Celler de Can Roca: herinnering, landschap, leven, dood, nostalgie... alles, op het bord.
“Alleen het moment is eeuwig”, Raúl Bobet
26 sept. 2012. Ik schrijf over Celler de Can Roca , een hotel in Madrid, een computer, aantekeningen gekrabbeld op een oude -nu gepensioneerde- Moleskine. Ik heb gegeten bij de Panamericana -waar je meer dan goed eet- en ik heb een vrij vergeetbare champagne gedronken. Er is mij gevraagd waarom ik van restaurants houd. Opnieuw.
12 juni. 2007. Ik ken Quique Dacosta in Dénia , probeer ik The Animated Forest voor de eerste keer. Misschien wel het eerste gerecht dat in mijn geheugen is geïnstalleerd voorbij smaak, aanraking en aroma. Het was een grijze dag, geen rest van de golven in Las Rotas. Ik herinner me niet veel anders. Maar ja de truffel van Alba of de zwarte truffel. Kruiden, tijm en rozemarijn . Vochtigheid. De reis van het bord naar de herinnering, naar de herinnering aan vele middagen die mijn vader en zijn hond vergezelden door de weelderige pijnbomen van El Saler. Ik was een kind en ik haatte dat bos. Hij stierf jaren later, in de overtuiging -denk ik- dat ik die onvergetelijke middagen was vergeten.
17 dec. 2011. Gerona. Een groep eervolle mannen en vrouwen verenigd door de liefde voor wijn en lekker eten verzamelt zich rond een ronde tafel in Celler de Can Roca. Josep Roca heet ons welkom. pitu. Hij is niet alleen de beste sommelier die ik ken, maar ook een bijzonder persoon -een zender- in staat je naar een unieke emotionele toestand te leiden, te praten over herinnering, landschap, leven, dood en nostalgie. We hebben het over nostalgie. Een fado van Silvia Pérez genaamd 'Lágrima' speelt, een fado die hoort bij een Niepoort uit 1983. Ik krabbel een zinnetje “Oporto sterft nooit”.
30 januari. 2006. Denis Mortet , een van de meest briljante wijnboeren van Bourgondië, pleegt zelfmoord (46 jaar oud) door een schot tussen zijn Clos de Vougeot-wijngaarden. Vijf jaar eerder raakte hij in een depressie omdat hij geloofde dat hij in de oogst van 1999 had gefaald door zijn terroir, zijn landschap en zijn geheugen te interpreteren. Ik besluit vier jaar later zijn wijngaard te bezoeken, ik doe dat omdat zijn creatie - zijn Pinot Noir - is een van de redenen waarom ik op een dag besloot mijn leven aan wijn wijden . Het was een onvergetelijke reis. Ik herinner me het verhaal van Mortet die 17 december in Can Roca, uren na die fado, dronk met een goede vriend wat een van Mortets favoriete wijnen was, Les Amorouses de Chambolle Musigny. Het ruikt naar kersen en vochtige aarde, paddenstoelen en bos. Het ruikt zoals nostalgie hoort te ruiken.
Bourgondië of hoe u uw leven aan wijn kunt wijden
5 juli. 2012. Valencia. Ik las een artikel van een collega die ik bewonder, José Carlos Capel. Het heet 'Geheugen en Wortels'. Ik sluit een weddenschap met hem af, een weddenschap die ik win. Dat gesprek en je prachtige artikel herinneren me aan één ding. Ik moet schrijven over Can Roca. Maar ik weet niet wat ik moet schrijven . Wat valt er nog meer te zeggen over Can Roca? José Carlos spreekt van perfectie -ik ben het ermee eens-, hij spreekt van een keuken van herinnering en wortels. Ik weet niet of dit het beste restaurant ter wereld is. En de waarheid, het kan me niet schelen . Ik ben de scores, lijsten en prijzen beu. Van beste en slechtste. Ik wil die kroniek niet schrijven.
17 dec. Gerona. Start het meesterlijke (hier heb je het, ondertekend door Pitu) El Celler-menu met 'eet een wereld' en 'gekarameliseerde olijven' . Op de tafel strijkt een olijfboom neer. Ik krabbel de naam van het gerecht en teken er een ster naast - dat doe ik altijd - ik doe het omdat ik weet dat ik dit gerecht altijd zal onthouden, ik zal dit eten altijd onthouden. Zoals die dag op Clos de Vougeot, zoals het levendige bos, zoals de fado die nog steeds pijn doet in de herinnering, zoals de middagen met mijn vader.
Vandaag is het vrijdag, ik stuur dit artikel.
Ik herinner me Can Roca.
Wat valt er nog meer te schrijven over Celler de Can Roca?