El Pumarejo managementteam: Maria Pleguezuelos, Nico Sammut, Xavi "Jimpac" Sánchez, Juan Luis Batalla, Patricia Galí en Pau Balaguer
Gezien zoveel wereldwijde onzekerheid, stellen we voor: een reis die geen grote budgetten of te veel blootstelling aan de elementen vereist.
Een reis naar het centrum van een culturele beweging die herinnert aan bepaalde invloedrijke episodes uit het verleden die nog steeds worden bestudeerd in kunstacademies, zoals die van Fluxus, geïnspireerd door de ideeën en praktijken van John Cage, of Cabaret Voltaire en zijn dadaïsten, die manifesten vormden tegen de sociale stagnatie van die eerste na de Tweede Wereldoorlog.
Voor de reiziger die zich wil onderdompelen in de lokale cultuur en zijn zintuiglijk-emotionele ervaring wil verrijken, is een optie om de applicaties uit te schakelen, het centrum te ontvluchten op zoek naar de buitenwijken en uit te zoeken waar lokale initiatieven worden beschut, die gemaakt door en voor de buren, waar niet wordt gespeculeerd over de prijs van bier en als je honger krijgt, kun je op dezelfde plek een hapje eten met monteurs, naaisters of, in dit geval, jonge producenten van experimentele muziek.
Een van de ruimtes van El Pumarejo
Een paar haltes verwijderd van de Plaza de España in Barcelona, in Hospitalet, bevindt zich het nieuwe pand van El Pumarejo, een culturele vereniging waarin sommige jongeren van de post-Covid-generatie – bijna allemaal geboren tussen 1993 en 1994 – nieuwe contexten creëren voor een interdisciplinaire cultuur dat is zowel fris als bruisend.
De eerste versie van deze vereniging werd geopend in de buurt van Vallcarca , om zich bij terugkomst van zijn studie in Londen zelfstandig en zelfvoorzienend aan de muziek te wijden.
Toen het gebouw waar ze zich al bekend hadden gemaakt en een trouw lidmaatschap hadden weten op te bouwen te koop werd aangeboden – die enthousiast op elk evenement afkwam zonder veel voorafgaande informatie over de exponenten nodig te hebben – vonden ze dit voormalige hoofdkwartier van de christelijke kerk Senda de Vida, waarvan alleen puin over was en een kinderkamer met tekeningen aan de muur die meer nachtmerries veroorzaakten dan het verlangen om te spelen.
Creatieve vrijheid stuurt het roer van El Pumarejo
Samen gingen ze afgelopen zomer aan de slag om schoon te maken, te schilderen, te monteren en te bouwen. Hier gaat men van het maken van muziek in een van de studio's op de bovenverdieping tot het bedienen achter de bar of het repareren van een pijp indien nodig.
In korte tijd gingen ze verder met programmeren en ruimte geven aan al die landschappelijke en muzikale voorstellen die er anders wat langer over zouden doen om een plek te vinden om op te treden voor een ontvankelijk publiek.
Ikram Bouloum, opkomende DJ en producer van de lokale elektronische scene, die met open armen wordt ontvangen op MACBA of festivals zoals Mutek of Sónar+D, en met ervaring in het programmeren van Sala Vol, voelt hij dat deze stad altijd open heeft gestaan voor nieuwe ideeën en vormen, maar wat El Pumarejo uniek maakt is deze jeugdige energie met zo'n gefocuste en heldere geest.
De DJ, producer en humanist Ikram Bouloum
“In deze ruimte laten ze niet alleen een eindproduct zien, maar een manier van werken die net zo interessant is om te zien. Ze brengen een nieuwe manier van leven tot stand, waarin veel kan gebeuren. Ze zijn niet gespecialiseerd in één genre. Dat baart mensen zorgen, omdat ze het op andere plaatsen niet zien, waar misschien alles voorspelbaarder is”.
