De spectaculaire Niemeyer Sambadrome heeft een capaciteit van 60.000 mensen
zondag 20 februari Vandaag begint in de stad Rio de Janeiro het hoogtepunt van de carnavalsvieringen, de competitie tussen de dertien sambascholen van de speciale groep (zoiets als de koningin-categorie van de samba). De parade van hetzelfde in de Sambadrome is voor velen het meest verwachte evenement van het jaar , een waar vertoon van creativiteit, een explosie van ritme, iets om eens in je leven mee te maken, zeggen ze.
Uren voordat de parade begint, is de activiteit van de sambascholen hectisch. 'Je gaat naar de Romeinse afdeling,' zegt de garderobemanager. Ik beken, ik voel me enigszins teleurgesteld. Sinds ik erachter kwam dat ik in een sambaschool zou paraderen, had ik gedroomd van iets verfijnders, een kroon van veren, een lijfje met lovertjes... ik weet het niet. Maar ineens zie ik iemand in de groep verkleed als herder met een schaap erbij en ik denk meteen dat gaan als Romano ook zo gek nog niet is.
Alleen verkleden als soldaat als de thermometer bijna 30 graden aangeeft, is niet erg gemakkelijk, dat verzeker ik je. En ik blijf me afvragen hoe het is om zo gekleed samba te dansen, vooral omdat fantasie een ton weegt en de helm met gigantische veren me niet toestaat me gemakkelijk te bewegen. Maar goed, ik zal er over nadenken. Op dit moment zit ik samen met andere leden van 'mijn school', Porto da Pedra, in de bus om de mythische Samba-tempel te bereiken. Je hoort het geroezemoes al.
Indianen, Romeinen... Het carnaval van Rio de Janeiro is een viering van verschillende culturen
Het sambodrome, ontworpen door Niemeyer en gelegen op de plaats waar ze zeggen dat samba werd geboren, is net een week geleden heropend. De hervormingen hebben het mogelijk gemaakt om de capaciteit van het stadion uit te breiden tot een capaciteit van 90.000 mensen. Volgens wat ons is verteld, volgen er vandaag de dag 73.000 deelnemers, een record in de geschiedenis van het carnaval.
De meest absolute chaos heerst in wat ze concentração (concentratie) noemen, een moment waarop alle componenten die in de Sambaschool zullen paraderen elkaar ontmoeten, ongeveer twee uur voor de start van de parade. Duizenden mensen zijn letterlijk opeengepakt in het toegangsgebied tot de Sambadrome, in het midden van de straat. Water- en bierverkopers bieden eindeloos hun waren aan en toeristen kijken ons met veel plezier aan terwijl ze ons met camera in de hand keer op keer fotograferen (echt, ik heb me nog nooit zo beroemd gevoeld).
Minder dan twee uur voordat de parade begint en er zijn geen instructies aan ons gegeven. Ik begin te twijfelen of dit gaat lukken. "Maak je geen zorgen," zegt Francisco, een vriendelijke en minzame carioca die al 30 jaar paradeert in Sambascholen, “Hij gaat uiteindelijk weg. Uiteindelijk paraderen duizenden mensen totaal gecoördineerd, niemand legt het goed uit..., maar het komt eruit”.
"Is dit je eerste keer?" Vraagt hij me. "Is het niet duidelijk?" denk ik bij mezelf. “Je zult zien, het wordt de beste ervaring van je leven. als je het stadion binnenkomt, voel je een bijzondere energie, laat je gaan, dans, zing, kijk naar de mensen, voel de extase van samba”, profeteert hij.
Eenmaal binnen in de Sambadrome nemen de dansen en acrobatiek de show over
Ten slotte roepen ze ons op om ons bij 'vleugels' te plaatsen. Dit zijn de verschillende blokken waarin de Sambaschool is verdeeld om te paraderen. Elk van deze vleugels bestaat uit 20 tot 100 personen. Ze dragen allemaal dezelfde fantasie die een specifiek aspect van het thema van de parade illustreert, de zogenaamde 'enredo'. Onze school, Porto da Pedra, zal paraderen met niets meer en niets minder dan 32 vleugels. 3.800 deelnemers in totaal!
