Vazquez-Montalban zei: “Barcelona Het is een noordelijke stad in een zuidelijk land.” En hij had gelijk. bezit nog steeds een Scandinavische visie, maar dan met de Spaanse zoutvaatje.
In de Olympische context van Barcelona 92 was design essentieel voor het nieuwe beeld van de stad en de katalysator voor belangrijke veranderingen. Ja, ze wilden vluchten voor de stieren, de paella en de sevillanas.
“Tot die tijd was Barcelona een stad die dicht bij de zee lag. Zonder de rondes of veel van de categoriehotels. Ik herinner me dat je, om eruit te komen, helemaal aan de ene kant van Diagonal of aan de andere kant moest oversteken. Er bleef niets meer over! Later is dat allemaal verbeterd, maar er is veel toerisme gewonnen', zegt hij. de tennisser Sergio Casal.
De tennisser Sergio Casal.
In de maand oktober 1986 waren er nog andere steden die naar de Jocs streefden: Parijs, Belgrado, Brisbane, Birmingham en Amsterdam. Maar de onze heeft gewonnen, die van iedereen.
Toen hij Casal vroeg waar hij was toen hij hoorde over... “In de stad van... Barcelona”, dat werd afgeleverd door Juan Antonio Samaranch –en dat is nu geschiedenis–, roept op: “Ik speelde in Wenen. De week daarop nam ik deel aan het beste toernooi van mijn carrière in Parijs, waarbij ik John McEnroe versloeg. Dus die aankondiging bracht me gelukkig en ik zal het nooit vergeten."
Nani Marquina.
Voor de ontwerper Nanimarquina, “Pascual Maragall en zijn team, samen met de architect Oriol Bohigas, ze wisten de heel andere eigenschap die Barcelona bood, te waarderen. In die tijd was de stad al een pionier in design, een kokend karakter was merkbaar, een nieuwe en ondernemende visie. Het was een succes om de cultuur, het mediterrane karakter, de creativiteit en de artistieke visie te verbinden en te presenteren aan de ogen van de wereld”.
Een andere die begin dertig was, was dezelfde zoon van Samaranch. “ Eind jaren tachtig woonde ik in New York en werkte ik op Wall Street. Ik was net begonnen met bankieren en moest een vakantie aanvragen om naar Lausanne te gaan. Ik wilde bij mijn vader zijn. Ik heb niet deelgenomen aan de kandidatuur maar Ik wilde er deel van uitmaken en het met mijn gezin beleven”, erkent Juan Antonio Samaranch Jr, lid van het Internationaal Olympisch Comité.
Olympisch Stadion van Barcelona.
De Olympische Spelen waren een project waarvoor alle burgers zich hebben aangemeld, ongeacht welke politieke ideologie ze beleden. Het maatschappelijk middenveld werd vermengd met politiek. Stuk voor stuk zeer gemotiveerd om degenen die van buiten kwamen te verwelkomen. Je was niemand als je je niet vrijwillig had aangemeld.
Er werden jonge anarchisten of punks gezien die de ingangen van de stadions controleerden. Want eigenlijk werden in die tijd bepaalde clichés doorbroken. Met veel voorgevoel Vrienden voor altijd het was de beste hashtags ooit gemaakt en een geheel raken polyglot musical (ter hoogte van Rosalia).
En de illusie in het publiek, zonder een greintje twijfel en met toewijding, het meest nagestreefde doel voor een eigentijds Instagram-account. Zou dat vandaag ook zo zijn, als het lijkt alsof we radicale meningen moeten hebben, ze in een digitaal manifest moeten zetten en een publiek moeten vinden om ze te steunen?
Hotel W Barcelona.
“In '92 heb ik de Olympische Spelen niet als een gewone burger meegemaakt. Ik was gastheer, mijn ouders hadden veel verplichtingen en Mijn missie was om de stad te laten zien aan mensen van over de hele wereld. Ik had het geluk om Barcelona te zien door de ogen van iemand die het voor het eerst ontdekt”, onthult Samaranch.
Onnodig te zeggen dat 1992 van fundamenteel belang was voor Barcelona, en de stedelijke aanpassingen zijn ontwikkeld met een uitstekende aanpak: welke steen er ook werd gelegd, het moest logisch zijn na de vijftien dagen van de kampioenschappen.
