Alaska en Elisabetta op de Trail.
Er is zoveel gezegd of geschreven over de scene van Madrid Het leek alsof er niets meer te weten viel dat wonderbaarlijke, leuke en onbevangen decennium. De jaren 80 in Madrid, veelkleurige kleding, onmogelijk haar, veel muziek en ook een feest (en drugs, waar het trieste hoofdstuk van die gelukkige jaren vandaan kwam). Maar we hadden nog iets over, we moesten het nog onthouden en alles zwart op wit zetten die plaatsen waar de Movida of beter gezegd de movida's bewogen.
Het boek Gids voor Madrid de la Movida (red. Anaya Touring) doet precies dat. “Het is een reis naar Madrid 40 jaar geleden, een manier om een deel van de geschiedenis te verzamelen dat verloren was gegaan”, legt de journalist en muziekcriticus uit, Patricia Godes, een van de auteurs van het boek samen met een andere grote naam in de sector, Jezus Ordovas. "We richten ons altijd op het onthouden van de personages, in onze cultuur hebben we een beetje messianisme, en we vergeten de sites en de arbeiders die het mogelijk maken dat die sites bestaan.”
Antonio Vega, Nacha Pop, volledige beweging.
Omdat de Movida was Alaska en Almodóvar, Ceesepe en Alberto García-Alix, Radio Futura en McNamara; maar het was ook de Rock-Ola, de Penta, de Melkweg, de Trail, de Prospe, de buurtrepetitieruimtes…
De gids is verdeeld in 11 plattegronden die overeenkomen met 11 delen van Madrid. Van Sol-Gran Vía tot Barrios del Sur (met Vallecas, Carabanchel, Usera…). Tussendoor Lavapiés, Las Letras, Chamberí… Per abuis associeerden (of associeerden) we met de Movida alleen Malasaña en omgeving. “Maar in werkelijkheid was Malasaña net te laat, zoals Chueca”, bevestigt Patricia, die net als Jesús Ordovás die jaren aan den lijve heeft meegemaakt. “Als La Movida in Malasaña aankomt, profiteert La Movida van bars die open waren zoals La Vía Láctea of zoals El Agapo, dat vroeger een theater was geweest.** El Agapo** werd in het voorjaar van 1985 geopend en De melkweg Het wordt in de mode in 1983, wanneer een van de personages uit het boek binnenkomt om te spelen, Kike Turmix".
Om de hoeken van Madrid te traceren, vele, die gevuld waren met mensen die een leuke tijd wilden hebben, moet je eerst begrijpen wat de Movida was. Godes is een van degenen die denkt dat ze destijds niet het gevoel had dat ze deel uitmaakte van een beweging, van iets waar we het vandaag de dag nog steeds over zouden hebben. Maar hij herinnert zich wel dat de Movida het resultaat was van de exit "uit alle crises, vooral de oliecrisis die de consumptiemaatschappij schokte" en een zekere algemene vreugde opriep. **“Overal was er veel optimisme, veel vreugde, er waren uitgaansgelegenheden door de hele stad, winkels, oefenruimtes, clubs…”. **
Jesús Ordovás en Kike Turmix in Rockola.
"Ik denk dat de Movida niet het grote moment van plezier en vrije tijd is, de Movida was de vrije tijd van een generatie jonge mensen die de media uitzonden, Het is de partij met de meeste media-aandacht in de geschiedenis”, vat samen.
Francis Drempel was degene die de term Movida bedacht in zijn artikelen in El País, ze tellen mee in de Gids, en zo verwees hij naar al die pop- en rockmuziekgroepen die een publiek met verschillende culturele neigingen aantrokken. “Wat we als Movida hebben verteld, zijn een paar jaar Spaanse samenleving waarin… pop, rock, heavy muziek is een rode draad heel belangrijk in de vrije tijd, in de mode (destijds moet je bedenken dat de zangers van Vogue nog niet waren verschenen), in de bioscoop (de eerste films van Almodóvar waren bijna muzikaal); in de media… Muziek houdt op marginale informatie te zijn, om covers te gaan bezetten”, zegt Godes.
