De wereld is de speeltuin van de Zapp
" Het leven is niet leuk, het leven is maar één keer: belast jezelf niet , vul jezelf met dingen, met die waardevolle dingen die in je binnenkomen. Wees verantwoordelijk, want de grootste verantwoordelijkheid die je hebt is om gelukkig te zijn ", adviseert Herman Zapp met dat Argentijnse accent dat ons hier in de buurt bijna een lied lijkt. Terwijl hij praat, kijkt zijn vrouw Candelaria (Cande voor hem) hem in vervoering aan. Achter hen is e l Graham Paige uit 1928 met wie ze al 15 jaar de wereld oversteken, nooit sneller dan 70 kilometer per uur. Ze leggen uit waarom ze besloten om alles achter te laten (hoewel ze denken dat ze "voor alles gaan") en op de weg leven, waar ze hun vier kinderen hebben gekregen.
De reis is ontstaan vanuit een vraag: "Wie ben ik?" vroeg Herman zich af. Ben ik mijn baan, mijn huis, mijn bezittingen? Geen antwoord overtuigde hem, dus met Cande, die hij ontmoette toen hij tien was en zij acht (ze "verloofden zich" toen ze 14 waren), besloot hij de grootste wens van hun leven uit te voeren: een geweldige reis maken. "We hebben er altijd van gedroomd om te reizen, Deze droom is tussen ons geboren. Toen zijn we getrouwd, en we zeiden: : 'Na twee jaar gaan we op reis'. En twee jaar gingen voorbij, drie, vier... We stelden het uit, voornamelijk vanwege... de excuses die we zelf aan het genereren waren, voor veel angsten die we hadden. Maar toen wilden we kinderen, en we dachten : 'En waar is dan onze reis? ’ Uiteindelijk hebben we een datum geprikt, 25 januari 2000: 'Of we er klaar voor zijn of niet, we vertrekken' , we denken".
De familie Zapp heeft elk kind in een ander deel van de wereld gekregen.
Nu is degene die aan het woord is Cande, en we weten niet of het komt omdat we al drie decennia van verrassing tot verrassing zijn, maar Herman kijkt haar aan met ogen die menig vijftienjarige stel zelf zou willen hebben. . Het lijkt erop dat hun manier van leven voor hen werkt: bijna 60 landen leiden tours sinds die 25 januari in een route die begon van Argentinië naar Alaska en het gaat al door Europa; Afrika, Oceanië en Azië achtergelaten, maar de mensen blijven in het geheugen.
"We gingen naar buiten om veel plaatsen te zien die we in ons hoofd hadden, die binnenkwamen via National Geographic, Discovery, brochures, boeken, atlassen... Maar we hadden nooit gedacht dat het mooiste deel van de reis en de reden om door te gaan met reizen buiten waar ze ons het meest voor waarschuwden: mensen Dit is hoe Herman ons antwoordt als we hem vragen naar de beste stops op zijn reisroute, en vervolgt: "Als ik mijn ogen sluit om die mooiste plekken te zien, ik zie gezichten . Plaatsen zijn plaatsen: mensen geven het kleur en een verhaal ".
Sterker nog, als het niet voor de mensen was die ze hebben ontmoet, zijn expeditie zou niet mogelijk zijn geweest : ze overnachten bijna altijd in de huizen van de lokale bevolking, en Ze hebben al meer dan 2500 nachten doorgebracht in de huizen van verschillende families . Bovendien hebben veel mensen zich bij hun zaak willen aansluiten auto gratis repareren of ze zelfs ambachten te geven om mee te nemen geld voor uw reis. Maar dit waren allemaal geschenken, omdat ze geen donaties accepteren. Want hoe zit het daarmee? Hoe ondersteun je zo'n groot gezin op zo'n lange reis?
" Arm is degene die alleen ziet dat dromen met geld kunnen worden bereikt . Men heeft meer dan men nodig heeft als men gaat met geloof en verlangen ", antwoordt ons, mysticus, Herman. In de presentatievideo van zijn boek Catch your dream, die beschrijft het eerste deel van zijn reis (en waarmee ze hun reis financieren), legt er meer over uit: "We hadden 8.000 dollar nodig om China binnen te komen: ze verschenen. Elke keer dat we een dokter, een ziekenhuis voor de geboorte van kinderen verschenen ze; elke keer als de auto kapot ging en we hadden een heel speciaal reserveonderdeel nodig, zo bleek." Hij spreekt, nogmaals, van de vriendelijkheid van degenen die ze onderweg tegenkomen. Kijk maar eens op hun Facebook om te zien hoe hun meer dan 22.000 volgers helpen hen een handje met wat ze kunnen, ze verwelkomen en zelfs ideeën voorstellen om geld te genereren.
De mensen, het belangrijkste van de reis
We krijgen de indruk dat Herman met zijn magische "verschijningen" ook over geduld spreekt: misschien zou alles komen als we genoeg tijd hadden om erop te wachten. " Voor een geweldige rit kun je het beste gaan kijken hoe het gaat. Plannen verpest verrassingen van de site, of een eventuele uitnodiging bijvoorbeeld. Het beste is een idee hebben waar men heen wil, maar wees flexibel naar de plaatsen. We plannen niet, we gaan gewoon." Nu zijn ze bijvoorbeeld in Jeruzalem en hebben ze net besloten om hun verblijf te verlengen: "We zijn in Bethlehem aangekomen, op dezelfde plaats als de kribbe. We voelen iets, en hoe we onze gevoelens volgen , gaan we onszelf een enorm cadeau geven: Laten we kerst vieren in Bethlehem! ", schrijven ze in de netwerken.