Ook, er werd rekening gehouden met verlaten buurten om er een grotere en mooiere stad van te maken. En zo kostbaar als het na 30 jaar nog steeds is. "Ik herinner me het adjectief 'design' in plaatsen, objecten, straten... Het sprak over iets nieuws, anders en dat niet iedereen begreep. Y Ook het leven na 23.00 uur komt in me op”, erkent Nani.
Exclusieve illustratie van Mariscal voor Condé Nast Traveler: Cobi vandaag.
Als we deze droom opnieuw willen creëren, moeten we gaan eten Knabbelen of De fluit op een shopping spree Pilma, Jean Pierre Bua of Camper. En bezoek de showrooms van Lydia Delgado, Josep Abril en Antoni Miró.
Maar de Samaranch-route begon op Plaça de Sant Felip Neri. En het eindigde in de Up&Down disco of in de fascinerende sfeer die werd ingeademd in Montjuic en de bars van de Port Olímpic. "Maar de modernen gingen naar Otto Zutz", lacht hij.
Iets dat Casal onderschrijft dat ik, qua uitgaansleven, zou willen toevoegen: “Zijspan, dat nog heel authentiek is; Estudio 54 Paral.lel, nu Bars-kamer; Zeleste, nu Razzmatazz en met een andere locatie; Mirablau en Pipa Club".
Joan Bayén, die de Olympische fakkel droeg, achter de bar van de legendarische Pinotxo-bar.
Nani voegt toe: “Een geweldig plan is om rond te lopen Het Olympisch dorp Poblenou. Prachtig! Het was een grote verandering in de traditionele buurt, dat werd mogelijk gemaakt als residentie voor atleten en kreeg ruimte voor een volledig industrieel gebied. Een andere is om naar toe te gaan Olympisch Stadion, in Montjuic, gebouwd in 29 en werd volledig gerestaureerd voor de Olympische Spelen, en de Torre Collserola, van Norman Foster, een symbool dat het hoogste deel van de stad bekroont”.
Hoe is Barcelona veranderd? “In de jaren negentig was er een spectaculaire transformatie: stranden, luchthavens, gebouwen, hotels... de grootste metamorfose die we hadden, was echter de toename van ons zelfrespect. De boodschap die we onszelf herhaalden was deze: 'We hebben indruk gemaakt op de wereld, we zijn erg goed'. Er was een algemene trots om hier te horen, in Madrid en in Badajoz. Ik zal je één ding zeggen: ik blijf vertrouwen op het potentieel van de stad”, besluit Juan Antonio.
Javier Mariscal, zittend op een kruk naar eigen ontwerp, in de tuinen van Palo Alto.
EEN GESPREK MET MARISCAL
CNT. Waren de Olympische Spelen van Barcelona in 1992 de beste in de geschiedenis?
JM Dat zij de beste Olympische Spelen waren, alleen wij zeggen het, elk land verdedigt dat die van hen de beste zijn. Is het waar dat we braken met een verleden van dictatuur en burgeroorlog, er kwam een democratie en in 1992, toen er al een decennium was verstreken, ontstond het feest. Het was de demonstratie dat Spanje modern was.
CNT. Maar we mogen niet vergeten dat ze winstgevend waren.
JM Tot '92 verdienden de Olympische Spelen veel geld, maar er mocht geen publiciteit zijn. En ik, tegen de man van het IOC (verwijzend naar Samaranch Senior), zei: "Hé man, aangezien je miljonairovereenkomsten hebt met de merken (Coca-Cola, Iberia en Danone), Bied ze een gepersonaliseerde Cobi aan en zo worden de Olympische Spelen internationaal gepromoot. Het was er ook voorstander van dat op technologisch niveau een knop op de tv werd ingedrukt en het signaal over de hele wereld werd gegeven. Voor het eerst was het mogelijk om teksten, logo's toe te voegen, het scherm in tweeën te splitsen of direct vanuit verre oorden.
Oprichting van maarschalk voorafgaand aan Cobi.
CNT. Het lijkt erop dat je er niet veel om geeft...
JM Ik denk dat het natuurlijk beter is om een Olympische Spelen te houden dan een oorlog, maar verder voel ik me niet erg tot hen aangetrokken. De beste, de snelste... zijn concepten die mij niet interesseren. Uiteindelijk gaat het erom elke dag in het zwembad te zijn, hardgekookte eieren te eten om de Rus twee seconden te verslaan.
CNT. Een ander uitgangspunt was innovatie.