En met muziek als rode draad schreven hoofdrolspelers en toeschouwers zich in voor de Movida. In alle wijken ontstonden groepen, in de woonhuizen, groepen van twijfelachtige kwaliteit en talent, maar als ze contact maakten met het publiek, was een publiek, vanwege hun persoonlijkheid, stijl of zin om te feesten, voldoende.
Ticket voor branden in Astoria.
Als je moet zoeken een fysieke oorsprong van de Movida, wijs op de Rastro, waar ze platen en fanzines gingen kopen, veranderen, verkopen. El Rastro is beide in De Alaskan Trail zoals bij Almodóvar, die hun eigen first-person hoofdstukken in het boek hebben. “Het was belangrijk om elke zondag naar de Rastro te gaan om je vrienden te laten zien dat je de zaterdagnacht had overleefd”, schrijft de Manchego-directeur. “Del Rastro la Movida verspreidde zich door de stad nadat de media die jeugdige samenleving in hun vrije tijd weerspiegelden”, zegt Godes.
Het kostte de auteurs een jaar om de routes te verzamelen, te voet of via Google Maps door de wijken te gaan. En ze vonden hem erg veranderd. Malasaña bijvoorbeeld: "Die chique, moderne plekken, met tweedehands kleding, bestonden niet" , Hij zegt. Of la Prospe, Prosperidad, zenuwcentrum van Rock-Ola, misschien is het wel een van de wijken die het meest veranderd is, zegt de journalist. “Rock-Ola was een kampioen, een supermarkt, Ik herinner me dat ik, toen ik er langskwam, zag dat het een supermarkt was en ik een kaas ging kopen: een kaas bij Rock-Ola! Nu zijn het opslagruimtes. De Sala Morasol is een bioscoop. De Ateneo de la Prospe is een cultureel centrum in de buurt”, vervolgt hij en herinnert zich die tijden van "wiebelen op de hoeken" of van mensen die naar het concert gingen met het bijbehorende uniform van hun stadsstam of met wat ze ook maar bedachten om de aandacht te trekken”.
Madrid vermoordt me.
Maar gids voor Madrid de la Movida Het is geen nostalgisch boek Godes verduidelijkt, en herinnert zich enkele van de slechte dingen die gewoonlijk worden vergeten: "Zoals alles dat werd gerookt", legt hij bloot. 'Of van die kleine oude man die kauwgom en sigaretten verkocht op de Plaza del 2 de Mayo en als claim een handvol spuiten bij zich had. Nostalgie geen, dat wordt ook niet meegeteld: het aantal mensen dat is overleden of slecht is geëindigd door drugs of aids.
Al voegt hij eraan toe dat dit ook geen “lenteui”-boek is. "Dit is een deel van de geschiedenis van Madrid dat niet was verzameld, het is een jeugdbeweging gebaseerd op de scenario's, de buurten en hun manier van leven", Hij zegt. "Ik denk dat nostalgie, of je het nu wel of niet persoonlijk voelt, niet in dit boek voorkomt omdat het feitelijke informatie is."
Almodóvar en Eusebio Poncela, De wet van verlangen.
Van foto's, bijna allemaal niet gepubliceerd Domingo J. Casas, en interviews met leidende figuren van dit moment (Ramoncin, Ouka Leele, Manolo Campoamor, Wyoming...), Godes en Ordovás zijn teruggekeerd naar elke buurt, winkel, bar, hoek of straat waar iets gebeurde in de jaren 80. Sommige gaan door, andere zijn volledig getransformeerd. Het doel is om mensen aan te moedigen om een ander Madrid, andere buurten, te leren kennen. Y Ik hoop een toeristische route te starten voor muzikale interesse, zoals degene die naar Liverpool gaat om de Beatles te volgen.
Gids voor het Madrid van La Movida.