Werken tentoongesteld in het schip van Halle 14
Laten we tellen. Op papier de Spinnerei van Leipzig Het heeft 11 kunstgalerijen, vijftig lofts bewoond door kunstenaars, een ambachtelijke hoedenwinkel, een pianowinkel... Maar wat is dit? Welnu, het levende beeld van de aspiraties van een bevrijde stad. Leipzig beleefde de meest absurde culturele onderdrukking van Oost-Duitsland , meer bezig met het op volle toeren draaien van de oude fabrieken en hoogovens dan met het luisteren naar de eigen impulsen van de stad.
Uiteindelijk explodeerde alles en verliet in 1989 een stad op zoek naar een geest die hem woedend had gemaakt. Een ziel gesmeed in zijn kunstacademie, waar kunstenaars als Max Beckmann werden opgeleid en die ondanks de communistische decennia een wereldreferentie bleven voor studenten die het romantisch vonden om te leven en te creëren onder de communistische halo. En met de val van de muur probeerde de stad zichzelf weer te herkennen maar wat hij vond waren hectaren industrieterreinen en een bijna onadembare atmosfeer.
Nu, meer dan 20 jaar later, is het weer herkenbaar. Kunstgalerijen hebben zich op wonderbaarlijke wijze uitgebreid en nieuwe creaties worden tentoongesteld in herkenbare ruimtes zoals de GFZK. Maar het grote monument voor regeneratie is de Spinnerei , de oude spinnerij, een uitgestrekt complex van hoge rode bakstenen blokken waar katoen werd omgezet in strengen draad. Het was de glorie van het industriële Leipzig en nu is het de glorie van het artistieke Leipzig.
Een van de werken tentoongesteld in de Spinnerei
Geconfronteerd met de leegte veroorzaakt door de decentralisatie van de industrie in het gebied, werd deze ruimte geleidelijk opgevuld door het werk van jonge makers die ze begonnen hun schilderijen aan de roestige en afgebladderde muren te hangen. De dialoog was positief, ook economisch, omdat het een alternatieve manier was om de verlaten massa te gebruiken. Hoewel tot het jaar 2000 een deel van de oude spinnerij nog op grote schaal productief werd gebruikt, was het andere Spinnerei Het was land aan het opeten om uiteindelijk alles binnen te vallen, het verven van de donkere schepen van licht en toekomst.
"Tegenwoordig wordt nog niet de helft van de beschikbare ruimte gebruikt", zegt Anna, een van de vrijwilligers die bezoekers door de verschillende complexen leidt. Anna is een onmisbare hulp omdat het anders onmogelijk zou zijn om door de enorme gangen te navigeren. In een van deze corridors vindt het Leipzig International Art Program plaats, een ambitieus project dat als doel heeft kunstenaars van over de hele wereld onder één dak samen te brengen. “Het idee is dat ze elkaar leren kennen, indrukken uitwisselen en van elkaar leren” , verduidelijkt Anna.
María toont haar doeken met poorten op haar hok
Achter geprefabriceerde deuren openen zich uitgebreide individuele of gedeelde lofts, waar talenten van over de hele wereld seizoenen lang schilderen. Daarom zijn de vuile muren gevuld met schetsen, essays, kleine werken die het potentieel en de manier van kijken naar kunst blootleggen. "Het is de enige manier voor Dragan, die in Belgrado woont, en Michael, die in New York studeert, om hun ervaringen met klei en canvas te delen", illustreert onze gids, benadrukkend dat dialoog de hoofddoelstelling van dit programma is.
Maria is een kunstenaar uit Salerno die geobsedeerd is door poorten. "Het klinkt als een paradox, maar ik kwam naar Leipzig om ze vanuit een beter perspectief te schilderen", verzekert hij ons. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om ons uit te leggen dat ze meestal als gasten komen, met beurzen van hun universiteiten om hun techniek te verbeteren. “Het is ook handig voor ons om even weg te zijn van de prikkels van onze steden. Het lijkt mij een fundamentele manier om onszelf te ontwortelen en ons te concentreren op de zoektocht naar ons kunstenaar-zelf. Zo begrijp ik het tenminste." Maria legt uit.
Maar niet alles in de Spinnerei is een soort Big Brother met artiesten. Het belangrijkste doel is om te exposeren, het is om de belangrijkste en meest risicovolle galerieën in de stad een plek te geven om hun weddenschappen te tonen. A) Ja, tot elf huizen exposeren in hun oude paviljoens, geconcentreerd aan de zijkanten van een van de oude slagaders van de fabriek.
De Spinnerei, met zijn karakteristieke rode baksteen
In het schip van Halle 14 waken enorme gezichten over een vervallen kamer met zichtbare balken. Vroeger, in de kleine zaal, praten veel geleerden aan tafels of raadplegen ze de uitgebreide bibliotheek. In Eigen+Kunst, de schilderijen worden tentoongesteld in kamers met dakramen die de schilderijen op natuurlijke wijze verlichten, waardoor de plaats een bijna fosforwit licht krijgt.
Naast het verkennen van nieuwe concepten, heeft de Spinnerei ook een niche voor een meer conventioneel type toerist. In zijn café keren kunstenaars terug naar de lawaaierige wereld in sociale bijeenkomsten die gericht zijn op het dagelijks leven. Een pensioen stelt de bezoeker in staat om op een loft te wonen die vergelijkbaar is met die van de LAI-beursstudenten. Een klein museum toont het leven van de oude fabriek , met curieuze voorwerpen zoals de wimpels van de arbeidersvoetbalteams of oude radio's.
Bovendien houdt het in zijn ingewanden een kleine Almodovarian ogende bioscoop waar allerlei soorten films worden vertoond, ook erotische. Het alternatieve aanbod voor het alternatief wordt aangevuld met enkele winkels die de lokale overheid heeft mogen openen , zolang ze voldoen aan een eis: handwerk zijn of gerelateerd zijn aan de kunsten. Om deze reden mag het bezoek een glimp van de merkwaardige hoedenwinkel of de fietsenmaker, de pittoreske holten van deze prachtige plek, niet missen. Een mooie metafoor die laat zien dat kunst alles kan. Het zijn goede tijden voor opera in Lepzig.
de fietsenwinkel