Hannibal hakt vlees: wat een geluk straalt hij uit
30 januari 1991 . Het was de dag dat The Silence of the Lambs in première ging (juist, er zijn tweeëntwintig jaar verstreken). De dag dat de horrorthriller werd geboren, ontdekten we dat bruine beest genaamd Anthony Hopkins en misschien ook de dag dat we een paar jaar opgroeiden in een bioscoop. Allemaal zo bang als kippen.
Het was de dag die de geweldige verontruste heer noemde Hannibal Lecter; een fascinerende man waarvan we niet wisten of we moesten vrezen, bewonderen of stemmen als president van de regering of opsluiten in een adamantiumcel. Ondergronds. Heel laag. Ook de dag dat we een (nieuw) nieuw woord aan onze puberwoordenschat toevoegden: kannibalisme. En misschien, waarom niet, de dag dat een kleine foodie in ons werd geboren toen we die prachtige uitspraak hoorden: "Ik at zijn lever vergezeld van tuinbonen en een goede Chianti". En nu een bekentenis, het eerste wat ik deed toen ik thuiskwam, was in de Espasa Calpe (uh-huh) kijken wat de chianti was. Vele jaren later moest ik alleen maar denken aan de zin van Dr. Lecter die een Chianti (zonder lever) neerhaalde in een joint in Montalbano.
Het is niet zeker of Thomas Harris , de geest - en de pen - achter dit alles is een enorme fijnproever (hij zou moeten, toch?) en we weten het niet omdat hij al twintig jaar niet met de pers heeft gesproken. We weten wel dat hij zijn journalistieke carrière begon met het uitzenden van verhalen over moorden -aha- in de Associated Press en dat de dr Lecter heeft kleine sporen achtergelaten van zijn liefde voor het hoogste voedsel in de volgende sociopathische vademecums (The Red Dragon, Hannibal en The Origin of Evil...) .
Eten aan de tafel van dokter Lecter is een ritueel
Gegrilde coquilles, kaas en wangen.
We weten ook dat fans van (goede) films en gastronomisch kannibalisme geluk hebben omdat een heel bijzondere man (volg zijn Twitter) genaamd Bryan Fuller NBC op zijn kop zet met die prachtige serie genaamd Hannibal . En het eerste wat Fuller deed toen hij de leiding van de serie overnam, was niet praten met Thomas Harris of Sir Anthony Hopkins. Nee. Hij koos José Andrés (ja, onze José Andrés) als gastronomisch adviseur om hem te helpen met vragen die zo subtiel zijn als: "Wat kunnen we koken van het menselijk lichaam?" Onze vriend (die uit Asturië komt) heeft natuurlijk geen haar geknipt: "Alles, vlees is vlees", is meer "Je zou zelfs de pupillen kunnen emulgeren of de wangen bakken, zoals knapperige plakjes spek" . En ook.
Foie gras-ontwerp door José Andrés voor een aflevering van de serie
De driehoek werkt omdat we aan het prachtige karakter dat (ja, ik ben gek) het talent van Hannibal Lecter en Fuller is, de universum van nuances, stiltes, tempo, looks en fucking klasse wie heeft dat rare stukje Deen dat Mads Mikkelsen is. Ik kan me geen andere Hannibal meer voorstellen. Hij is Hannibal.
sauteren
Sorbet van hersenen en gastronomische knipogen.
Het koppel Fuller & Andrés plaagt de serie met **coquinero-knipogen (zonder spoilers, beloofd) ** meer en meer, ze gaan naar meer. Er is geen weg terug in de keuken van onze favoriete gastronomische kannibaal. En het is dat de liefde voor eten sluipt uit de titels van de afleveringen:
1. "Aperitief"
2. "Amuse"
3. "Potage"
4. "oef"
5. "Coquilles"
6. "Invoeren"
7. "sorbet"
8. "Vanaf"
9. "Trou Normand"
10. "Froid-buffet"
ham snijden
Tot elk van de gerechten die "gekookt" zijn (en ik kan tot hier lezen) in de serie; werken van José Andrés, zoals zijn bijzondere visie op foie gras, onze essentiële Iberische ham van eikels of een creatie van Fullers eigen moeder, sommige noedels die eigenlijk... who cares.
Mis het niet.
roosteren
Beter niet weten waar die worstjes van gemaakt zijn