We zijn al in de Curral (corral), de ware opmaat naar de Sambadrome, eindelijk geïsoleerd door een hek van de menigte toeristen en verkopers. Er heerst nog steeds een zekere chaos en verwarring onder ons Romeinen, maar de harmonie en orde die Francis me zo fel had verzekerd, begint al te raden. De verantwoordelijke van de 'vleugel' geeft ons de laatste instructies: “in elke rij staan 10 mensen, je moet in de rij blijven en altijd het tempo volgen van degene vooraan. Als het stopt, moeten we stoppen, als het vordert, gaan we allemaal vooruit. Ga nooit uit de pas." Wat betreft de choreografie, onze vleugel heeft er geen in het bijzonder, dans gewoon samba op het ritme van de muziek (uh! hoe doe je dat?).
Het wachten is eindeloos. Iemand merkt op dat de percussieband al het stadion is binnengegaan, voorafgegaan door de Koningin van drums , het model en actrice Ellen Roche, wiens rol het is om de honderden muzikanten te inspireren die de zogenaamde batterij vormen met haar dans en beweging (en volgens zijn rondingen ben ik er meer dan zeker van dat de motivatie maximaal zal zijn). De band bestaat uit 250 tot 300 percussionisten en markeert het begin van de parade voor elke Sambaschool. Het protocol bepaalt dat de batterij een volledige draai moet maken in de sambodromo met het thema dat dat jaar door de school is gekozen. Aan het einde staat het in het midden van het stadion om de doorgang van de verschillende vleugels en secties te begeleiden.
Tussen de 20 en 100 mensen paraderen in elk van de 'vleugels'
Het is 3.30 uur in de ochtend. En juist op dat moment ontwaakt de meest absolute razernij. Vuurwerk verlicht de nacht van Rio de Janeiro om het echte begin van de parade te markeren. Een vreugdekreet gaat door de sectie, we gaan eindelijk op weg en gaan met energie en vastberadenheid naar de poort van de sambodromo. Andere secties paraderen voor ons, de echte professionele sambadansers met bestudeerde choreografieën die de verschillende allegorieën van Enredo (het thema) interpreteren dat dit jaar is gewijd aan de geschiedenis van yoghurt.
Onmogelijk om in woorden te beschrijven hoe het voelt om de sambodromo binnen te gaan. Ik herinner me de woorden van Francisco en ik liet me gewoon gaan. Ik denk niet meer, ik dans en zing gewoon, het maakt niet uit of mijn bewegingen ritmisch zijn of niet, of de helm een kwintal weegt, ik ben gewoon in extase. De kleuren, de lichten, de muziek, ik heb geprobeerd geen enkel detail te missen, ik wil niet dat de 700 meter tot het einde ooit ophoudt. De aanwezigen vieren onze passage met geschreeuw en flitsen, met groeten en glimlachen.
Ik zou willen schreeuwen, naar de camera zwaaien, mijn dochter een kus geven. De climax is wanneer we voor de drums passeren en het geluid in ons komt, we zijn als in een trance. Ik heb nog nooit samba gedanst, maar nu doe ik het , Ik heb het lied niet kunnen leren (ik beken) maar ik zing het met meer energie en kracht dan wie dan ook, ik weet niet eens wat ik zeg, maar ik zweer dat ik zing.
Zie het ritme van de Tigre de São Gonçalo
Alimenta seu povo apaixonado
Elke portie traceert een speciale zorg
Voor de vreugde en emotie in het carnaval
De spectaculaire kostuums laten niemand onverschillig
De 700 meter razernij eindigt op de zogenaamde Place de la Apoteose (Apotheose), ik weet niet wie de auteur van de naam was, maar niets meer aangepast aan de realiteit, de euforie loopt over, we baden in het zweet maar we lachen en klappen, we schreeuwen en springen . “Wat is het kort geweest”, zeggen sommigen. "Jammer, we zullen tot volgend jaar moeten wachten", zeggen anderen. !Volgend jaar!
Geloof het of niet, zodra het carnaval voorbij is, beginnen de sambascholen zich voor te bereiden op het volgende jaar, honderden mensen, decorontwerpers, componisten, choreografen, zangers en dansers gaan aan de slag, een klus van vele maanden om de magie van de 'grootste show op aarde' mogelijk te maken.
Wil jij er ook aan meedoen, gewoon kijken, of ben jij zo iemand die denkt dat je maar één keer leeft en verkleed als gladiator, prinses of wat dan ook durft te paraderen? We leggen uit hoe je dat doet. Nog even geduld, ik doe mijn Romano-kostuum uit en we vertellen je er binnenkort meer over.
Als er iets voor ons duidelijk is, is het wel dat een ervaring op de Sambadrome moeilijk te vergeten is