Het gebouw van de Beyeler Foundation, het geesteskind van Renzo Piano
riehen , leuke buurt aan de rand van Bazel , jaar 1997. Ernst en Hildy Beyeler ze komen met hun schilderijen onder de arm aan in hun nieuwe huis. "Niet slecht", zeiden ze tegen zichzelf als ze nadachten hoe Renzo Piano de idealen had geïnternaliseerd en perfect tot uitdrukking had gebracht die ertoe hadden geleid dat ze 's werelds grootste kunstverzamelaars . Ja, ze keerden terug nadat hun kunstwerken voor maar liefst 15 jaar . Ze hebben misschien hun bepaalde stengels , maar het is niet hetzelfde als ze allemaal goed verzameld hebben onder één dak, niet ver van waar dit paar de geschiedenis van de kunstmarkt in de jaren '70 veranderde. beyler huwelijk daar is de stichting van Art Basel, de belangrijkste kunstbeurs ter wereld , een positie die vandaag de dag hard wordt gevochten met de Tefaf van Maastricht . En ook met een van de grootste collecties post-impressionistische, avant-garde en hedendaagse kunst ter wereld.
Zijn truc was om geërfd geld niet goed te verplaatsen, verre van. Was een mieren werk gebaseerd op nederigheid, werk, kennis en respect. Ernst's ogen en gebaren overgebracht zoveel respect en bewondering door het werk van vele kunstenaars dat deze zich zelf op hun gemak voelden met zijn aanwezigheid en met zijn mecenaat. Er wordt gezegd dat hij had paspoort nodig om de studio binnen te vallen picasso en kies persoonlijk de werken. sommige anderen houden van ik kijk of Giacometti Ze behandelden hem direct als een extra collega, zonder die veiligheidsafstand tussen artiest en rekeningbetaler.
De Monetkamer van de Beyeler Foundation
Al dit gerommel is nodig om te begrijpen die goede vibes die dit museum uitstraalt? , en dat maakt het cool tussen de coole . Echt, geloof me, je hoeft niet veel kennis te hebben van hedendaagse kunst om van elk moment te genieten, en dat wordt ontdekt lang voordat je zijn grenzen bereikt. Alleen al het feit dat je een tram moet nemen die wordt gedeeld met mysterieus japans en met mensen gekleed in hun zondagse pakken, ziet hij al een speciale uitkomst . Maar het eerste deel van extase wordt bereikt wanneer je de poorten oversteekt en min of meer voelt wat de beyler huwelijk vroeger. Plasma, Plasma, Plasma, klappen en nog eens klappen en klanknabootsing uitingen van verbazing bij een prachtig gebouw prachtig geïntegreerd in een prachtige tuin. Drie parallelle lichamen, veel groen rondom en, om het hoogtepunt te bereiken van wat... landelijk , een meertje waaruit riet, waterlelies en de reflecties van de sculpturen binnenin tevoorschijn komen. Renzo-Piano Het schittert door grote ramen die als onzichtbare muren dienen, waardoor je kunt genieten van de kunst uit de tuin en de planten van binnenuit kunt bewonderen. Door deze weergaven te bieden, zijn vaak de sculpturen van wandelende mannen van Giacometti hebben veel meer vrijheid binnen het existentialisme dat hen omringt, zonder een visuele muur die hen scheidt van de wereld en hen illusies doet opgeven (als ze die hebben). Of dat het populaire schilderij van de Nympheas van Monet niet eindigen met het plotselinge wit van de muren, maar met een echt aanhangsel in het eerder genoemde meer. Een waterlichaam speciaal geplaatst voor dit gevoel opwekken , om de beleving van de werken niet tussen de muren te laten wegkwijnen.
Maar het interieur is niet alleen om van het exterieur te genieten. is voor geknuffeld worden voor elk kunstwerk. een ander genie van Renzo moest een lichtdoorlatend plafond ontwerpen dat enerzijds al het natuurlijke licht zou binnenlaten en anderzijds zo kon worden gehanteerd, verplaatst en georiënteerd dat het geen enkel werk zou beschadigen. En dit, heren, is pure ecologie voor economische doeleinden geen houding. Bovendien slaagt hij erin om elk schilderij met de grootste delicatesse te verlichten, ver van het ongemakkelijke kunstlicht van vele galerieën.
De grote ramen van Stichting Beyeler, een geweldig idee van Renzo Piano
Nog een van de grote successen van de museum is niet om de muren te behangen met doeken. Het heeft veel oppervlak en profiteert ervan door ruimte tussen te laten werk en werk , zonder dat een horde groepsbezoeken u stoort. Dan, ja, het is waar, dat het heeft wat knipoog een beetje te gafapasta, maar dat geeft het een eigenaardig tintje, zoals het kunnen luisteren naar bepaalde muziekwerken naar een schilderij kijken . Een beetje topicazo gooien, voordat Monet speelt La Mer de Debussy waardoor de omgeving te vloeibaar wordt.
De laatste grote deugd van Stichting Beyeler is om dat gevoel over te brengen dat je altijd terug moet komen. Het is eigenlijk het meest opwindende museum in termen van? tentoonstellingen , erin geslaagd om glorie en relevantie te geven aan veel kunstenaars die voorheen ondergewaardeerd werden in Europa . In dit aspect erft het perfect de geest van het nu verdwenen Ernst , die zoveel heeft bedacht KunstBasel zoals deze ruimte als een plaats waar al het goede een plaats had, zonder politiek of geïnteresseerd patronage . Zonder verder te gaan, stond hij toe Christo en Jean-Claude behang de bomen in je tuin of dat de douanebeambte Rousseau werd bewonderd als een post-impressionistische kunstenaar van hoge status . Om nog maar te zwijgen van het feit dat hij daarvoor verantwoordelijk was Basquiat beroer het geweten met een groots overzicht in 2010 dat maanden later het Pompidou vulde. Dat is dit prachtig museum , deze plek waar inhoud en container perfect in elkaar overlopen, is een zaligheid trendsetter en daarom moeten we hem vereren en hem altijd aanwezig houden in de hedonistische zinnen voor het slapen gaan.
*Misschien ben je ook geïnteresseerd...
- Cool museum: het einde van de wereld (echt waar)
- Cool museum: BMW, ook als je niet van auto's houdt
- Cool museum: de bioscoop en de lucht van Turijn
- Cool museum: ruimte Jean Tinguely-Niki de Saint Phalle
- Alle artikelen van Javier Zori del Amo
Sam Keller en Ernst Beyeler, alma mater van de Stichting