Serpentine Paviljoen
Vandaag wordt het lint doorgeknipt op een van de meest opvallende evenementen van de Europese culturele zomer. In de Kensington tuinen, het meest pitiminí-gebied van Hyde Park, opent de kronkelig paviljoen, een pop-upruimte voor cultuur, tentoonstellingen, bioscoop en conferenties.
En op zijn beurt een opmerkelijke en terugkerende gebeurtenis voor een wereld, die van de architectuur, die normaal gesproken niet regelmatig nieuws van dit kaliber heeft.
EERSTE WAS DE THEE
Maar buiten de media-aandacht en professionele erkenning, is het Serpentine Pavilion: een must van de Londense zomer om verschillende redenen.
Om het te begrijpen, moet je teruggaan naar de jaren dertig, toen de Welshe architect James Gray West ontwierp een theehuis op de westelijke oever van The Serpentine Lake in Hyde Park.
Het gebouw was niet en zal niet veel zijn. In feite kan de carrière van West worden samengevat als: een betrouwbare ontwerper, klassiek en met geen groter verlangen dan mooie dingen te maken voor een ietwat verouderde kaste. En het ging goed.
Frida Escobedo voor haar werk
Het is een feit dat, het is niet bekend of vanwege punk of de vermoeidheid van de nieuwe generaties, dit schattige lokale bedrijf voor snacks en bridgespellen zijn deuren sloot en zichzelf opnieuw uitvond in staatskunstgalerie in de jaren 70. De breuk was niet alleen met het oude gebruik, het was ook conceptueel. De kunstenaars die de stijl van West deelden, zouden hier niet exposeren.
Hier zouden het nieuwe, het stralende, het ontwrichtende en het schandalige worden verwelkomd. Namelijk, Basquiat, Warhol, Man Ray, Koons, Hirst, Kapoor of Abramovic in wat uiteindelijk een TATE Modern werd voordat de TATE Modern werd geboren.
En al deze samenzwering heette Serpentine Gallery, zoals de vijver, en ze openden het wijd en volledig gratis voor iedereen om niet te breken met het beleid van alle openbare of beheerde Londense musea. Het resultaat is onbetwistbaar: vandaag wordt het jaarlijks door meer dan een miljoen mensen bezocht.
De Mexicaanse Frida Escobedo zorgt voor een revolutie in Londen
BEPAALDE ARCHITECTUUR...
Het was in het jaar 2000 toen de directeur Julia Peyton Jones op zoek naar een manier om het te vieren 30 jaar bestaan van de galerie. Zijn idee was duidelijk: bouw een minder klassieke (en meer veelzijdige) ruimte om dit evenement te herdenken met een uitbundig gala en de volgende dag alles af te breken.
En toch, toen Peyton-Jones en toenmalig staatssecretaris voor Cultuur Chris Smith het ontwerp zagen van Zaha Hadid, besloten dat dit langer moest duren, dat die wirwar van driehoekige ramen verdiende het om de hele zomer op het stadsgazon te staan.
Die prachtige creatie inspireerde een nieuw idee: Waarom nodigen we niet elk jaar een andere architect uit om hun vorderingen en bouwconcepten in deze ruimte te presenteren?
Zo werd het paviljoen geboren, een eerlijke manier om architectuur dichter bij het publiek te brengen, ze live te laten zien en te sturen wat er in andere delen van de wereld gebeurt en de concepten achter elke grote huidige ontwerper uit te drukken.
Natuurlijk, naast de kwaliteit, de gekozen architecten moesten voldoen aan de eis om in het Verenigd Koninkrijk nooit iets te hebben ontworpen. Allereerst openbaarmaking.
Het Serpentine Paviljoen van bovenaf
...EN VEEL MEER
Zoals elke constructie had het Serpentine Pavilion een gebruik nodig, en ze gaven het. Tegenwoordig dient het om het werk van elke architect dichter bij het grote publiek te brengen, evenals om documentaires te vertonen, lezingen te geven en afstanden te houden in een wereld die esthetisch nog niet geglobaliseerd is.
Het herbergt meestal ook een van de concerten, uitvoeringen en toneelstukken van Park at Night, de programmering van de Serpentine-galerij voor de meest goedaardige maanden in de stad.
En natuurlijk anders presentaties die meestal als ster de kunstenaars/ontwerpers/architecten hebben die het in elke editie hebben verhoogd.
