Spreepark, het lijk van het pretpark
Norbert Witte beweert geen nostalgische man te zijn, hoewel hij leeft met de geesten van zijn verleden, altijd wachtend om een nieuwe en definitieve wending aan zijn leven te geven. Spreepark, het park in Oost-Berlijn waar hij woont, is zijn voormalige koninkrijk van plezier. Toen hij het bevel kreeg over dit voormalige pretpark, zag hij er de kans in om de messias van entertainment te worden in een herenigd Duitsland. Daar heeft hij nog steeds zijn huis, tussen de lijken van verlaten attracties . De plaats doet nu nauwelijks dienst als werkplaats waar hij machines maakt of repareert voor andere carnies en kan alleen bezocht worden op georganiseerde reizen die een reis naar nostalgie mogelijk maken en het verleden of als decor voor enkele van de tijdelijke evenementen die de ruimte huren.
Met bijna 60 jaar, Witte's leven heeft net zoveel ups en downs gekend als de achtbaan snelste ter wereld, degene die in zijn gloriedagen in Duitsland wist op te tillen. Na de rijkdom volgde het faillissement en een ontsnapping per boot die hem naar Peru bracht met een deel van deze wagens die in Berlijn liggen, daarna beladen met cocaïne. Teruggaand, terwijl Norbert Witte ons het park op een persoonlijke manier laat zien, ontdekken we de man die de zoon was van een carny en de kleinzoon van een circusster die bekend staat als "de koning van Albanië". Hij is een hecht persoon in de behandeling en gewend aan de ups en downs. Daarom weet hij zichzelf altijd bij elkaar te rapen. Hij zegt dat het komt omdat hij probeert niet achterom te kijken: "Als je te veel nadenkt, raak je alleen maar geblokkeerd en heb je geen kracht meer om door te vechten", betoogt hij.
Ondanks dat hij verantwoordelijk was voor een van de ergste kermisongelukken in de geschiedenis van het land in Hamburg, waarbij in de jaren tachtig zeven mensen stierven op een van de carrousels, slaagde Witte erin het Spreepark over te nemen. Het pretpark Plänterwald was toen een icoon van de regering van de Duitse Democratische Republiek (DDR) en na de val van de Muur werd gezocht naar een nieuwe manager. De plaats was een persoonlijke droom voor Norbert Wite en een symbool voor de natie, een Europees Disneyland in de meest lijdende stad van de 20e eeuw.
Norbert Witte, leven in een achtbaan
Alle hoop was echter de bodem ingeslagen. Onder zijn leiding ging het in 2001 failliet, na een schuld van 15 miljoen euro te hebben opgebouwd. De catastrofe had eerder kunnen komen, maar jaar na jaar bedroog zijn gemak met woorden sommige investeerders die geld bleven investeren in het project, besmet door zijn grootse ideeën. De nieuwe attracties die hij beloofde zijn er nooit gekomen . Toen de Berlijnse gemeenteraad niet voor voldoende parkeerplaatsen zorgde om de toestroom van publiek te verzekeren, stortte het kaartenhuis in. "Mijn grootvader was bedreven in politiek. Dat is heel belangrijk in dit vak", vertelt hij.
Het was toen dat hij "de laatste cowboy van Duitsland" werd voor de pers. Als een westers personage keek Witte naar het westen. In 2002 berichtten Duitse kranten op de voorpagina hoe was stiekem naar Peru gevlucht met enkele van de grootste attracties van het park . In een vreemd land, geconfronteerd met een onbekende taal, sloeg al snel de wanhoop toe. Geteisterd door schulden, probeerde 170 kilo cocaïne te vervoeren verborgen in een van zijn carrousels . De druk van zijn nieuwe leven zorgde ervoor dat hij een hartaanval kreeg en hij delegeerde de missie aan zijn zoon Marcel, die nu een gevangenisstraf van 20 jaar uitzit in Lima, in een van de gevaarlijkste gevangenissen ter wereld.
"Als je erachter komt wat Norbert heeft gedaan, voel je een zekere afkeer van hem" . Als je hem ontmoet, realiseer je je hoe charismatisch hij is. Zonder te weten hoe je hem vertrouwt. Hij brak nooit zijn woord terwijl we samenwerkten, hij heeft me nooit in de steek gelaten“, zegt Peter Dörfler, regisseur van de documentaire over zijn leven Achterbahn.
Een decennium na wat er is gebeurd, deelt Norbert ons zijn bijzondere achtbaanrit, iets wat hij niet langer in zijn eigen park kan doen. Je zit in een carnavalsauto die niet van jou is. , een paar kilometer van de plaats waar hij liep, is nu met pensioen. Seconden voor de laatste bocht verzekert hij ons vanaf de stoel naast ons dat deze onvoorspelbare en riskante manier van leven nog steeds opwindend is.
Wat blijft er over van Spreepark