Decaloog van de gastronomische journalist
Het grote carnaval (essentiële en weinig bekende film van Billy Wilder ) vertelt het verhaal van Chuck Tatum, een gewetenloze journalist die Wilder dient als een voertuig om zijn boodschap te verheffen: het gevaar van een wereld waarin het stuur van de media en journalisten zij bepalen welk nieuws de volgende dag op de voorpagina komt . Maar waarom het ene verhaal en niet het andere? Werkt de journalist op zoek naar het nieuws (zijn baan, in theorie) of op zoek naar het nieuws waarvan hij weet dat het het meeste publiek zal trekken — en dus advertenties? Werkt de journalist voor de media of de adverteerder?
Het rad van de promotie van een hotel of een restaurant is gevaarlijk. Analyseren we het? De communicatie- en promotiestrategie is als volgt: de marketingafdeling (of het management, als die niet als zodanig bestaat) huurt een communicatiebureau in dat gespecialiseerd is in gastronomie of toerisme. Het bureau — doet zijn werk goed, potentieel interessante inhoud genereren : Bijvoorbeeld een diner voor gespecialiseerde journalisten waar zij hun lentemenu presenteren. Ze selecteren de meest relevante foodcritici uit de media met het grootste publiek en wellicht een invloedrijke blogger. Daarnaast zorgen ze voor een persmap met een uitgebreide menukaart, uitspraken van de chef en hoge resolutie foto's van de gerechten en het restaurant. Misschien zelfs een biografie van de interieurontwerper, onlangs bekroond met een rage.
In een perfecte wereld zou deze promotionele actie een extra bron van informatie zijn in de inbox van de goede journalist. Maar, oh nogmaals Wilder: niemand is perfect . De realiteit is dat we een week lang getuige zullen zijn van het constante en luidruchtige gehamer van de "informatiemachine" : tweets, foto's op Instagram, mooie artikelen in lifestyle magazines, likes op Facebook, opiniecolumns van influencers en zelfs specials op de cover zodat niemand (niemand) de grootse première van dit nieuwe gastronomische boutique hotel in Barcelona vergeet. En alles is geweldig en het hotel is perfect en de chef-kok wordt de nieuwe Adrià. Dus elke week. Het grote carnaval van de lifestylejournalistiek.
Oog, het hotel doet zijn werk goed. En waarschijnlijk het bureau ook . Degene waar ik met de vinger naar wijs is (aha) aan de journalist.
Want oké, misschien is het hotel geweldig en de keuken opmerkelijk. Maar… hoe zit het met al die kleine (en grote) duizenden restaurants zonder perskantoor? Is het niet de taak van de journalist om voor de lezer de kok, sommelier, restaurant of wijnmakerij te ontdekken die belangrijke dingen doet - dat is echt relevant omdat het iets te zeggen heeft? Voor wie werkt de journalist?
De meest kritische criticus
"De gastronoom wordt niet geboren, hij wordt gemaakt". Victor de la Serna.
We halen onze 20 geboden van de voedselcriticus terug:
1. Je bent zo goed als de kilometers die je maakt. Namelijk, zoals de restaurants doorgestreept op de kaart.
twee. In de avant-gardistische keuken je kunt een restaurant niet beoordelen op basis van het vorige seizoen.
3. De rekening betalen maakt je vrijer.
Vier. U bent niet de hertog van Edinburgh. Wees voorzichtig met de extra drankjes.
5. (In principe) je bent geen kok, je bent een journalist. Pas op voor het corrigeren van een bord als je niet 14 uur per dag in een keuken doorbrengt.
6. Je rapporteert niet geef je je mening? . Of misschien rapporteert u wel eens, maar geeft u natuurlijk altijd uw mening.
7. Uw mening is evenveel waard als de geloofwaardigheid die uw lezers u toekennen.
8. Een voedselcriticus adverteert niet. Je bent geen Bourbon.
9. Uw column is geen ruimte om persoonlijke rekeningen te vereffenen of schulden af te betalen of die fles Clos Mogador te betalen die u niet had moeten bestellen, maar die u wel deed.
10. Alleen dineren is geen drama . Wen er aan.
elf. Als je geen waarde toevoegt aan je lezers (informeren over trends, nieuwe dingen zeggen, de persoonlijkheid van een chef onthullen...), huil dan niet omdat ze je niet lezen.
12. Een journalist is evenveel waard als zijn bronnen. Dat geldt ook voor voedseljournalistiek.
13. Zonder nieuwsgierigheid heb je niets. Zonder de motor van de nieuwsgierigheid op volle toeren (nieuwe gerechten uitproberen, reizen, vragen stellen, de draad van een aanwijzing naar iets nieuws trekken...) kun je nauwelijks iets voorbeeldigs bouwen. Het is niet genoeg om te eten, hoe meer je leest, kijkt, luistert en leert, hoe meer lagen je stukken zullen hebben. En dan heb ik het niet alleen over gastronomische literatuur...
14. Een restaurant kan - net als jij - een slechte dag hebben. Voor een kritische vernietiger, bevestig de ervaring met een tweede bezoek.
vijftien. Ik weet niet wat "burgerjournalistiek" is. Een goed artikel is een goed artikel, en het blijft een goed artikel op papier, scherm of pixel, of het nu geschreven is door een Pulitzer of een bakker.
16. Nationalisme genees je door te reizen, zei Cela vaak. De dwaasheid van de criticus ook.
17. Je schrijft geen roman, je doet journalistiek: contextualiseert het verhaal, stelt vragen, onderzoekt het waarom en het wie, leert over gastronomische bedrijfsvoering, over schandalen. Je wordt betaald omdat je weet hoe je de juiste vragen moet stellen, maar ook voor het geven van de antwoorden.
18. Schrijf nooit een artikel met de naam "Pollos Muñoz", anders geven ze het kind een paar jaar later drie Michelin-sterren. Wat je schrijft, is geschreven.
19. vertel me iets wat ik niet weet . Als je het niet kunt, amuseer me dan tenminste.
twintig. Eigenlijk doet jouw mening er niet zoveel toe. Ontspan gewoon.
Volg @nothingimporta
_ Mogelijk bent u ook geïnteresseerd..._*
- De gastronomie van de Millennials (die generatie verwende kinderen)
- Gastronomische woordenlijst 2015: woorden die je dit jaar zult eten
- Casquería in brand: de ingewanden komen eraan
- Wereldwijde gastronomische trends
- Het is tijd om te doen
- Alle artikelen van Jesús Terrés