Het motto van de schrijver, filmmaker, schilder en helikopterpiloot Niky Byrne op zijn Instagram-account is 'Leg je hoofd neer en werk als een klootzak', wat zoiets zou zijn als een viering van concentratie en hard werken.
We zijn geïntrigeerd om met deze Californiër, regisseur van de film Evan Wood (2021), te praten over haar helikopterexpedities van Alaska naar Los Angeles om scènes te filmen voor haar werk, en ook van zijn straatfoto's, Achter de schermen en luchtvaart, die in talloze publicaties zijn verschenen.
Niki heeft haar weg gevonden naar de creatieve scene van Californië als schrijfster van speelfilms en schildert ook olieverfportretten, die in verschillende galerieën aan de westkust te vinden zijn.
Portret van Niki Byrne genomen met een Leica Q2.
Altijd vergezeld van haar Leica Q2, die ook haar bondgenoot was in haar nieuwste project, Decisive Moments, haar 'persoonlijke reis' omvat het vastleggen van onvergetelijke momenten: vlieg een helikopter, ga motorcross in de woestijn, vind het buitengewone in het alledaagse.
Fulltime scenarioschrijver, filmregisseur, olieschilder, helikopterpiloot... Dit is zonder twijfel een geweldige avonturier en reiziger, wat is volgens jou je grootste avontuur geweest?
Verliefd worden natuurlijk! Maar laten we het over Alaska hebben. Is eenvoudiger. Een paar jaar geleden gingen mijn broer en ik naar Ankerplaats in november om in een kleine eenmotorige helikopter langs de kust naar Los Angeles te vliegen. Het winterweer naderde, dus we moesten ons goed uitrusten voor de reis. We vlogen in oranje overlevingspakken, compleet met reddingsvesten en een koffer vol kampeerspullen. Ik droeg zelfs een 44 Magnum vastgebonden onder mijn schouder, voor het geval ons jachtgeweer met het schip zou neerstorten.
Beslissende momenten.
Uiteindelijk vloog het vliegtuig prachtig en de weergoden waren ons goedgezind. We keren terug naar Los Angeles in vijf dagen nadat we zijn overgevlogen enkele van de mooiste landschappen ter wereld. Het was de meest riskante en lonende expeditie van mijn leven, en het veranderde mijn relatie met de tijd op significante manieren. Ik realiseerde me dat tijd (T) niet constant is, maar eerder beslissingen per minuut (DPM) weerspiegelt. Op zo'n reis is het aantal beslissingen per minuut erg hoog, net als de inzet, en de tijd vertraagt dienovereenkomstig.
Hoe raakte je geïnteresseerd in de kunsten en de audiovisuele wereld?
Ik denk dat het allemaal begon met het woord 'nee'. Toen ik klein was, lieten mijn ouders me in het weekend geen tv of films kijken. Ik denk dat het een averechts effect op hen heeft gehad.
Wie of wat is je grootste inspiratie geweest?
de film titanica blies me weg als een kind . Ik heb mijn arme moeder drie keer naar de film gesleept om het te zien voordat we de VHS kregen. Ik bewonder James Cameron om zijn probleemoplossend vermogen, zijn nieuwsgierigheid naar de wereld, zijn holistische technische kennis van het filmmaakproces en zijn vermogen om studiomanagers aan te moedigen enorme risico's te nemen.
Niki Byrne tijdens een fotosessie.
Mensen gaan ervan uit dat al hun projecten goed zijn verlopen, maar ze moeten in het begin zeker angstaanjagend hebben geleken. Ik denk dat er een geïnspireerde strategische leider voor nodig is om te vechten voor projecten van die omvang en complexiteit, en om mensen overtuigen om "op reis te gaan", om zo te zeggen (vooral als zij degenen zijn die betalen!). Hij heeft het vertrouwen van iedereen verdiend en heeft het nog niet geschonden.
Ik hou ook van de manier waarop vrouwen opgaan in hun werelden. Ze zijn altijd uniek, dynamisch en intelligent, wat tot op de dag van vandaag helaas zeldzaam is. Toen ik jong was, zag ik mezelf in de vrouwen van James Cameron.
Per saldo zou ik ook mijn petje af moeten doen voor het schitterende werk van Geena Davis en daar heb ik veel aan te danken fictieve personages zoals Ellen Ripley (Buitenaards wezen), Sarah Connor (Terminator), Rose Dawson (Titaniër), Vasquez en Ferro (Buitenaardse wezens), Lindsey Brigman (De afgrond)...
