Wat is er nodig om een partner te vergeten?
Wanneer Olinka Vištica en Dražen Grubišić dat hebben ze besloten hun mooie relatie werkte niet meer en dat de vlinders in de buik verbleekt waren door de stilte, ze namen het liever met humor op . Terwijl een van de twee die stille beweging maakte waarbij de echtelijke woning wordt verlaten, ontstond de grap. “We zouden een museum moeten maken met de dingen die ons aan de ander doen denken en dus niet in de wond te graven”, zeiden ze tegen elkaar.
Het idee, dat klonk als een grap op het laatste moment, kreeg drie jaar later weer kracht en werd uiteindelijk Het museum van verbroken relaties . Dražen, beeldhouwer van beroep, noemde zijn ex en samen, ze begonnen souvenirs te verzamelen van zichzelf en van hun vrienden die slecht opgeborgen leefden en verbannen. De vereisten om ze in vitrines te exposeren, waren dat ze een speciale betekenis hadden, dat symboliseerde een moment van passie, tederheid of genegenheid van een verkering of een verlopen huwelijk . Zijn vrienden zagen het als iets therapeutisch om wonden beter te helen. Een 'evil of many' vergelijkbaar met een dronken bui met collega's die geplaagd worden door intieme bekentenissen.
Een verzameling stoppels, pijnlijke herinneringen, azijnwonden
In 2006 exposeerden ze, na een zorgvuldige selectie, hun eerste collectie in de Zagreb Glyptothek and. Met het project gingen ze vier jaar lang de wereld rond. Tijdens de reis maakten ze duidelijk dat hun fans wilden samenwerken en iets aan de collectie wilden toevoegen. En beetje bij beetje verzamelden ze de objecten en verdeelden ze in verschillende thematische tentoonstellingen (ondergoed, teddyberen of verminkte tuinkabouters) in aanvallen van woede en waanzin na echtscheidingen).
EEN MUSEUM 2.0 Het museum van verbroken relaties is in oktober 2010 met volle eer geopend. Het laatste hoofdkantoor bevond zich in het bovenste deel van Zagreb , in de straat Ćirila i Metoda. Het is pure ironie, want de pasgetrouwde stellen die het stadhuis en de kerk van San Marcos verlaten, komen er elke dag langs. Het gaat over, bovendien het enige privémuseum in de hele stad.
En dit is allemaal kunst? Zijn eigen makers zeggen ja, dat "het uitgaat van de veronderstelling dat" objecten kunnen een connotatie hebben die hun bruikbaarheid te boven gaat” . Afgezien van deze discussie, moet worden erkend dat het leuk is om te zoeken naar het meest bizarre en originele van de hele plaats. Is te vinden van vervaagde trouwjurken tot fluwelen handboeien en andere seksspeeltjes . Het is de moeite waard om aandacht te besteden aan de aftiteling en 'voetnoten' van elk tentoongesteld kunstwerk en hoewel de gidsen behoorlijk compleet zijn, wordt soms zelfs gemist dat de vorige eigenaar er is om de betekenis ervan uit te leggen. Hun perfect bereikbaar 300 meter Squares herbergt een collectie die leeft in een continu proces van vernieuwing van de objecten die mensen sturen. Ze zijn niet bewerkt of aangepast, ze zijn wat ze zijn en in hun naakte realiteit ligt de charme en het succes.
De medewerking van verdrietige burgers heeft het ook veranderd in een van de meest 2.0, meest collaboratieve en interactieve musea ter wereld . Bezoekers kunnen hun treurnis of filosofie voortzetten in een ruimte die 'bekentenissen' wordt genoemd. Hier, elke toerist schrijft zijn laatste teleurstelling in de open boeken of laat zijn verhaal opgetekend in de hokjes met gebroken stem. Als iemand van jullie je hart in je botten heeft na de zoveelste en onverklaarbare breuk, probeer dan een beetje om jezelf te lachen door het museum te bezoeken en te zien dat je niet de enige bent, dat, hoewel Amélie zoveel gelijktijdige orgasmes telde in haar Parijs , had ze ook de gevechten en het afscheid kunnen tellen.
En als therapie niet werkt, ga dan langs bij de cadeauwinkel en koop slechte herinneringen gum . Het is niet de verontrustende uitvinding van Lacuna INC om de met hem/haar gedeelde momenten uit de geweldige film 'Forget about me' te vergeten, maar het is iets om aan vast te houden.
Objecten worden niet gewijzigd of bewerkt