Kandidaten voor het Biosphere 2-experiment, in de woestijn van Arizona.
“Terwijl ik dit vanuit Californië schrijf, Ik moet een N95-masker dragen, zowel om mezelf te beschermen tegen Covid-19 als tegen de deeltjes veroorzaakt door de enorme bosbranden.” Het zijn woorden van T.C. Boyle (Peekskill, New York, 1948), beroemde auteur van The Little Savage – in 1969 op het scherm gebracht door François Truffaut –, Road to Wellville (die werd verfilmd als The Bath of Battle Creek) en The Women, over het leven en de liefdes van architect Frank Lloyd Wright, in antwoord op onze vragen over zijn nieuwe roman, Los Terranautas (Impedimenta). Hij spreekt tot ons vanuit zijn huis in Santa Barbara, gekleed voor de vreemde dystopie waarin we al maanden zijn ondergedompeld.
Zijn laatste werk tot nu toe, waarin we de afgelopen dagen tot diep in de nacht vastzaten, vertelt het waargebeurde verhaal van het Biosphere 2-experiment, dat plaatsvond in 1994 in de woestijn van Arizona. Acht wetenschappers – vier mannen, vier vrouwen – beperkten zich tot een glasfabriek van 150 miljoen dollar in de buurt van de stad Oracle. Het was bedoeld als prototype van een buitenaardse kolonie, waarin ze zouden laten zien dat ze op een zelfvoorzienende manier geïsoleerd van de rest van de wereld konden leven.
De schrijver T.C. Boyle, auteur van 'The Terranauts'.
De koepel was het werk van Jeremiah Reed, een ecovisionair die bekend staat als D.C. (een acroniem voor God de Schepper) die de ervaring opvatte als een planetaire realityshow omwille van de ecologie (of andersom). Wat daar gebeurde was natuurlijk van wetenschappelijk belang, maar het had ook alle ingrediënten om een sceptische en prachtige roman te worden, ondertekend door deze Noord-Amerikaan, die zichzelf omschrijft als een milieuactivist.
TC hij ontmoette geen van de oorspronkelijke 'biosferen', maar hij las hun boeken en alle documentatie over de werking van Biosphere II. "Natuurlijk, Ik bezocht de faciliteiten van Oracle, dat nog steeds een toeristische attractie is. Ik heb alle personages bedacht, die helemaal niet gebaseerd zijn op de echte deelnemers - benadrukt hij-. Dit is echter een werk van fictie de details van de interne werking zijn trouw aan het experiment. Ik vind ze fascinerend en wilde ze delen met mijn lezers. Nu staat Californië in brand en de opwarming van de aarde bedreigt de hele mensheid: zullen we ooit allemaal onder glas moeten leven?
“Ik ben gepassioneerd over hoe wij, een diersoort, omgaan met het ecosysteem van de aarde. Vanaf de eerste keer dat ik over het Biosphere 2-experiment hoorde, wilde ik erover schrijven. Na het publiceren van andere romans over dit thema, zoals A Friend of the Earth (2000), over de opwarming van de aarde, en When the Killing's Done (2011), over de impact van invasieve soorten, stortte ik me erin."
Sally Silverstone en Jayne Poynter in Biosphere 2, in 1990.
"In de terranauten" Ik wilde onze pogingen vastleggen om een alternatieve biosfeer te bouwen omdat degene die we bewonen aan het sterven is”, herinnert hij zich voor ons. De milieuhaak is er, al heeft het idee om je te verdiepen in de ervaringen van acht mensen die 'opgesloten' zitten en blootgesteld worden aan de publieke opinie ook zijn kruimelpunt. “Een van de opschriften in Sartres No Exit (Behind Closed Doors) suggereert dit. In het theater worden de personages gevangen door de grenzen van het podium; hier, met deze acht personages samen opgesloten voor twee jaar, hun opsluiting is in wezen theatraal voor mij.”
de intense omstandigheden confronteerden hun hoofdrolspelers met de gevolgen van isolement, honger, gebrek aan zuurstof, en genereerden, ja, kameraadschap, maar ook discussies, misverstanden, ruzies die in de rechtbank zouden eindigen, en allemaal gekruid met gepassioneerde allianties, ontmoetingen en zelfs romances. "Het was een soort realityshow voordat deze werden uitgevonden", voegt hij eraan toe. De terranauten, zoals ik ze in de roman noem, ze werden beroemd, beroemdheden op zich. Het experiment werd bekritiseerd als een publiciteitsstunt: er was geen stelling om te bewijzen of te weerleggen, maar het was eerder een 'laten we deze elementen samenvoegen en kijken wat er gebeurt'. Ik denk echter dat het valide was om te bestuderen hoe ecosystemen werken. NASA doet nog steeds soortgelijke activiteiten.” Hun eigen lichaam en hun evolutie werden bestudeerd om conclusies te trekken over de effecten van isolatie, dus het falen van het bedrijf was relatief.
De wetenschappelijke faciliteiten behoren nu tot de Universiteit van Arizona.
Deze 'menselijke dierentuin', die jaren eerder al een eerste 'pass' had gehad, moest bij zijn tweede poging miljoenen bezoekers en vele interessante conclusies voor de levensondersteuning van ruimtemissies, maar de deelnemers veranderden van de belofte van 'een nieuwe wereld is mogelijk' tot praktisch een lachertje na een ietwat catastrofaal einde (we willen niet spoileren).
