'De drie zussen'
"Hoe kunnen ze denken dat deze kinderen zich vervelen?" de uitspraken van Balthasar Klossowski de Rola, Balthus, ze weerspiegelen vaak een asymmetrie tussen wat de kunstenaar in zijn werken wilde uitdrukken en wat het publiek waarneemt. Het meest voor de hand liggend is de ontkenning van de vermeende erotiek die aan zijn personages wordt toegeschreven.
In een interview dat een paar jaar voor zijn dood werd gehouden, verklaarde hij dat het enige punt dat hem met Lolita de Nabokov verbond, een gevoel voor humor was. Zijn puberfiguren belichaamden voor hem de toekomst, zijn alvorens te zijn, volmaakte schoonheid. Dat was de reden waarom hij geen naakte volwassen vrouwen schilderde.
Balthus op een foto uit november 1983
Gezien deze overwegingen is het de moeite waard om na te gaan of Balthus oprecht was of dat hij gewoon kritiek wilde vermijden. De erotiek die uitgaat van het werk vertrekt meestal vanuit de blik van de kunstenaar. Wandelen door de kamers van de expositie die wordt gevierd in Thyssen-museum , die blik is duidelijk.
Voor Freud zou de oplossing voor deze schijnbare tegenstelling gemakkelijk zijn geweest. Balthus beweerde dat hij altijd als een kind naar de wereld was blijven kijken. Zijn jeugd was een toevluchtsoord, een paradijselijke omgeving die aan het begin van de adolescentie instortte.
Zijn vader, een historicus, kwam uit de veranderende gebieden van Polen. Zijn moeder, een schilder, behoorde tot een familie van Russische joden. Na hun ontmoeting in Duitsland, ze vestigden zich in Parijs, waar hun kinderen werden geboren.
daar Balthus Hij groeide op in een door kunst gekenmerkte omgeving. Cocteau, Gide, Bonnard en Matisse waren vaste klanten bij de Klossowski's.
De fabel over het ontstaan ervan maakte deel uit van de mythe van het paradijs verloren. Balthus schreef het graafschap Rola toe aan zijn vader en borduurde zijn wapen op zijn beddengoed en kimono's. Hij beweerde dat zijn grootmoeder behoorde tot de Gordon-familie van Schotland, verwant aan Lord Byron. Hij herschiep ook de genealogie van zijn moeder, Baladine, die naar een protestants gezin uit Zuid-Frankrijk verhuisde, en rijke Russisch-Sefardische kooplieden die verwant waren aan de Romanovs.
Therese Blanchard
De Eerste Wereldoorlog markeerde de breuk van de mijmering. Zijn familie verhuisde naar Genève. Daar gingen zijn ouders uit elkaar en haar moeder kreeg een relatie met Rilke.
De dichter waardeerde het talent van de 13-jarige en Voorwoord Mitsou , het boek waarin zijn eerste werken werden gepubliceerd. De hoofdpersoon was een kat. De kat zal nadrukkelijk in zijn werk verschijnen als stille getuige van de traagheid van zijn personages.
Balthus' beeldtaal kreeg vorm tijdens zijn eerste reis naar Italië. De werken van Piero della Francesca in Arezzo en l naar de Brancacci-kapel van Masaccio samengevoegd met de stijl van Poussin en Courbet.
Vanaf zijn eerste tentoonstelling in Parijs in 1934, de sobere stijl, inhoud en de symbolische aandacht voor de objecten contrasteren met de thematische dubbelzinnigheid.
“Ik wil het buitengewone zoeken in gewone dingen; suggereren, niet opleggen, behoud een vleugje mysterie in mijn schilderijen”, aldus Balthus.
In de gitaarles we zijn getuige van de straf van een student wiens kleren zijn gescheurd door de leraar. Het geweld is expliciet; de seksuele connotaties, duidelijk. De toon wordt verlaagd in scènes waarvan de rust nog steeds verontrustend is. In de portretten van Thérèse Blanchard , dochter van de buren van Balthus in de Cour de Rohan, de houding is serieus en bewust. Contemplatie tijden.
'Teresa dromen' tentoongesteld in de Thyssen
Het is noodzakelijk om deze werken te benaderen vanuit de variant van het surrealisme die de kunstenaar deelde met auteurs als Dalí of Cocteau. Freuds theorieën hadden betekenis gegeven aan bewuste dagfantasieën. Het seksuele werd onderzocht vanuit een symbolisch perspectief, nauw verbonden met de kindertijd.
Als deze benadering Dalí tot de suggestie van het visuele spel bracht, Balthus ging het isolement van slapende adolescenten binnen om aan zijn opsluiting te ontsnappen. Als in de verschrikkelijke kinderen (1929) van Cocteau definiëren de muren een ruimte van verwarde emoties.
Zelf vluchtte hij voor een realiteit die hem dwarszat. Na de Tweede Wereldoorlog vond hij een toevluchtsoord in de Kasteel van Chassy , in Bourgondië, maar zijn vriendschap met André Malraux leidde hem naar de richting van de Franse Academie in Rome. Villa Medici zorgde voor anonimiteit die werd getemperd door de stijging van de prijs van zijn werken.
De persoonlijkheidscultus van hedendaagse kunstenaars maakte hem woedend. “De kunstenaar zou zijn persoon elke dag moeten vervagen; merk dat je bezig bent met schilderen en jezelf vergeet” , verdedigd.
Toen hij de post in 1977 verliet, bracht zijn pensionering hem naar het **Grand Chalet de Rossinière**, in de buurt van het meer van Léman, in Zwitserland.
Het huwelijk met Setsuko, 35 jaar jonger dan de schilder, was geconsolideerd zijn voorliefde voor Japans. Zijn dandyisme manifesteerde zich in een grote collectie oosterse kledingstukken. Het monumentale pand uit de 18e eeuw herbergt nu de fundering.
In de tentoonstelling van het Thyssen Museum vinden we een Zelfportret uit de jaren 30. Een inscriptie zegt: "Zijne Majesteit de Koning der Katten, door hemzelf geschilderd."
'De koning van katten'