De opblaasbare galerij ondertekend door de Spaanse studio Selgascano in 2015
WAT EEN HALL OF FAME!
Vandaag Het ondertekenen van een Serpentine-paviljoen is als het winnen van een Oscar. Het heeft niet veel economisch rendement, maar voor de internationale reputatie van elke kunstenaar is het meestal een stimulans en een 'regram' in termen van hun werk.
Zonder verder te gaan, Selgascano (de enige Spaanse studio die is uitgenodigd om een paviljoen te creëren) hebben meer dan eens erkend dat de ondertekening van die opblaasbare galerij in 2015 vele deuren heeft geopend voor andere biënnales en triënnales over de hele wereld.
De redenen zijn zeer divers. Zonder verder te gaan, De ubicatie. Exposeren in het epicentrum van de zomer in Londen is een garantie voor de media en de bevolking. Dan de parafernalia van lezingen, soirees en rondleidingen die de reputatie van elke maker doen groeien.
En natuurlijk de synergieën die voor en na de installatie kunnen ontstaan. Niet tevergeefs hebben kunstenaars gedurende hun korte geschiedenis hun krachten gebundeld met architecten om onherhaalbare werken te genereren, zoals het geval was met Cecil Balmond en Toyo Ito in 2002 of die van Ai Wei Wei en Herzog & de Meuron in 2012.
Feit is dat prestige ook wordt geleverd door de rest van de architecten die hier hun werk hebben ontwikkeld, in een lijst die hoogtepunten Rem Koolhas, Alvaro Siza, Frank Gehry, Jean Nouvel of Peter Zumthor.
De grote afwezigen? Nou, duidelijk die langdradige studies in projectie in Londen en de rest van het Koninkrijk als... Norman Foster, Renzo Piano of Richard Rogers, hoewel andere relevante bedrijven ook ontbreken, zoals: MVRDV (ze probeerden het al in 2004, maar het paviljoen werd dat jaar niet gebouwd), Rafael Moneo, Alejandro Aravena of Tadao Ando.
Serpentine Gallery Pavilion 2008, ontworpen door Frank Gehry
EN DIT JAAR…. FRIDA ESCOBEDO!
Deze zomer zijn de geneugten divers en om vele redenen. De eerste, dat de Serpentine heeft Mexico en zijn architecturale lente in de schijnwerpers gezet die drinkt uit de bronnen van Barragán en zijn idealen actualiseert.
De tweede, dat wedt voor de derde keer in 18 edities op een Latijns-Amerikaanse studie (naar Niemeyer en Smiljan Radic Clarke). De derde, dat is de tweede keer dat een vrouw deze uitdaging aangaat, na Zaha Hadid, hoewel dat niet betekent dat Kazuyo Sejima (SANAA) of Lucía Cano (Selgascano) 50% of meer van de verantwoordelijkheid voor deze creaties hebben gehad.
Want als er iets opvalt aan de Serpentine, dan is het dat wel zijn visie op architectuur is globaal, gezamenlijk en avant-garde en misschien is het een eerlijkere erkenning geworden dan die van de Pritzker-prijzen.
En de vierde, dat is de jongste, amper 39 jaar oud, waaruit blijkt dat het geen extra volwassenheid vereist om de wereld te veranderen.
Frida Escobedo presenteert een paviljoen dat Britse nuchterheid en Mexicaanse authenticiteit combineert
Frida Escobedo, trouw aan haar stijl, heeft haar lokale en diepgewortelde visie op de architectuur in het groene hart van Londen gebracht. Het vertrekt van traditionele materialen en stijlen om ze een intelligent, innovatief en sociaal gebruik te geven.
Daarom hief hij op een enorm traliewerk parallel aan de meridiaan van Greenwich gemaakt met de opeenhoping van zwarte betontegels.
Britse nuchterheid en Mexicaanse authenticiteit, aangezien dit type licht en frisse muren typerend zijn voor het Noord-Amerikaanse land. Met dit element als de as van alles weet hij te creëren een ruimte waarin licht en schaduw de hele dag met het netvlies spelen, geholpen door een spiegel van water.
Hieraan moet een gebogen dak worden toegevoegd dat natuurlijk licht reflecteert, waardoor uitzichten ontstaan die niet worden begrensd door de randen van de constructie. En van dit alles kan worden genoten tot 7 oktober dit jaar.
Detail van de slang door Frida Escobedo