Paradise is een bioscoop.
Het leven is niet zoals de films. het leven is zoveel moeilijker . Alfredo zei tegen Salvatore, Totò, in Bioscoop Paradiso. Maar een leven zonder films, zonder bioscoop, zou veel moeilijker zijn. Zonder films zijn we geen dag, geen minuut in deze tijd van opsluiting en de-escalatie geweest. De bioscoop heeft ons niet in de steek gelaten. Integendeel, cinema heeft ons gered (en het aantal nieuwe abonnees op platforms bevestigen dit voor ons). Er zijn mensen die zijn teruggekeerd om hun favoriete verhalen te zien, degenen die titels hebben teruggevonden die de afgelopen jaren zijn ontsnapt en degenen die eindelijk tijd hebben gehad om de klassiekers aller tijden in te halen. De bioscoop heeft ons gered.
Cinema redt ons altijd, vermaakt ons, roept ons op, inspireert ons, amuseert ons, leert ons. We herinneren ons ons leven graag door de films die we keken, wanneer we ze bekeken, met wie we ze keken, waar we ze keken. Wat was de eerste film die je in de bioscoop zag? Je herinnert je vast wel de persoon die je meenam, de bioscoop die je binnenging, de geur van popcorn, de duisternis van de kamer die plotseling verlicht werd door dat magische scherm. de mijne was De kleine Zeemeermin, Mijn oudere neef nam me mee naar een bioscoop die niet meer bestaat, de Novedades. Ik herinner me de opwinding van wat me te wachten stond.
Alfredo en Totò, verenigd door cinema.
Je herinnert je ook de eerste films met je beste vriend, jullie twee alleen. Het was terwijl je sliep. In een andere bioscoop die al verdwenen is, de Peñalver. Ook sessies op het Paz en een hapje na afloop. En in La Vaguada met de eerste date, of wat dat ook was. Een Jurassicpark. Wat hebben we het goed gehad.
Film is geheugen. Achter elke film, achter die herinneringen, zit een plek. Want waar we die films hebben gezien, is nog steeds belangrijk. Nu we al meer dan drie maanden geen voet in een bioscoop hebben kunnen zetten, is het belangrijker dan ooit. We hebben ontdekt hoeveel we haar hebben gemist. Zelfs degenen die het meest verliefd zijn op streaming zullen kunnen ontkennen de waarde van het zien van een film in een kamer (afgesloten of buiten), op een groot scherm. Koop het kaartje, ga op de toegewezen en gekozen stoel zitten (sommigen van ons hebben heel duidelijke voorkeuren, bijna obsessief), wacht tot de lichten uitgaan en zie de eerste afbeeldingen, het Universal-logo, het Fox-logo... Het reflecterende licht op ons gezicht en geluid om ons heen.
Naar de bioscoop gaan is echt alles vergeten wat je buiten te wachten staat. Het is jezelf overgeven aan het scherm en niet denken aan de mobiel, aan het werk van de dag, aan het diner dat komen gaat. Het is in staat zijn om in een film te blijven en te leven anderhalf of twee uur en soms wensten dat het nog meer minuten waren, nog langer in het Italië van Noem mij bij uw naam, in Los Angeles in Tarantino, het Galicië van Wat brandt...
Die magische machine.
Al die werelden leven en reizen naar bekende plaatsen en onbekende landschappen omringd door mensen. De intimiteit van een volledige bioscoop is een unieke ervaring. Het is een ervaring van gemeenschap, van eenheid. Deel. Het maakt deel uit van die magie van de kamer. Bioscopen zijn altijd geweest ontmoetingsplaatsen in steden, in buurten. Zoals Tornatore vertelde in Cinema Paradiso. Ontmoetingsplaatsen van gelach en tranen. Van zuchten en huilen. Dat alles delen met vreemden heeft ons op de een of andere manier met hen verbonden. Allen verlaten de kamer verheven, met een grote glimlach, met nog steeds tranen in de ogen.
Zonder nostalgie, gretig en veilig (omdat alles) theaters gaan weer open met de hoogst mogelijke veiligheidsmaatregelen), we hebben die ontmoeting zo hard nodig, die reünie en vereniging op dit moment.
Cinema is gemeenschap, ontmoeting, vereniging.
Teruggaan naar de bioscoop is weer dromen, het is weer reizen. Laten we teruggaan naar de bioscoop, laten we dromen, laten we reizen.