Een van de pittoreske straatjes van le quartier de Montsouris, Parijs.
SQUARE DE MONTSOURIS, 75014
In het zuiden van Parijs, met name in het discrete wijk van het Montsouris-park van het 14e arrondissement, Deze fascinerende groene long is gelegen, een afgelegen en lommerrijke voetgangersstraat op een steenworp afstand van het gelijknamige park, dat in 1959 voor het publiek werd geopend.
Deze stedelijke schat met een landelijke sfeer wordt gekenmerkt door zijn ongelooflijke charme van prachtige woningen met een eclectische sfeer, gebouwd in de vroege jaren 1920. art nouveau, art deco, regionale stijl en andere woningen in pierre de taille of hout, samenwonen trots als een architectuurtentoonstelling.
Om het bezoek van deze pittoreske en stille privéweg van 60 nummers te beginnen, rendez-vous op 12 rue de Nansouty om het plein de Montsouris te betreden. Het is ongeveer 200 meter bedekt met onregelmatige kasseien, zijn beschut door rozenstruiken, petrea volubilis en kersenbomen uit Japan . En de lente- en zomermaanden zijn bedekt met bloemen, klimop, maagdelijke wijnstokken of paarse blauweregen die uitnodigen tot een aangename zondagse wandeling.
Montsouris Square is een van de meest geheime Parijse hoeken.
Deze groenteschuilplaats, vroeger de Zone genoemd en bezocht door voddenplukkers, werd inspiratiebron voor kunstenaars gerenommeerde, die hun ateliers installeerden, zoals Georges Braque, Roger Bissière, Nicolas Wacker, Soutine, Jean Chapin of Tsugouharu Foujita.
Onder de bekende gebouwen, op nummer 2 staat het Maison Gaut, die - in eerste instantie toevertrouwd aan de beroemde Le Corbusier - in 1923 werd bedacht door de beroemde gebroeders Perret. Gebouwd in gewapend beton, het is een voorbeeld van de architecturale principes van de moderne beweging. Deze structuur is vooral te zien tijdens de wintermaanden, wanneer de schaarse vegetatie het kaal laat.
De architect Gilles Buisson bouwt een merkwaardig huis op nummer 6, dat combineert houtskeletbouw en grote ramen; nummer 27 heeft zijn bloemmozaïeken in de kleuren blauw en goud, en op de gevel van nummer 28 valt een zonnewijzer uit 1900 op.
Het Parc Montsouris wordt omringd door huizen die in het interbellum zijn gebouwd.
In 1940 ligt nog een maison, eveneens gebouwd door Gilles Buisson, dat sindsdien slechts enkele belangrijke veranderingen heeft ondergaan. Overheerst de mix van zijn norman colombage met zijn elementen van eigentijdse stijl, Het onderste deel is van steen met grote ramen en een groot deel van het interieur is van hout.
Er hebben drie eigenaren gewoond, de architect zelf, Madame Marceron en later zijn dochter Madame Bouscau, echtgenote van de beeldhouwer Claude Bouscau, die het tot het einde van zijn leven bewoonde. Hij drukte zijn stempel met een van zijn sculpturen in zijn voortuin.
Op Avenue de Reille, La Maison Ozenfant of Villa Reille is het laatste maison-atelier in de passage. Het werd in 1922 in opdracht van de kubistische schilder Amédée Ozenfant aan zijn vriend Le Corbusier, die het samen met zijn neef Pierre Jeanneret bouwde.
De sobere en evenredige witte gevel met enorme horizontale ramen, de externe wenteltrap en het glazen dak in de vorm van zaagtanden, later hervormd, domineerden. Dit modernistische werk is een van de eerste puristische creaties van de vooraanstaande architect, op hetzelfde niveau als de villa La Roche en het Maison Jeanneret.
Eindelijk, op deze aangename ruelle, zijn zijn HBM-achtige huizen (habitations à bon marché) verrassend, 28 populaire paviljoens gemaakt in het interbellum door de architect Jacques Bonnier, bescheiden bedekt met oker of rode baksteen.
La Maison Ozenfant, in 1922 in opdracht van de kubistische schilder Amédée Ozenfant uit Le Corbusier.
**LA CITE FLORAL, 75013 **
Aan de andere kant van het Parc de Montsouris, waarbij u het 14e arrondissement achterlaat om het 13e in te gaan, komt u bij de Cité Florale, een soort idyllisch stadje dat deze aantrekkingskracht ontvangt door de bloemrijke naam van zijn geplaveide straten. Zo komen de rue des Orchidées, de rue des Glycines, de rue des Iris of de rue des Liserons... samen rond het plein des Mimosas.
Oosten privé mini-buurt, rustig en pittoresk, verscholen tussen moderne constructies, het is een ongewone bocht op een steenworp afstand van de 'Bobo' Butte-aux-Cailles. Het werd gebouwd tussen 1925 en 1930, in een driehoekig moerasgebied, een voormalig weiland dat vaak overstroomd werd door de nabijgelegen rivier de Bièvre. Om deze reden, om overgewicht op dit moeilijk te ontwikkelen land te voorkomen, werden eenvoudige individuele huizen met een gevarieerd uiterlijk gebouwd.
Pastelkleurige huisjes aan de Cité Florale in Parijs.
Vandaag de dag, geschilderd in pasteltinten, pronken ze met hun overvolle tuinen met bloemen en bomen, Ze worden beschermd door smeedijzeren poorten en binnengevallen door struikgewas, vormen een bel van ontkoppeling die de tijd stopt en de Parijse drukte ontwijkt.
Begin de poëtische wandeling voor de rue Brillat-Savarin 45-47, zet je mobiel uit en ga naar de rue des Volubilis. Zoals op een perfect plaatje van een Parijse champêtre, aan mooi geen gebrek geparkeerde fietsen, de nette potten op de balkons en de gelukskatten sluipend tussen de planten of beschut tegen de regen onder de luifels. Op de achtergrond klinkt het gezang van de vogels en, als je niet oppast, het weergalmen van de zachte stem van Françoise Hardy.
Cité Florale is als een idyllisch dorpje naast Montsouris Park.