Ecologie was het hoofddoel van het experiment; Vandaag de dag blijven dezelfde problemen ons bezighouden, sommige met grotere intensiteit, maar het lijkt erop dat we niet in staat zijn om een antwoord te geven, zelfs als dit een soort nieuwe religie is. “We leven in een mysterieus universum en hebben onderzoekende geesten ontwikkeld omdat de essentiële vraag van ons wezen onbeantwoord blijft door de wetenschap of de religies die we hebben uitgevonden. Uiteindelijk is al het leven afhankelijk van ander leven en bestaat het om het na te bootsen. Meer is er niet”, zegt de schrijver, ervan overtuigd dat we in de toekomst kolonies zullen stichten op andere planeten, maar niet zelfvoorzienend. "Wat we moeten doen is zorgen voor de enige biosfeer die we kennen, deze, in plaats van hem te vernietigen", zegt hij.
Omslag van het boek 'The Terranauts', door T.C. Boyle.
Over het gevoel voor humor van de roman is al geschreven, al kwam het ons enigszins melancholisch over. “Melancholie is de condition humaine. Ongeacht onze vreugden, sensueel en intellectueel, hangt er altijd het doodvonnis boven ons hoofd. En nu gaat dat doodvonnis verder dan ieder van ons individueel om de hele soort te omvatten. Dat is waarom Linda Ryu is mijn favoriete personage, zo verwikkeld in zijn eigen competitieve woede dat hij de ware grenzen van het bestaan uit het oog verliest, zowel binnen als buiten de ecosfeer." hij antwoordt ons
Seks speelt ook een zeer belangrijke rol in het complot, hoewel de authentieke 'terranauten' er blijkbaar mee instemden de media niet te frivoliseren of details te geven over wat daar was gebeurd. "Seks is het belangrijkste voor elke soort (zelfs als het zich voortplant door parthenogenese). Natuurlijk hebben we de neiging om er iets groots van te maken, maar in feite hebben we minder vrije wil dan we denken. en we worden, net als alle dieren, gedreven door biologische impulsen. Vier mannen, vier vrouwen, twee jaar samen opgesloten, wat denken we dat ze gaan doen?”, zegt Boyle.
Het portret van de minder eervolle drijfveren van de personages (ijdelheid, afgunst, ambitie...) doet ons vermoeden dat de auteur misschien een heel kritisch mensbeeld heeft. “Ik ben een meelevende man, maar ik heb de neiging om enerzijds een 'Zwitserse' kijk op de mensheid te hebben en anderzijds een biologisch deterministische kijk. (Je kunt het zien in mijn roman The Inner Circle, over seksonderzoeker Alfred C. Kinsey)”.
Foto genomen door de schrijver in Santa Barbara, Californië.
Is dit een boek dat uitnodigt tot reflectie of is het puur vermaak? over die futuristische faciliteiten – 1,27 hectare, die sinds 2011 eigendom zijn van de Universiteit van Arizona – en de avonturen van haar controversiële inwoners? “Ik ben een kunstenaar, ik maak kunst. Hoe mensen het zien, daar heb ik geen controle over”, benadrukt T.C., die creatief schrijven ontdekte toen hij student was en sindsdien zijn leven eraan heeft gewijd. “Mijn literaire helden zijn toneelschrijvers en romanschrijvers van grote vindingrijkheid en complexiteit, met grote visies op de wereld, zoals Günter Grass, Gabriel García-Márquez, Miguel Ángel Asturias, Robert Coover, Thomas Pynchon, Italo Calvino en vele, vele anderen”.
LIEFDE VOOR DE NATUUR... EN VOOR MENSEN
We maken van de gelegenheid gebruik om de auteur te vragen een zelfportret te maken in zijn omgeving en een reizende 'foto'. “Ik hou van de stad waar ik woon, naast Santa Bárbara. Ik ben in de buurt van de zee, die het klimaat matigt, Ik houd mijn ramen het hele jaar door open en tegelijkertijd zie ik het Santa Ynez-gebergte achter me opdoemen.” Boyle geeft details over ons. “Ik wandel graag naar de stad om te genieten van het leven, de restaurants en bars (of dat deed ik, vóór de coronaviruspandemie), en het strand en de bergpaden zijn dichtbij.”
De reizen om zijn boeken te promoten hebben ertoe geleid dat hij overal vrienden heeft, wat hij het meest waardeert, en om de belangrijkste Europese steden en enkele minder bekende steden te ontdekken, zoals het Duitse Saarbrücken. “Barcelona is een genot, net als Rome, Parijs, Berlijn, Londen, München, Dublin. ik geloof dat mijn favoriet is Zürich, vanwege de prachtige natuurlijke omgeving en de manier waarop de rivier de Limmat me laat voelen als ik langs de oevers loop.”
Gevestigd in Santa Barbara, T.C. Boyle is gepassioneerd door de natuur en roadtrips.
Het hotel dat hem het meest verbaasde was een stal in Flores, Guatemala, waar hij op stro moest slapen. "Als ik op tour ben, heb ik echter wat meer comfort nodig", grapt hij. “Als ik om professionele redenen niet hoef te reizen, is er niets dat ik leuker vind dan in de auto stappen en een reis maken langs de kust van Californië met mijn vrouw, in kleine steden verblijven, eten in lokale restaurants, drinken in de bars en uitzoeken wie daar woont En wat vind je van de toestand van de wereld?
“Als ik het maar opnoem – besluit hij – komen er allerlei herinneringen en verlangens bij me op. Het eerste wat ik zal doen als we het vaccin hebben, is rijd Highway 1 af naar Carmel en vervolgens naar San Francisco, om van het landschap te genieten en je te mengen met echte mensen van vlees en bloed.”