Niki Byrne foto gemaakt met Leica Q2.
Zoals de meeste Hollywood-fans heb ik een lange lijst van filmmakers die ik bewonder: Darren Aronofsky, Francis Ford Coppola, Robert Redford, Martin Scorsese, Greta Gerwig, Nora Ephron, Sydney Pollack, Peter Weir, Ruben Östlund, Nolan, Fincher, Tarantino, Leigh. Veel mannen, ik weet het. Deze lijst kan eeuwig doorgaan. Ik denk al aan tien mensen die ik ben vergeten toe te voegen.
Het heeft mij ook geïnspireerd de oprichter en hoofdpiloot van HQLuchtvaart, Quentin Smith. Ik heb leren vliegen op het hoofdkantoor buiten Londen, voornamelijk met James Stewart (die een absolute held is), maar Q kwam van tijd tot tijd langs om mijn wereld op zijn kop te zetten.
Afgezien van zijn verfijnde vaardigheden, bewonder ik zijn benadering van het leven. Hij gelooft heilig in zelfbeschikking, in diepgaande kennis, in aanvoerdersband. Hij legde de teugels van de helikopter in mijn handen en zei: "Je mag niet fout gaan." Natuurlijk vroeg ik: "Wat als ik een fout maak?" en hij antwoordde eenvoudig: "Dat moet je niet." Daar zit veel in. Ik kan zonder voorbehoud zeggen dat het werken met Q mijn kijk op het leven heeft veranderd. en maakte het een beetje interessanter.
Niki Byrne fotografeert haar project 'Decisive Moments'.
filosofisch, Ik voel me aangetrokken tot Carl Sagan. Contact was een van mijn favoriete films toen ik opgroeide (het is van Robert Zemeckis, die ik aan mijn lijst hierboven zou moeten toevoegen), en Ik heb een beetje kosmologie gestudeerd op de universiteit. Carl was welsprekend, briljant en pragmatisch, en hij geloofde echt in ons potentieel als soort. Hij hield een keynote-toespraak in 1990 op het Emerging Issues Forum dat ik steeds weer opnieuw bezoek. Ik wou dat ik hier nog was.
Als het op schrijven aankomt, inspireren ze me enorm Kazuo Ishiguro, Joan Didion, Christopher Hitchens en Anthony Bourdain. Ik maakte een olieverfschilderij van Bourdain ongeveer een jaar voordat hij stierf (het hangt in mijn appartement en hij kijkt me boos aan). Nu ik er ook over nadenk ik schilderde hitchens ergens rond 2015 en ik gaf dat portret aan een vriend. Ik denk dat hij rondhangt in haar appartement en naar haar kijkt.
Beslissende momenten.
In de wereld van fotografie, ik ben fan van Henri Cartier Bresson en Mario Testino. Mijn ouders hadden een boek met Testino's portretten van prinses Diana, en toen ik klein was, keek ik er uren naar.
Als we het over kunst hebben, kan ik eindeloos nadenken een portret van Rothko of David Kassan. Ik denk dat Rembrandt ook best goed is. En aangezien dit een belachelijk lang antwoord is geworden, wil ik eraan toevoegen dat ik zwaar geïnspireerd ben door veel mensen, en Ik kan Gene Kranz of Ayrton Senna niet vergeten!
Vertel ons een reisanekdote gerelateerd aan een shoot.
Een reisanekdote… hmmm. Ik heb onlangs een catastrofale (onderwater) apparatuurstoring gehad op de Bahama's terwijl hij probeerde een van Pablo Escobar's vernielde cocaïnetransportvliegtuigen neer te halen. Ik denk dat er een slechte yuyu in het gebied was. Mijn camera was 'gedood' en het vliegtuig was ook niet zo goed bezig.
Foto van Niki Byrne genomen met een Leica Q2.
Hoe zou u uw werk omschrijven?
Ik weet het niet. Vraag het me over dertig jaar, misschien. Ik denk dat het voor kunstenaars in de mode is om te zeggen "het is niet mijn missie om mijn werk te definiëren", maar in mijn geval er is niet genoeg werk om bruikbare conclusies te trekken. De steekproefomvang is te klein. Stel je voor dat je Scorsese definieert voor Boxcar Bertha of James Cameron voor Piranha II: Vampires of the Sea. Er zijn meer gegevens nodig. Ik denk dat dit me tot iets in de buurt van een antwoord brengt; als het werd gedwongen, zou ik zeggen: ik ben net begonnen.
Ik denk dat je een harde werker bent, wat zijn je doelen voor de toekomst?
hou mij in leven, filmpjes maken.
