Erasmus leven
Herinner je je de film Jùlia Ist, geregisseerd door en met in de hoofdrol Elena Martín? De film draait om het Erasmusjaar dat Jùlia, een architectuurstudent uit Barcelona, gaat in Berlijn wonen.
Maar deze film gaat niet alleen over de feestjes en hoe leuk het is als je deze beurs krijgt. _ Julia Ist _ vergeet de onderwerpen en concentreert zich op de persoonlijke reis van zijn hoofdpersoon en hoe ze haar leven in Berlijn opbouwt en begrijpt wie ze is in deze nieuwe context.
Dat de film nu uitkomt kan niet opportuun zijn. De zomer begint, maar Erasmus loopt ten einde . Op dit moment brengen duizenden Europese studenten de dag door tussen feesten en barbecues, l rouwen en afscheid nemen van degenen die hen hebben vergezeld in een jaar dat hun leven voor altijd heeft gemarkeerd want wat maak je veel mee als je op Erasmus bent!
Julia Ist, of de weerspiegeling van een Erasmus in zijn avontuur
WAT SCHIL IK HIER?
Ja, het Erasmusjaar is meestal prachtig, maar er is een deel dat niemand telt: het begin is best angstaanjagend. Als je een van deze beurzen hebt gekregen, heb je hoogstwaarschijnlijk nog nooit eerder alleen gewoond, laat staan in een ander land dan het jouwe. Dat is heel eng.
De eerste klap krijg je als je in je nieuwe stad landt: je bent je hele leven al bij buitenschools Engels geweest, maar ineens weet je niet eens meer hoe je hallo moet zeggen . Dit zal de eerste van vele angsten zijn: je zult jezelf vervloeken omdat je niet hebt opgelet bij het bereiden van aardappelomelet thuis voor het avondeten, want je zult heel ziek worden van het eten van macaroni en, laten we onszelf niet voor de gek houden, je woning zag er minder louche uit op de foto's op het web . Op die foto's lijken mensen het ook erg naar hun zin te hebben in de keuken, maar in de gemeenschappelijke ruimtes ontmoet je alleen lokale studenten die je negeren en de hele tijd boos lijken.
De eerste weken vraag je jezelf meerdere keren per dag af wie stuurt mij om hierin te komen? , maar al snel zul je ontkennen dat je erover hebt nagedacht. Het begin van de Erasmus is vol beproevingen van geduld, maar de voldoening van het één voor één overwinnen van de obstakels die je onderweg tegenkomt, maakt het zeer de moeite waard.
COMFORT ZONE? WAT IS DAT?
Tijdens de beurs uit de comfortzone zijn een nieuwe betekenis krijgen en dat is het beste wat je kan overkomen. Het is echt moeilijk om je een situatie voor te stellen waarin je meer vrijheid om te doen wat je wilt dan wanneer je begin twintig bent en voor het eerst duizenden kilometers van huis woont.
Je realiseert je dat je dingen doet die je je nooit had kunnen voorstellen: je zingt verschrikkelijk, maar je zou er niet aan denken om de karaoke-avond van woensdag; je had nog nooit gekookt, maar aangezien je geen keus hebt, kom je bij elk diner waarvoor je wordt uitgenodigd opdagen met een culinaire creatie die het waard is om te winnen chef kok . Jij, die in je pre-Erasmus-leven niet verlegener had kunnen zijn, je gaat naar feestjes waarvoor je niet bent uitgenodigd en vertrekt telkens met tien nieuwe nummers op je telefoon.
Halverwege de herfst heb je de status van gespreksniveau Erasmus expert , een taal bestaande uit vier vragen: Wat is je naam? Waar kom je vandaan? Wat studeer jij? Hele cursus of de helft? Vrijwel uitsluitend op basis van die informatie weet je met wie je meer dan twee biertjes op een feestje wilt delen.
Aan het begin van de cursus heb je het sociale leven van een Ibiza DJ, maar naarmate de maanden verstrijken, wordt de sfeer ontspannen en is prioriteit nummer één de geïmproviseerde uitstapjes met die vijf vrienden bij wie je je echt op je gemak voelt en met wie je zin hebt om je zaterdagkater op zondag door te brengen met het kijken naar een film in de residentie.
