Reis naar een schilderij: 'De geliefden', door René Magritte
Het is normaal, want het is geschilderd door een surrealistisch en "surrealistisch" komt uit het Frans "surrealisme" , dat wil zeggen, het is boven realisme . En dat is nog meer realisme dan het echte werk. Is dat niet de surrealisten waren visionairs -niet meer dan welke kunstenaar dan ook, zo wordt begrepen-, het is gewoon dat de lessen die hij gaf bestudeerd waren Freud , die ons al voor de vraag heeft geplaatst of de fysieke realiteit niet zo echt zal zijn als de ingebeelde. Hier reageren we nu op dat beide één en hetzelfde zijn, of dat ze in ieder geval uiteindelijk convergeren, zoals we in ons eigen vlees verifiëren.
Om te begrijpen wat echt is - “echt als het leven zelf”, zeggen we - we komen altijd met enige vertraging aan. En die verplaatsing heeft een functie, die niets anders is dan het opvangen van de klap. Of zijn we al vergeten dat we tot voor kort hoorden hoe onwerkelijk dit alles wat we nu leven ons voorkwam? Wat was er nog meer als een droom, een nachtmerrie, een sciencefictionfilm? Hebben we het niet eens zelf gezegd?
René Magritte
Dit moet zijn gebeurd René Magritte toen ze veertien jaar oud was en zou hebben gezien hoe het lichaam van haar moeder uit de Samber werd getrokken als een baars met haar nachtjapon om haar hoofd gewikkeld. Dat arme Régina zichzelf van het leven had beroofd door zichzelf in het water te werpen, kon niet reëler zijn , maar ik durf te wedden dat de jonge René toen dacht dat hij naar de wereld van de onwerkelijkheid was getransporteerd, en dat hij vanuit die wereld een ervaring waarnam die zo traumatisch was dat hij hem de volgende jaren zou achtervolgen. Dus hij moest schilderen 'Geliefden' om van zulke gruwel af te komen door het aan de wereld te geven.
Sommigen hebben te maken met trauma een parallel universum creëren , en we noemen ze geestesziek en laten ze behandelen. En dan zijn er kunstenaars als Magritte, die van die zweer iets anders maken: kunst is ook een vorm van een parallel universum, hoewel het altijd deel uitmaakt van het universum waarin we ons bevinden en daarmee samenkomt. Maar de meeste mensen accepteren de realiteit gewoon zodra ze er klaar voor zijn.
Ook wij beginnen te begrijpen nu het echt is dat we brengen bijna de hele tijd door in onze huizen . Dat het echt is dat als we naar buiten gaan de straten bijna leeg zijn. Echt dat als we iemand ontmoeten, we onze ogen neerslaan en ons tempo versnellen, en onze koers veranderen om de veiligheidsafstanden te respecteren. Echt dat gezondheidswerkers het niet aankunnen , die trouwens echt zijn en helemaal geen engelen of striphelden. En dat we leven in afwachting van de hellingsgraden van een curve . Een curve die echt is, want hoe vaak we hem ook zien op assen die alleen op onze digitale schermen bestaan, praat over echte infecties, echte mensen en echte verliezen dat ze huilen met echte tranen, ook al is het echt dat rouwen niet is toegestaan zoals het was voordat ze ons deze wond van het echte toebrachten.
Ik schreef onlangs Santiago Alba Rico in eldiario.es dat in tijden van virtuele ervaringen en onvrede met de wereld van de dingen, deze (her)ontmoeting met de werkelijkheid ook is, of zou moeten zijn, een kans . En hij had groot gelijk. Op een gegeven moment zullen we onze huizen verlaten, en de werkelijkheid zal anders zijn , maar het zal zo zijn, en we hadden iets moeten leren van wat we nu ervaren. We zullen zeker iets leren , omdat we het allemaal zeggen, maar we weten nog steeds niet wat . Dat komt ook bij ons met wat vertraging.
Zoals deze Magritte-liefhebbers , geïsoleerd van de wereld en ook van elkaar door een stuk stof, worden we verscheurd tussen onzekerheid en frustratie. Maar we zijn al normaal met ze gaan leven, dus we kennen tenminste de grond die we betreden. We moeten gewoon iets bouwen op dat land , want wat we nu bouwen, is morgen tijdwinst.
Reis naar een schilderij: 'De geliefden', door René Magritte