Het was ook in Jeruzalem dat ze, toen ze hun bezittingen uit de auto haalden om de grens over te steken, zich realiseerden dat alles wat ze droegen paste in vijf luchthavenkarren . Alleen al het idee dat alles wat zes mensen bezitten zo weinig ruimte in beslag neemt geeft een beetje duizeligheid, en zo voelden ze aan het begin van hun reis, toen... ze lieten hun huis en het bedrijf achter dat ze hadden opgericht in Argentinië. Nu zijn ze duidelijk: "Als we de auto's zien, realiseren we ons hoe weinig dingen we reizen met deze 15 jaar. Je hebt niet veel nodig om gelukkig te zijn ".
De reis is een goede leerschool om met weinig te leren leven
Y Hoe gaat het met de kleintjes van de oude Graham Paige? Volgens wat hun ouders zeggen (en de kleine gezichtjes die we op de foto's zien), van geluk kennen ze een tijdje. En nee, Cande en Herman vinden het niet vervelend om mee te reizen, integendeel: " Als je kinderen hebt, moet je reizen! Wat is er beter dan ouders om hen de wereld waarin we leven te laten zien, om geniet met hen van de mooiste planeet in het universum ! Om ze als jongens dat te leren er zijn vele werkelijkheden en vele manieren van leven en denken , dat verschil is niet erg. En het mooiste: om ze te laten zien dat dromen te vangen zijn. Vertel het hem niet, maar laat het hem zien."
Het gezin profiteert van elke seconde samen, omdat ze erg aanwezig zijn hoe snel gaat de tijd , en het komt nooit meer terug. " De kwaliteit van familietijd is zo immens en puur dat ik je vraag om ervan te genieten", zegt Herman als we hem om advies vragen om reizen met kinderen. "De gesprekken die zullen ontstaan in een rustige en familiale tijd zal niet worden herhaald in een omgeving van routines en schaarse tijden.
En dat ze niet alleen het werk hebben van ouders en reisgenoten; ook optreden als leraren via de methode van thuisonderwijs of 'huisonderwijs', dat wordt gecontroleerd door het ministerie van Onderwijs van uw land. "Velen geloven dat reizen een eeuwige vakantie is. Velen denken ook dat het gemakkelijker is om thuisonderwijs te geven dan om ze naar school te brengen. De waarheid is dat Het is een enorme en exorbitante hoeveelheid liefde, gemengd met tijd, veel wilskracht en oneindig geduld. Aan dit alles is doorzettingsvermogen toegevoegd, veel, veel doorzettingsvermogen , naast bergen verantwoordelijkheden... Het is heel moeilijk om te scheiden van moeder zijn om leraar te zijn, maar het resultaat is prachtig! Lees, weet en los dankzij jou op, en dat gevoel is mooi ", legt Cande uit op de familiewebsite.
Het is beter ernaar te leven dan het te bestuderen vanaf een bureau!
Doe al deze ervaringen anders dan andere jongens en meisjes van hun leeftijd ?, vroegen we Herman. "Anders denken, dingen anders zien, maakt je niet anders. In de mens is het een kwaliteit om één te zijn, en geen massa ; een gestandaardiseerde en gereguleerde samenleving is gemakkelijker te controleren dan een vrij denkende samenleving (zonder deze betekenis anarchistisch). Deze jongens die verschillende volkeren hebben gekend, ze spelen nog steeds videogames en kijken naar star wars ... Ze zijn niet anders: zij zijn het", verduidelijkt hij.
Wat wel duidelijk is, is dat ze anders worden behandeld dan de meeste kinderen van nu, met minder angst: Ze zijn verwijderd met klappen -en tussen het lachen- tegen irritante tseetseevliegen en; foto's zijn gemaakt op de hoogste rand van een waterval ; ze zijn in landen geweest met malaria, waar zelfs hun vader last van heeft gehad. Hoe je dit allemaal het hoofd kunt bieden zonder je te laten meeslepen door de parameters van een overbezorgde samenleving ? "De ergste ziekte, degene die je niet laat leven, is de angst . Voortdurend leven en ervoor zorgen dat ons niets overkomt, is niet willen leven Ja, er is een risico, maar Wie geen risico neemt, wint niet . Je moet het leven serieus nemen en realistisch zijn! ik Niets is kwetsbaarder dan het leven! Laten we ernaar leven! ", spoort ons Herman aan, die ondanks zijn moed, herkend, net als iedereen. "Als we klaar zijn met deze reis, zullen we een nieuw boek sluiten, en het zal zijn als het eerste: laten zien dat we zijn zoals jij Zoals hij, zoals iedereen... Met angsten, met onzekerheden .... Maar nog steeds, Het verlangen om te leven brengt ons ertoe onszelf aan te moedigen! "
Het nomadische leven is het beste leven
*Dit vind je misschien ook leuk...
- Tien blogs die helemaal niet gek zijn over reizen met kinderen waar we gek van worden - Praktische gids voor reizen met baby's en kinderen
- Dit stel heeft alles achtergelaten om in de zee te leven - Reizende stellen die eeuwige afgunst geven - Hoe te reizen als koppel - Reizen met of zonder kinderen, dat is de vraag - Landelijke kaart om met kinderen te reizen in Spanje - De 20 beste accounts van trip op Instagram - Alle artikelen van Marta Sader