JM En het avontuur van van een klif springen. Een jaar voor de openingsshow, Middellandse Zee, van La Fura dels Baus, het theatergezelschap werd ondergedompeld in een toneelstuk waarin de acteurs zakken kikkererwten en bonen in hun buik droegen. En ze gooiden ze bovenop het publiek in een gesimuleerd braken. Of dezelfde Driewieler! Ga figuur.
Palau Sant Jordi.
CNT. In dit proces had je toch iets te doen?
JM De keuze van die pop [verwijzend naar Cobi] was een wedstrijd en de waarheid is dat ik ervan overtuigd was dat ze hem aan Peret of een van die zouden geven, hahahaha! Want “de ambtenaar” zijn geeft respect. Als ze dat huisdier met zo'n risico kozen, was dat omdat er een jury van 20 mensen was, voorgezeten door Maragall, die iets wilde dat zou breken. Hij begreep dat als er geen risico is, er geen emotie is. Cobi was heel schattig, aanhankelijk en reisde. Hij was geen supersporter en zou nooit nummer 1 worden, maar hij at brood met tomaat, bier, olijven... in een prachtige omgeving. Het kan ieder van ons zijn.
CNT. Echter, en hoe onmogelijk het ook lijkt, toen het werd gepresenteerd, had het een lage acceptatiegraad.
JM Zeker. Aan het einde van het evenement was de acceptatie onder het Spaanse publiek 81%. Dat is heel goed! Voor mijn ouders was alles een schandaal en we waren maar een generatie van elkaar verwijderd. Het was revolutionair!
De diffusietoren van Santiago Calatrava, gebouwd tussen 1989 en 1992.
WAT WERD GEBOUWD VOOR DE OLYMPIE... EN KAN VANDAAG BEZOEKEN WORDEN
Escullera-zwembad (Barcelona zwemclub), Passeig de Joan de Borbó, 93. De CNB heeft een geschiedenis van meer dan 100 jaar en is een sport- en sociaal ijkpunt. Dit zwembad is een van de vier in de club, waaronder een zoutwaterzwembad.
Hotelkunst, Carrer de la Marina, 19-21. De beste manier om op de golven te slapen. Het wordt alleen in hoogte geëvenaard door de Mapfre-toren (154 m). Zij weten Lenny Kravitz, Prince, Mick Jagger of Madonna, die daar zijn gebleven.
De garnaal (maarschalk), Passeig de Colón, richting Barceloneta. Het werk van Mariscal is gebleven als een herinnering aan het verdwenen Gambrinus-restaurant, eigendom van een goede vriend van hem. Barcelona in zijn pure staat.
Olympische haven, Passeig Marítim van Port Olímpic. Het werd ontworpen door de architecten Bohigas, Martorell, Mackay en Puigdomènech. Zijn nachtleven ging door een donkere tijd, maar blijft een interessant gastronomisch voorstel behouden.
Rehabilitatie van het Olympisch Stadion, Passeig Olímpic, 15-17. Het oorspronkelijke stadion werd geopend in 1929 en werd volledig getransformeerd om de Olympische Spelen te organiseren. Het is het doel van elke muzikale groep, het is op het niveau van een terugkeer van Mecano of de receptie van The Weeknd.
Palau Sant Jordi, Passeig Olimpic, 5-7. Een van de emblemen van de stad, het is gelegen op Montjuïc en biedt onderdak aan de beste muziekconcerten, familieshows en sportevenementen. Zijn billboard heeft altijd iets om voor in te tekenen.
Telefònica communicatie toren, Montjuïc. Ook bekend als Torre Calatrava, naast zijn specifieke functie, is het een waar kunstwerk en een symbool van Barcelona.
Collserola-toren, Weg van Vallvidrera naar Tibidabo, S/N. Ideaal voor een wandeling of een excursie, het is het werk van Norman Foster en ligt 445,5 meter boven de zeespiegel, in de buurt van Tibidabo Park.
Olympisch kanaal, Av. del Canal Olímpic, 2. Je vindt het in Castelldefels en het is een van de meest moderne ruimtes, nu bieden ze kabelskiën, een wakeboardschool, wakeskate... -jij leest).
mapfre toren, Marina, 16. Door de architecten Íñigo Ortiz en Enrique de León is het een van de hoogste gebouwen in Spanje, samen met Hotel Arts, beide protagonisten van de skyline van de stad.