Visser op de Li-rivier, Guilin
** China is ver weg, en in 1991 was het nog verder weg. Het was zomer.** Een vriend van mij werkte voor een juwelenbedrijf in Hong Kong. Ik besloot hem een bezoekje te brengen.
“Modern reizen is geen reizen; het wordt naar een plaats gestuurd en het lijkt erg op het worden omgevormd tot een pakket". John Ruskin
De 747 zwenkte tussen twee gebouwen en kwam op de landingsbaan tot stilstand. Carlos wachtte op me. Zonder haar hulp kon hij het appartement niet vinden, zei hij.
De hitte, het geluid, de geur en het geproduceerde geschreeuw een verstikkend effect. Mijn vriend woonde in een van de grote woongebouwen die beslaan de wijk Kowloon.
Het appartement was op de drieëntwintigste verdieping. Het was magere, ijle lucht. We namen de veerboot naar het centrum. De mannen spuugden onophoudelijk.
De vochtigheid bedekte het water, het asfalt, de bedrijven die zich vermenigvuldigden in de straten. Terwijl we op weg waren naar het restaurant, stak er een storm op. De regen viel zwaar. De hitte hield niet op.
De chaotische Wan Chai Road in Hong Kong
“Zijn voeten verlangden ernaar te dwalen, ze brandden om naar de uiteinden van de wereld te vertrekken. Vooruit! Vooruit! haar hart leek het uit te schreeuwen. De schemering viel over de zee, de nacht viel over de vlakten, en de dageraad scheen voor de zwerver en toonde hem vreemde velden, heuvels en gezichten. Waar?". Portret van de tienerkunstenaar James Joyce.
In het weekend gingen we naar Heldere waterbaai. We drongen samen met een vriend van Carlos en haar vriend in een taxi. Als we de stad verlaten, tropische vegetatie drong de horizon binnen en de gebouwen verdwenen.
Het strand was groot, wit zand, geen voorzieningen. We hadden proviand en drinken. We baadden 's avonds en de fosfor deed ons lichaam gloeien als in een animatiefilm.
Terugkerend naar de stad besloot ik mijn vertrek niet uit te stellen. Ik had nog twee weken tot mijn terugkeer en een verborgen agenda. had gezien de heuvels van Guilin over de rijstvelden in een National Geographic. Ik wilde daarheen gaan. Ik beheerde het Chinese visum met voorbedachten rade.
Rijstterrassen in Longji, Guilin
"Elke honderd meter verandert de wereld." Robert Bolano
Op aanraden van Carlos, Ik nam een trein naar Shenzhen die fungeerde als vrije zone. Hong Kong maakte nog deel uit van de Britse Crown Territories. Grenscontroles waren niet relevant.
De trein was comfortabel, functioneel. Er wachtte moeilijkheid op de schaal. Toen ik bij het station aankwam en me klaarmaakte om een kaartje voor Guangzhou te kopen, het gordijn van de taal viel en ik bleef in het donker. Mijn alfabet verdween binnen enkele minuten van Hong Kong's polyglot zeepbel.
Om mij heen verrezen grote panelen met onbegrijpelijke tekens. Rijen passagiers stonden langs de ramen. Ik sprak in het Engels met één, twee voorbijgangers.
Ik liet de rugzak vallen en ging zitten. Na een paar minuten besloot ik willekeurig een wachtrij te kiezen. Ik wachtte op mijn beurt en Ik articuleerde de lettergrepen van Guangzhou met de helderheid van een dwaas.
Ik heb een kaartje dat net zo onleesbaar is als de panelen. Er was een tijd die overeenkwam met een van de treinen. Ik ging naar het perron en vertrouwde op de Aziatische stiptheid.
Buffels en boer werken op het gebied van Guangxi
“Reizen is wreedheid. Het dwingt je om vreemden te vertrouwen en alles wat vertrouwd en comfortabel voor je is uit het oog te verliezen.” Cesar Pavese
In het oude kanton Ik dwaalde rond, at bij een kraam en sliep in een hotel waar ik in mijn stad geen voet zou hebben gezet. Ik probeerde een vliegticket naar Guilin te kopen, maar de vluchten waren volgeboekt.
Mijn Lonely Planet vertelde me dat ik het kon langs de Parelrivier naar Wuhan, en vandaar met de bus naar mijn bestemming.
De rivierhaven was nog vijandiger dan het station, maar in China is er altijd wel iemand die communicatieproblemen wil oplossen voor een fooi.
Het schip reageerde op het basismodel van de veerboot. Vanaf het dek kon ik mijn verlangen naar oriëntalisme niet lessen. Fabrieken en elektriciteitscentrales volgden elkaar op aan de oevers. Ik heb geleerd dat het verre niet gelijk is aan het exotische.
"Ik verdwaalde in de rijstvelden en kwam bij een rivier"
"De ware ontdekkingsreis bestaat niet uit het zoeken naar nieuwe landschappen, maar uit het kijken met nieuwe ogen." Marcel Proust
Uit Wuhan herinner ik me een glazen pot met een slang op de markt en een jongen die me uitnodigde voor een bord rijst bij hem thuis. Ik reisde 's nachts naar Guilin.
Bij aankomst heb ik geverifieerd dat er is niets zo bedreigend als een onbekende stad in het donker. Toen het aanbrak, ontdekte ik een plaats die erg leek op de vorige.
"Niets is zo bedreigend als een onbekende stad in het donker"
Het was nodig om verder te gaan, naar Yangshuo. Daar vond ik de bergen die op Chinese schilderijen voorkomen.
Na een dag ronddwalen, heb ik gegeten op wat leek op een festival en ontmoette ik een lokale jongen. Het doet me pijn dat ik zijn naam niet herinner. Hij was aardig, nieuwsgierig. Hij sprak Engels en wilde de taal oefenen.
De volgende ochtend Hij liet een fiets voor me achter en nam me mee naar een bruiloft. De bruid en bruidegom begroetten me met een glimlach.
Er was een banket op een boerderij omringd door velden. De gerechten volgden elkaar op op een lange houten tafel. We zaten op de grond. We dronken thee en rijstlikeur.
Mijn vriend was leraar op een school. Ik ging daar op een middag met hem heen. Terwijl hij met zijn kameraden aan het kaarten was, ging ik wandelen. Ik verdwaalde in de rijstvelden en kwam bij een rivier.
Er was een vrouw die zich aan het wassen was en een brug zonder reling die een halve maan trok. Een jongen stak over, stopte en zei iets tegen de vrouw. Ik wist dat dat moment niet gewist zou worden.
“Reizen is de reiziger. Wat we zien is niet wat we zien, maar wat we zijn”. Fernando Pesso
De rivier die door de bergen van Guilin . stroomt