De gebroeders Lumière aan het werk in hun laboratorium
Zij waren de eerste instagrammers, meer dan honderd jaar voordat internet en sociale netwerken werden geboren. Voor de meeste mensen zijn het gewoon vreemden; voor filmliefhebbers, het belangrijkste stuk dat de uitvinding van de broers Auguste en Louis Lumière enorm werd.
Waren de Lumière-operators, tientallen jonge mensen die het avontuur aangingen, gewapend met cyclopische houten kisten die in staat waren om alles te onthouden wat hen werd voorgehouden tijdens een minuut licht.
Een minuut licht. Zo lang duurden de Lumière-films ongeveer. Zijn verklaring is eenvoudig: het was de totale tijd dat de celluloid-haspel meeging waarop de afbeeldingen werden vastgelegd binnen de uitvinding die ze op 13 februari 1895 patenteerden: de cameraman
Het product van meerdere jaren ervaring in de fotostudio van zijn vader en een enorme wetenschappelijke zorg, combineerden beide bestaande uitvindingen (zoals de kinetoscoop) om een apparaat dat beelden kan vastleggen en projecteren.
Louis Lumière in Croydon (Engeland) in 1936
De Lumière-cinematograaf was een revolutie. Zijn eerste film, Vertrek van de arbeiders van de Lumiere-fabriek in Monplaisir, Lyon, werd gepresenteerd in een besloten vertoning op 22 maart 1895, maar de datum die het keerpunt markeert is 28 december van datzelfde jaar, het moment waarop de eerste openbare vertoning van een film plaatsvond: De trein komt aan op het station.
De Lumières creëerden de illusie van cinema, maar ze deden het niet willekeurig: elke film was een zorgvuldige bestudering van de werkelijkheid, een scène genomen op het exacte moment en de exacte plaats – ook de korte duur van het formaat was van invloed: het maximum moest in een minimale tijd worden opgenomen – en met een specifiek doel: de wereld vormgeven.
De eerste van de doelstellingen was heel duidelijk: zoeken naar sleutelmomenten, die iets vertellen en dat op een heldere en esthetische manier doen. Zo creëerden de Lumières de filmkunst.
Scène uit de film van De trein die aankomt op het station.
Een ander doel was om het publiek te verrassen en hun geld te laten investeren in het bekijken van een film als een vorm van entertainment. De Lumières creëerden de filmmarkt.
De laatste doelstelling kwam met de opmars van de markt zelf: mensen zouden niet betalen om altijd dezelfde films te zien en zouden zelfs al snel genoeg krijgen van het zien van elementen van hun nabijgelegen geografie. Er moesten nieuwe prikkels worden gevonden, exotische locaties gefilmd, zodat mensen zouden betalen om weer een film te zien.
Dat is hoe de Lumières stuurden honderden jonge mensen om scènes over de hele wereld op te nemen en ze legden de eerste fundamenten van wat de filmindustrie zou worden.
De Lumière-cinematograaf was een revolutie
HET LEGER VAN LUMIÈRE-OPERATOREN
Zangers, apothekers of gewoon jonge tieners die gefascineerd zijn door de magie van cinematografie. Zij waren het die een groot deel van de meer dan 1.400 films van de gebroeders Lumière mogelijk maakten.
In een interview voor de krant El País, Thierry Fremaux, hoofd van het Lumière Institute en artistiek directeur van het Festival van Cannes legde uit dat "de Lumières niet alleen de cinematograaf uitvonden als een projectieapparaat en de bioscoop opvatten als het decor voor een sociale daad, maar ook dit derde fundamentele gebaar hadden: stuur die operators op avontuur, rond de wereld, om het te ontdekken en te reflecteren".
De gebroeders Lumière maakten de droom van veel jonge mensen mogelijk: de wereld rondreizen voor een job die bovendien een sterke artistieke en documentaire component.
Sommige van hun namen waren Alexandre Promio, Francis Doublier, Constant Girel, Marius Chapuis, Felix Mesguich, Charles Moisson of Gabriel Veyre.
Gabriel Veyre, een van de beroemdste operators
** Athene en zijn Olympische spelen, Moskou en de kroning van tsaar Nicolaas II, Sint-Petersburg en het begin van de revolutie,** Spanje, de Verenigde Staten, Japan, Turkije, Mongolië, de Kaukasus, de Afrikaanse stammen.
de cameraman begon, als in een spel kaarten, de verschillende steden van de wereld te mengen: in New York kon je zien wat er werd gefilmd in Madrid, in Madrid wat er werd gefilmd in Rusland...
Plots konden duizenden mensen zien hoe duizenden andere mensen bewogen, ademden, lachten of liepen die op dezelfde planeet woonden. Een manier van reizen zonder de site te verlaten, een eerste stap voor de audiovisuele globalisering dat, een eeuw later, zich exponentieel zou vermenigvuldigen met de opkomst van internet en sociale netwerken.
Hoewel elke Lumière-operator zijn belang had, zijn er enkele die zich onderscheiden van de rest. Een van hen was Gabriël Veire. Veyre filmde meer dan 30 films in Mexico, later door Cuba, Venezuela en Colombia.
Hierop volgend, hij legde scènes vast in heel China, het oude Indochina en Japan. Dit lot bracht hem ertoe zijn relatie met de Lumières te beëindigen, aangezien zijn filmen niet in de smaak viel bij zijn werkgevers, die beelden wilden die meer exotisme vertoonden dan die van Veyre, die zich richtte op meer realistische scènes dan commercials uit Japan. Meiji.
Veyre werd gaandeweg een documentairemaker, wiens stijl en pretenties niet de meest puur commerciële waren, maar ook de kritische boodschap door middel van wat er werd gefilmd.
Beelden gefilmd in Marokko door Gabriel Veyre
Vandaag, reizen en werken (de beroemde concepten van reizen of digitale nomadisme, zo in de mode de laatste tijd) is nog steeds een droom voor veel mensen die graag de planeet willen ontdekken, met de nuance dat het nu oneindig veel gemakkelijker is dan in de tijd van de Lumières, toen het verplaatsen van de ene plaats naar de andere een ware odyssee was die maar weinigen konden bereiken.
Vanuit dit oogpunt wordt het nog belangrijker de creatie van de cinematograaf en het werk van de Lumières dat, hoewel het doel ervan zuiver commercieel was, lieten honderden jonge mensen dromen van het avontuur van de wereld.
Advertentie voor de cameraman in Marlborough Hall in Regent Street (Londen)