Zou je zeggen dat de pandemie je kijk op de wereld heeft veranderd? Op welke manier? Heeft het, creatief gezien, iets beïnvloed?
De pandemie stuurde me in een zware depressie, maar niet omdat ik opgesloten zat of iets dergelijks. Mijn leven is gewoon veranderd. Ik zat nog steeds aan mijn bureau en werkte aan projecten waarvan ik aannam dat niemand ze ooit zou lezen. Ik moest beginnen met het ontsmetten van mijn eten. Dat was nieuw.
Beslissende momenten.
Mijn depressie was te wijten aan het observeren van de reactie op de pandemie. Wat een verdomde show. Als iemand die klimaatverandering in de gaten houdt, vond ik het moeilijk om te zien hoe de wetenschap zich in ons gezicht wierp. Ik vroeg me af of we een kans hebben om de planeet te redden, wat veel belangrijker is, maar ook iets abstracters. Als grootmoeders in ziekenhuizen met ventilatoren mensen niet kunnen overtuigen om op de wetenschap te vertrouwen, waarom zouden ze dan knipperen met de gegevens over broeikasgassen?
Ik kijk uit naar de nieuwe film van Adam McKay, Don't Look Up. Het lijkt een nauwelijks verhulde kritiek op antiwetenschappelijke bewegingen. Ik denk dat hij klimaatverandering heeft vervangen door een asteroïde, hoewel ik misschien niet moet speculeren over een film die ik niet heb gezien. Ik kijk ook uit naar de nieuwe Foundation-serie, die belooft even relevante kwesties aan te pakken.
Al met al denk ik veel na over de impact die films kunnen hebben op ons collectieve brein. Ik ben ervan overtuigd dat we minder superhelden en meer sexy wetenschappers nodig hebben.
Beslissende momenten.
Vertel ons hoe uw project met Leica is geweest, waarom voelt u zich geïdentificeerd met de waarden van dit merk?
Het is geweldig geweest. Ik hoop dat dit nog maar het begin is en dat ik voor altijd met ze kan samenwerken. Ik zou veel kunnen zeggen over hun waarden, maar hun producten spreken voor zich. Er is geen enkel woord dat kan toevoegen aan de ervaring van fotograferen met een Leica. Als je het wilt begrijpen, probeer het dan. Hun camera's vertellen je alles over wie ze zijn.
Dat gezegd hebbende, de rode draad van ons project samen is: Het leven gebeurt een keer. Het is de beste reden die ik kan bedenken om veel geld uit te geven aan een camera. Zoals mijn moeder, die me altijd aanmoedigt om te veel uit te geven aan beschermingsmiddelen, en altijd zegt: "Als je een hoofd van vijf dollar hebt, koop dan een helm van vijf dollar." Ik denk dat hetzelfde kan worden gezegd van de camera's. Hoe waardevol zijn uw herinneringen voor u?
Beslissende momenten.
Wat voor type reiziger ben jij (spontaan, planner…)?
Waarschijnlijk het irritante type.
Wat zijn je favoriete bestemmingen in de wereld en waarom?
Ik hou van kleine luchthavens en hun kleine cafés. Ze hebben karakter. Het is altijd iemands ultieme levensambitie word de eigenaar van het luchthavencafé, dus hij is altijd interessant en vol passie.
Het is vermeldenswaard dat als ik er een krijg, Ik ben meestal uitgehongerd, uitgedroogd en uitgeput, dus wat ze ook serveren (of het nu sandwiches of snickersbars zijn) smaakt me geweldig. Toen ik Frankrijk doorkruiste, stopte ik in de bergen om wat bij te tanken en, Ik zweer het, ik had een Kit-Kat met drie Michelinsterren.
Beslissende momenten.
Vertel ons vanuit de stad waar je woont, Los Angeles, wat je vijf favoriete plekken zijn.
Iedere plaats waar goed licht is ...en Canter's Deli.
Een hotel waar je keer op keer naar terug zou keren?
Meestal, als ik in een hotel verblijf, stort ik in na een dag van 18 uur zonder te stoppen om iets te doen. Meestal weet ik niet eens in welk hotel ik ben aangekomen. Ik geef gewoon het geld en val met mijn gezicht als eerste op het bed.
Hoewel ik het geluk heb gehad om een of twee nachten in luxe door te brengen in verschillende hotels op het schiereiland en, wauw! Ik moet Ferris Bueller parafraseren: als je het kunt betalen, raad ik het ten zeerste aan.
Beslissende momenten.