Zoveel uren samen... Erasmus is een ode aan vriendschap
SAMEN IN PLEZIER EN IN VERDRIET
Omdat je die vijf vrienden pas twee maanden kent, maar je het gevoel hebt dat je meer met hen gemeen hebt dan met je hele leven en het is dat men blijkbaar alleen dat begrijpt "alles is hier uitvergroot" als hij binnenkomt Grote broer of wanneer je op Erasmus gaat.
Ze zijn tegelijkertijd je vrienden en je familie, omdat de avonturen en tegenslagen van deze beurs veel samenkomen: je hebt samen een relatiebreuk en nieuwe verliefdheden meegemaakt, je hebt de hel van leerovereenkomsten ; Ze hebben je geholpen bij het voorbereiden van onmogelijke banen en ze zijn het met je eens dat 20 euro besparen de moeite waard is om op de vloer van luchthavens in half Europa te slapen. Uiteindelijk, je hebt er in één semester meer gezien dan je oude vrienden in drie jaar en dat leidt er onherroepelijk toe dat je denkt dat je voor altijd in die stad en bij die mensen zou willen blijven. Maar het kan niet worden gedaan.
Het is allemaal zo intens omdat de beurs een begin en een einde heeft. Ja, het is jammer, maar laten we eerlijk zijn, degene die besloot om het pas de laatste 10 maanden te maken, was erg slim: Er is geen betaalrekening of menselijk lichaam dat langer tegen dat tarief bestand is.
De Erasmus houdt van...
SPABILAS... DOOR KRACHT
Je komt thuis met een ander gevoel omdat je anders bent. Je hebt in deze maanden meer geleerd dan in je hele universitaire leven, zowel persoonlijk als academisch, want laten we hier en nu een mythe ontrafelen: het idee dat Erasmus alleen maar luiert, is een leugen.
In deze cursus heb je te maken gehad met groepswerk met een heel andere dynamiek dan je kende, mondelinge presentaties in talen die je niet spreekt en, afhankelijk van de gastuniversiteit, een onderwijssysteem dat theorie en examens volledig doorstaat en je leveringen vereist met een frequentie nooit eerder gedacht. Geef toe, het heeft je gekost, maar uiteindelijk Je hebt er uiteindelijk van genoten omdat je eerder architectuurstudent was, maar aan je buitenlandse universiteit was je architect.
Ook heb je geleerd om te doen Poolse pierogis en jij bent de koning van de pannenkoeken dankzij je vriend uit Bordeaux, je kunt taco's in meer dan 15 talen zeggen en je bent in staat geweest om de belachelijke schenking van je beurs te beheren en minstens twee keer per dag te eten voor een hele cursus. Je hebt zelfvertrouwen gekregen en weet veel meer over het leven aan het einde van de Erasmus dan toen je in september in Berlijn landde.
DE POST-ERASMUS DEPRESSIE BESTAAT
Ja de post-subsidie malaise is echt , het is heel moeilijk en niemand komt er vanaf. Je hebt een hele cursus in een razend tempo geleefd, maar als je thuiskomt, lijkt alles hetzelfde als toen je wegging. Ook, je universiteit lijkt je verschrikkelijk ; je leven, routine en verdrietig en je zult bevestigen dat de gemiddelde leeftijd van je stad ongeveer 125 jaar is. Alsof dit nog niet genoeg was, je oude vrienden haten je een beetje omdat je zo vervelend bent : je bent teruggekomen met duizend verhalen en de waarheid is dat buiten je Erasmus-bubbel niemand er veel om geeft.
Maar rustig, alles gebeurt. Gelukkig, Er is nog niemand bekend die de 30 bereikt zonder dit einde van de cyclus te hebben gepasseerd . En zo niet, maak je geen zorgen, er zijn altijd vergaderingen, een van de mooiste dingen die hieruit voortkomen: je zult internationale bruiloften hebben, je tiende verjaardagsreizen naar de stad waar je woonde met je vrienden van de beurs terwijl je je huis wordt een jeugdherberg en u in de officiële gids van uw provincie met alle buitenlandse bezoekers.
De zomer begint... maar Erasmus komt tot een einde