ogen van Paul Newman en de stem van Joni Mitchel als ze zingt: 'Blauw. Liedjes zijn als tatoeages”.
Je houdt van blauw en je verliest jezelf in het pigment, maar die betovering, je verliefdheid, verandert je in iemand die furieus modern is. Dat is in iemand hondsdol modern van de laatste eeuwen, want in de grotten vertegenwoordigden je neolithische voorouders de wereld met het rood van bloed en klei. Want voor de inwoners van de Middeleeuwen was de lucht niet blauw maar zwart, rood, wit of goud. Omdat in de oudheid gebruikten alleen de Egyptenaren het om zich te kleden (dankzij een silicaat van koper en calcium dat in middeleeuws Europa werd genegeerd). Omdat lapis lazuli-mijnen waren in de Kokcha-vallei in Afghanistan en de prijs van indigo was enigszins exorbitant. Omdat het moeilijk te vervaardigen en te beheersen was. Omdat Voor de Romeinen was het hebben van blauwe ogen een teken van een slecht leven bij een vrouw en voor mannen een teken van spot. Terwijl we in de Griekse teksten woordenschatverwarringen vinden tussen blauw, grijs en groen.
Hoe dan ook, alles veranderde in de twaalfde eeuw, toen kunstenaars de Maagd Maria begonnen te vertegenwoordigen bedekt met een blauwe mantel of jurk. Mariaverheffing bepaalt dat alleen Ella verdiende het duurste pigment. En het is op dat moment dat het de kleur begint te worden die het meest gewenst is door de aristocratie, en zich niet alleen verspreidt in glas-in-loodramen en kunstwerken, maar ook door de hele samenleving: aangezien de Maagd in het blauw is gekleed, zal de koning van Frankrijk het ook dragen. En na drie generaties, blauw werd een aristocratische mode.
En alsof dat nog niet genoeg was, met de Reformatie kreeg de waarde van blauw een nieuwe impuls, aangezien de calvinisten het een meer waardige kleur vonden dan rood. Het protestantse palet was gearticuleerd rond wit, zwart, grijs, bruin... en blauw. En dat betekende dat het in de achttiende eeuw werd de favoriete kleur van Europeanen. De romantiek zal deze tendens accentueren: net als zijn held, Werther van Goethe jonge Europeanen kleden zich in blauw en Duitse romantische poëzie viert de cultus van deze melancholische kleur.
Ook, een echo van deze melancholie is in het vocabulaire gebleven, zoals het woord blues...
Was er nog iets nodig? Je staat niet alleen in je chromatische passie, maar dat maakt blauw niet minder boeiend of prettig. Klaar voor een feest van blues?