Het werk is geïnspireerd door de kunstenaar Fernando Abellanas
We gaan ervan uit dat de reis een verandering van coördinaten veronderstelt . Op de plaats van bestemming worden monumenten met wisselende stilistische kenmerken en landschappen met een vreemd karakter bewonderd. Dat verschil rechtvaardigt hun opname in onze sociale media-profielen. Het doorbreken van gewoontes prikkelt lenzen van mobiele telefoons.
De reis is versleuteld. De gidsen zijn vervangen door internetpagina's. De bezoeken, de restaurants, zelfs de gerechten die ze aanbieden, zijn dagen voor vertrek op het scherm te raadplegen. De stadstoerisme het is beroofd van het element dat het definieerde toen informatie schaars was: het spel van het onverwachte.
Fisura, anti-toerisme in een verborgen Valencia
De schaarste aan tijd maakt het gemakkelijk om niet te zien; voorbij komen. De snelheid van het openbaar vervoer, of lopen met een vast doel, sluit ongepland zoeken uit. Elke stad is te verkennen, zelfs de stad waarin we leven, maar voor om de blindheid van het dagelijks leven te doorbreken, is het noodzakelijk om het perspectief van waaruit we observeren te veranderen.
Dit proces wordt voorgesteld door ** Ignacio Vleming ** in de spleet werk . Het boek, dat schommelt tussen een roman, een essay en een reisverslag, is geïnspireerd op het werk van de kunstenaar Fernando Abellanas. In het begin staat een intentieverklaring.
"Om boven de horizonlijn uit te stijgen, betekent zich verzetten tegen de gevestigde orde."
Het boek stelt voor om het perspectief van wat we waarnemen te veranderen
Joris , de protagonist, overtreedt de blik van de wandelaar . Het doorbreekt de horizontaliteit van het stedelijk weefsel van zijn stad, Valencia en transformeer de rit in een avontuur. Gedraag je als een kind: klimmen, zoeken naar scheuren in de muren, gaten die naar donkere grotten leiden.
“Hij voelt een beetje angst, maar het is een bekende angst, vergelijkbaar met degene die hij als kind had, in Brussel , nam hij de ondergrondse snelkoppeling die hem in het geheim naar het huis van zijn beste vriend bracht. Het kwam binnen via een afvoer en reisde in het halfduister ongeveer twee kilometer door het rioleringssysteem van de stad totdat het de andere kant van het treinstation bereikte.
In eerste instantie probeert hij te stijgen. Op een elektrische toren het bord 'Niet klimmen' vraagt je om het metalen rooster te beklimmen tot een platform waarop hij, als op een boom, projecteert om een houten huis te bouwen.
Hij dringt binnen in verlaten pakhuizen, in gebouwen die hij stille monumenten noemt. De esthetische waarde wordt niet verhoogd. Joris denkt dat kloven en gesloten deuren zijn manieren om te verdwijnen en door de tijd te reizen.
“Hij is daar gekomen, niet om iets anders te zien, maar om op een andere manier te zijn, anders voelen.”
'Joris is gekomen om zich anders te voelen'
Op een gegeven moment stelt hij dat het niet de stille monumenten zelf zijn die hij zoekt, maar de moeilijkheid om ze te vinden. Door toegang te krijgen tot het interieur, eigent hij zich de ruimte toe door zijn aanwezigheid. Het genie van de plaats komt tot uiting in de antipoden van het onderwerp. In weinig karakters wordt de tegenstelling tussen de reiziger en de toerist zo duidelijk gewaardeerd als bij Joris.
De toerist volgt een route opgelegd door een externe bron: reisgidsen , opmerkingen van bekenden, beelden gezien in een documentaire, in een film, in een advertentie. Joris bevestigt zijn eigenheid vanuit de marge. Uw uitgangspunt houdt geen overdracht in omdat: de reis is intern . Stille monumenten zijn er altijd geweest. Sommigen van hen heeft hij honderden keren gezien. De reis begint wanneer je stopt en ernaar kijkt.
Vermijd snelheid als methode. Hij remt de auto af en vindt een tuin achter een snelwegmuur. De klimop valt op de betonnen openingen zoals in de installaties van brutalistische gebouwen. Hij raakt opgewonden als hij zich voorstelt dat hij de eerste is die gaten bereikt die zich achter de barrières openen.
De reis voorgesteld door 'Fisura' is interieur
"Te denken dat niemand anders deze spleet in het landschap zou zijn binnengegaan!"
Soms stellen zijn invallen hem teleur. Terwijl hij door een riool loopt, zegt hij dat hij een echo had verwacht van de ondergrondse steden die hij zo vaak in fantasieliteratuur had gevonden.
In Joris herhaalt de nieuwsgierigheid van het kind , de verrassing zoeken . Misschien is het in de metrotunnels Valencia waar het op grotere schaal wordt uitgedrukt geografie van het onverwachte . In zijn verkenningstocht verbaast hij zich over de complexiteit van de installaties van kabels, leidingen en leidingen. Na elk avontuur veronderstelt de terugkeer naar het station voor hem een terugkeer naar buiten, ook al is hij nog steeds ondergronds.
Door enkele overstromingen ontdekt hij dat de metrotunnels bevaarbaar zijn als het regent, dat er plassen ontstaan in het netwerk waarin water zich ophoopt. Op een nacht doorkruist hij eenzame gebieden waar de treinen niet door rijden en komt hij aan bij een van de remises; blaas een plastic vlot op en vaar tussen de muren.
Op een nacht gaat de hoofdpersoon door de tunnels waarin het water zich ophoopt
Joris is zich ervan bewust dat zijn dwalen in zekere zin een omgekeerde reis. Zoek naar plaatsen die niemand wil zien. Probeer een kaart te tekenen, begrijp de stad vanuit een wandeling die de look transformeert.
"En hij denkt dat het juist ondergronds is, in die onbekende ingewanden die niet op Google Maps verschijnen en die bijna iedereen negeert, waar het voor hem makkelijker wortel schiet."
Fisura is verkrijgbaar bij Ediciones Rúa
'Hij denkt dat het ondergronds is waar hij het gemakkelijkst wortel schiet'