De tapasbar Vinotinto in Valladolid.
**1.- Casasola-bier (Valladolid) **. Het blijkt dat Valladolid, qua bieren, het Spaanse Beieren is voor grondstoffen: 80 procent van het moutgraan van het schiereiland wordt hier geproduceerd en het water is rijk aan kalk. Slecht voor commerciële wasmachines, dit is geweldig als het gaat om koffiezetten. Dus Een half dozijn ambachtelijke merken zijn ontstaan in de provincie, waarvan Casasola de meest succesvolle is , dat zijn eigen gerstvelden heeft en een ondergrondse bron die sterk gefilterd water uit de Sierra de Segovia haalt. In een jaar tijd hebben ze een naam verworven onder kenners, een acceptabele aanwezigheid in Madrid en Valladolid en vooral een zeer rijk bier, met herkenbare geuren en verre van de monolithische smaken van die met toegevoegde koolstof.
Als je de benedictijnse boerderij uit de 14e eeuw nadert Enkel huis (op de weg naar Villabáñez, vier kilometer van Valladolid), geven de gebroeders Perdomo-Spínola u een proeverij en geven uitleg over de dubbele gisting en de mouten en natuurlijke koolstof. En dan riskeer je dat de relatie met je levenslange fles nooit meer hetzelfde zal zijn. Hier volgen ze de Italiaanse technieken, voegen ze honing en walnoten toe aan hun Silos bier en halen ze alle nuances uit hun blonde Benedictijner en leggen ze alles zo goed uit... Een drankje is een crush. Je zult haar daar binnenkort zien: de 16.000 liter per maand zal in een jaar tijd verdubbelen.
**2.- Cantagrullas-kazen (Ramiro) **. Rubén Valbuena is een 30-jarige geoloog uit Valladolid die, na de wereld rondgereisd te hebben met zijn vrouw en vier kinderen, besluit zich in Ramiro te vestigen en **bijna het dubbele van de bevolking (er waren er 8)**. Daar passen ze toe wat ze hebben geleerd in de zuivelfabrieken van het land van hun meesteres (Frankrijk) en beginnen ze rauwmelkse kazen te maken van Castiliaanse schapen. Er wordt hier geen verse kaas verwerkt en hiervoor moesten speciale vergunningen worden aangevraagd. Uiteindelijk was het het waard, en zijn Juncal, gewassen met pekel, of zijn Torrejón, met een korst van houtskoolpoeder, zijn daarboven bij de Fransen waarop ze zijn gebaseerd.
Zijn strategie was om aanwezig te zijn op sociale netwerken en overal kaarten te verspreiden voordat hij zelfs de eerste kaas in de uitverkoop had. Binnen een jaar verkoopt het al in de Madrid-markten van San Miguel en San Antón en in delicatessenwinkels, evenals op zijn website.
Cantagrullas verse kazen
**3.-Natuurlijke Garnalen (Medina del Campo) **. Als er Chinese restaurants zijn in Las Hurdes waarom zou je geen garnalen uit Medina del Campo kunnen eten? . Het bedrijf Natuurlijke Garnaal (die geen garnalen, maar garnalen verkoopt) heeft 24 tanks met 7.000 kubieke meter ruimte waarmee ze tot 150 ton garnalen per jaar kunnen produceren, een verdrievoudiging van de nationale productie. Tot nu toe hadden alleen gekke Texanen zoiets in het binnenland gedaan. In juni begonnen ze de eerste levende exemplaren van deze in gevangenschap gefokte tropische schaaldieren naar restaurants en markten in Madrid te brengen . Nu de eerste kreeften populair worden en beginnen te groeien, serveert La Tapería in Plaza de Medina del Campo al Castiliaanse garnalentapas. Geen franje, maar zo vers als sommige garnalen kunnen zijn die maar een paar meter hebben afgelegd om uw tafel te bereiken.
**4.- Arranz Gebak (Pedrajas) **. Ik kon niet uitleggen wat het is dat de Julián Arranz-snoepjes tot iets unieks. Hij zou kunnen praten over de twee dozijn prijzen en vermeldingen die hij heeft behaald voordat hij 30 werd. Of hij kan aangeven hoe ver zijn taarten komen, en zeggen dat hij deze week op de Malediven is, waar hij lesgeeft aan de Universiteit van Male, de stad waarvan de tv heeft de bereiding van een van zijn desserts live uitgezonden. Of leg uit hoe hij de wijsheid van de twee generaties banketbakkers die hem voorgingen moest kristalliseren in een jongen die verlegen lijkt, maar die het tegenovergestelde moet worden als het gaat om onderzoeken en experimenteren. Om het te controleren, moet je naar zijn stad gaan en een van zijn sculpturale taarten eten , van degenen die zich schamen om de lepel op te zetten. En je kunt maar beter snel gaan, want de origineelste vliegen meteen . En tussen haakjes, stop bij de Frías patisserie (Marcos Salgueiro, 2, Olmedo, 7 kilometer verderop), waar ze al tientallen jaren een banketbakkersroom maken die moeilijk te verslaan is. En dan legt iemand me de x-files uit van de lieve aliens in dit hoekje van Land van dennen.
5.- Tomas Postigo (Peñafiel). Tomás Postigo, een chemicus van opleiding, definieerde met Protos wat moderne Ribera del Duero-roodtinten zouden zijn. Dat was 25 jaar geleden. Daarna zou ik vanaf het begin **Pago de Carraovejas** maken. Nu heeft hij eindelijk besloten om zijn naam op de etiketten te zetten en hem en de wijn zelf te vertrouwen om het te verkopen: hij verschijnt niet voor prijzen, volgens Javier Melero, de manager van het wijnhuis. Het resultaat is een Crianza 2009 waarin de selectie van de Duero Valley druif essentieel is. (het is meestal tempranillo, maar ook merlot en cabernet sauvignon) en dat het het meest stijlvolle zal zijn dat je dit jaar zult drinken. Tenminste, als het je lukt om een van de 100.000 flessen te bemachtigen die hij in de aanbieding heeft en die rond de 18 euro zijn.
**6.- De apotheek (Matapozuelos) **. Ananassap wordt gedronken in het restaurant van Miguel Ángel de la Cruz . Het vreemde is dat deze ananas niet de tropische is, het is de groene albarananas, die overvloedig aanwezig is in de dennenbossen van het gebied . Miguel Ángel is een van die chefs die om zich heen kijkt en dingen ziet die niemand eerder had gezien, in de stijl van Ángel León in El Puerto de Santa María, maar dan op het droge en voorlopig zonder Michelinster. Hun menu's staan vol met geneeskrachtige planten (perpetua, tijm, rozemarijn, lavendel...), pijnboompitten, distels, duiven en dezelfde bieten die de schoorstenen van de Olmedo Sugar Factory voeden.