Na elk type recessie of intercontinentale catastrofale gebeurtenis, een explosie van creativiteit onder de jeugd, uit noodzaak en als reactie.
Deze generatie is al opgegroeid met het horen van de kreten van hun oudere broers of familieleden in het licht van een gekwelde situatie die door de media wordt gepromoot en **met dit nog somberder panorama komen ze met hun rugzakken geladen om te overleven.
"Ze vestigen een nieuwe manier van leven, waarin veel kan gebeuren"
"Met een laptop en een mobiel kun je het verpesten!" Producent Mans O verzekert ons, half lachend maar vanuit een bepaalde ervaring, met die schitterende blik die bezeten is door degenen die een lichtgevende horizon zien vanaf het moment dat ze hun oogleden openen. En niet knipperen.
Vorig jaar bracht hij een ambitieus driedelig harde schijf album uit getiteld Three Stages Of Change Appreciation. die hij wist te presenteren in het klooster van Sant Agustí en in Sónar, met zijn ambitieuze visie verpakt in wat meester Cage intermedia noemde.
Schermen, alledaagse voorwerpen, stekkerdozen, kabels, dans en ruimte voor improvisatie met het lichaam als een extra element.
Daniel Roman alias Mans O
Een soort artistieke ambitie die zich voedt met de vrijheid om te experimenteren in een ruimte als deze, waar het is een publiek dat niet komt oordelen, maar als getuige deel uitmaken van de ontwikkeling.
In deze vriendengroep, waarvan er mensen zijn die elkaar kennen sinds ze drie jaar oud waren en een flat hebben gedeeld en in andere landen werken, wordt gewaardeerd dat er alles is wat nodig is om de touwtjes in handen te hebben in moeilijke tijden; eenheid, inzet, moed en een beetje hooliganisme, maar zonder totale verspilling.
Iedereen erkent dat "de Pumarejo-rol" in het begin een zekere bekendheid van amateurisme en gebrek aan controle droeg, zoals elk project dat is gestart door jonge mensen die in het zwembad springen en het gaandeweg uitvinden.
Reis naar het centrum van een utopie
Strijd , wie is "de klusjesman" en de technicus van de organisatie legt dat uit "We hadden vanaf het begin geen tijd om dingen serieus te plannen en te doen, omdat alles vanzelf ging."
Miguel Robres, jong lid van de band Holy Bouncer -die een deel van zijn ontstaan in de vorige ruimte beleefde- en een promotor die optredens organiseert voor opkomende bands zoals Family Time, Oracle Sisters en Alavedra in allerlei kamers en ruimtes in de stad is hij een fervent ambassadeur van de vereniging, en Hij is het met Ikram eens dat de concerten die hij hier organiseert of bijwoont een bijzondere energie hebben.
Maar hij had het management nodig om de professionalisering van de ruimte serieuzer te nemen om zijn voorstellen te doen, die meestal een lokaal publiek mobiliseren dat wil dansen alsof er geen morgen is en een hoge mate van collectieve euforie bereikt.
Een paar haltes aan de rand van de Plaza de España in Barcelona, in Hospitalet, is het nieuwe pand van El Pumarejo
Zonder al te veel aan te dringen, Xavi, Juan Luis, María, Pati, Pau en Nico kwamen al in actie om een beetje orde op te leggen in het beheer van de kamer.
Als er eerst een beetje chaos was, overheerst het nu een verantwoordelijkheid die stamgasten inspireert om voor de ruimte als thuis te zorgen.
Ferran Ávila, alias Le Ranso van Disco Duro, een van de bewonersgroepen merkt op dat er heel bijzondere synergieën ontstaan als je omringd bent door je vrienden en al je gadgets bij de hand hebt.
