De hermitage van San Bartolomé, een fort gepatrouilleerd door steenarenden.
Een vriend van mij, adjunct-inspecteur van de Schatkist, liefhebber van het paranormale en patxarán op vrijdagmiddag, legde me uit dat de Heilige Graal zou wel eens begraven kunnen worden onder de Templar collegiale kerk van de Río Lobos Canyon , in de provincie Soria. 'Het is niet makkelijk om daar te graven,' ontmoedigde hij me, 'er staat altijd iemand te kijken.' Vervolgens sprak hij over de jachttechnieken van de Australische aboriginals en keerde terug naar de Rio Lobos-canyon, waar hij een bestiarium van wolven en gieren en steenarenden opsomde. Hij vertelde me over een uitkijkpunt waar je een iPhone tevoorschijn haalde en je voelde je als Félix Rodríguez de la Fuente omringd door condors in een kloof van de Andes. Toen bestelde hij nog een patxarán.
Zijn verhaal, ondanks zijn geografische hoogten en een zekere geheimzinnigheid, was fascinerend: een landschap vernoemd naar westerse hinderlaag , krijgermonniken, verborgen schatten en Australische Aboriginals. Alleen een bangerik zou de reis hebben geweigerd. Ik keek op de kaart en markeerde een X in Burgo de Osma , een van die compacte en charmante Castiliaanse stadjes, met een muur, een kathedraal, een kasteel op de top en oude mannen die sigaren roken tijdens het fietsen (dat laatste is helemaal waar; de fiets had natuurlijk geen versnellingen, en de oude man bleek lichter dan welke tiener dan ook op de roltrappen van de metro van Madrid).
Ik reed van Burgo de Osma en parkeerde bij de cafetaria aan de voet van de kloof, waar ze serveren de meest intense koffie met melk in het hele christendom . Vanaf daar vertrekken verschillende routes te voet: de gemakkelijkste loopt drie kilometer naar de Hermitage van San Bartolomé. De geologie verklaart de erosie van de kloof door het effect van water, maar het is gemakkelijker om je een neurotische reus voor te stellen die soms de steen beitelt met een bijl en op andere momenten van kinderlijke gelukzaligheid figuren maakt met klei. Het resultaat is een kloof ingeklemd tussen verticale wanden van geërodeerde rots , en een rivier die in de zomer is bekleed met waterlelies en in de winter met een ijslaag die vrolijk wordt doorboord.
Het lijkt erop dat het niet volledig bewezen is dat de Hermitage van San Bartolomé de oorsprong van de Tempeliers heeft. Persoonlijk ben ik niet geïnteresseerd in de oorlogszuchtige esoterische mystiek die de tempelorde omringt. Het meest fascinerende aan de Tempeliers is hun aard als financiële entiteit . Ze ontwikkelden een moderne boekhouding met promessen en wissels. En een verrijkende heilige marketing van groot succes ten tijde van de kruistochten. Het sterproduct waren de overblijfselen van de Lignum Crucis, het kruis van Christus.
De hermitage was gesloten (deze is alleen te bezoeken op 24 augustus, tijdens de San Bartolo-bedevaart), dus ging ik de grot in die in de muur achter de uitgifte uitkomt. Ik vroeg me af of mijn vriend, de plaatsvervangend inspecteur van de Schatkist, hier had gegraven. Het zou genoeg zijn om met je vingers in het zand op de grond te krabben om een dinosaurusbot of een donderbus van een bandiet of een vleermuispoep te vinden . De hermitage, die diep in de grot uitkeek, leek op een mystieke hallucinatie.
PRAKTISCHE INFORMATIE
- De hermitage van San Bartolomé is alleen te bezoeken op 24 augustus, tijdens de bedevaart van San Bartolo.
- Waar te slapen: Burgo de Osma Thermal Hotel. Grillige optie voor reizigers zonder kluizenaarsverleidingen. Gevestigd in een 16e-eeuws gebouw, met een platereske façade en een renaissance-patio bedekt met een glazen gewelf. Een andere optie is om in een van de landelijke hotels rond het park te verblijven.
- Waar te eten: Restaurant La Parrilla de San Bartolo. Gelegen in de stad Ucero, de laatste stad voor de Canyon vanuit Burgo de Osma. Het is de hoek die het meest wordt gewaardeerd door wandelaars om bij te komen van de wandeling met een barbecue en een Ribera de Duero. Het is raadzaam om vroeg te boeken of aan te komen.
Alle kaarten en routes vind je hier.