Het collectief Disco Duro, gevormd door Oly, Le Ranso en Popo
“Vroeger, als ik een middag met collega's wilde doorbrengen, ging ik naar de bar om bier te drinken, want dat is de enige plek waar ik elkaar kan ontmoeten. Maar hier heb ik een plek waar ik kan creëren, waar je een drumstel, een keyboard, een DJ-tafel hebt... zelfs als je rondhangt, als je zin hebt om drums te spelen, begin je te spelen, of je oefent met de gitaar en er komt iets interessants uit, terwijl je diep van binnen alleen de middag was komen doorbrengen zonder pretenties", merkt hij op.
"El Pumarejo is erin geslaagd een ruimte te worden waar veel mensen samenkomen om die creatieve energie te koesteren zonder dat alles gepland is. Het is normaal dat er mensen zijn die een ander ontmoeten met wie ze hetzelfde enthousiasme delen om dingen te doen en een ander parallel project opzetten”, besluit Ávila.
Jij komt?
Er is iets soortgelijks gebeurd Clara Aguilar en Laura Weissmahr, twee vertegenwoordigers van het immersieve podiumkunstencollectief VVAA, die tegelijkertijd de Pussy Picnic-kant vormde met een meer vrouwelijk karakter.
“Er is een gemeenschappelijke taal bij het maken. We hebben diverse formaties en niet strikt landschappelijk. Hier is er een link tussen mensen die willen dat er iets met hen gebeurt in het leven”, zegt Clara.
Onder de paraplu van VVAA heeft iedereen loyale volgers die massaal naar wat er ook gebeurt waar ze reclame voor maken op hun website, en gevestigde locaties zoals de Beckett hebben geen overtuigingskracht nodig om ze op hun billboard te plaatsen.
Clara Aguilar en Laura Weissmahr, schrijfster en actrice voor VVAA en Pussy Picnic
“We brengen een nieuw publiek. Er zijn momenten dat ze ons in andere ruimtes een beetje vreemd zien, maar de culturele sector is geïnteresseerd in het vullen van stoelen”, weerspiegelt deze jonge vrouw die zichzelf niet als actrice definieert, maar die niet aarzelt om moedig het podium op te gaan.
Terwijl Mans O de steun heeft van gespecialiseerde critici sinds hij zijn eerste nummers uploadde naar SoundCloud in 2014, en Ikram Boulum de vertegenwoordiging deelt met Bad Gyal, Het zijn de jonge vrouwen Helena Ros en Marta Torrella – die het a capella mediterrane folkduo Tarta Relena vormen – die het potentieel hebben om zalen te vullen, als de omstandigheden het toelaten.
“Toen het repertoire vorm kreeg en esthetische samenhang kreeg, we deden een optreden in het oude Pumarejo waar we voelden dat we gehoord werden en dat het concert was zoals we het in gedachten hadden. Daar ontstond ons liefdesverhaal met de ruimte”, zeggen ze tussen het lachen door, terwijl de een de zinnen van de ander afmaakt.
Helena Ros en Marta Torrella (Relena Cake)
“In ons project plannen we een liturgie met energieën die samen met het publiek muteren. Er is een concentratie die we zoeken en deze ruimte stimuleert die verbinding en magie om te ontstaan.”
En dus vinden we in dit gebied van industriële gebouwen een micro-utopie waarin lichaam en geest zich veilig voelen, klaar om te spelen en te reizen zonder veel te bewegen, het genereren van positieve energie en zonder al te veel gezondheidsrisico's te nemen of zich zorgen te maken over die versie van het leven die de woordvoerders van een bepaalde gevestigde (wan)orde aandringen op zwart worden. Lang leve de Pumarejo.
"We brengen nieuw publiek"
Hier is artistieke expressie het antwoord
*Dit rapport is gepubliceerd in de nummer 142 van het Condé Nast Traveler Magazine (herfst). Abonneer u op de gedrukte editie door te bellen naar 902 53 55 57 of via onze website. Condé Nast Traveler-uitgaven zijn beschikbaar in ** hun digitale versie om ervan te genieten op uw favoriete apparaat. en je kunt ze kopen in de Condé Nast online winkel**