Tentoonstelling The Time of Cure, door Emilia Brandão
Tot maart 2020, de Braziliaanse Emilia Brandao Hij fotografeerde voetballers, acteurs en muzikanten voor verschillende publicaties in Europa en Zuid-Amerika, gespecialiseerd in wat we kennen als "lifestyle". Maar die "levensstijl" veranderde ons allemaal (Europa, Zuid-Amerika en de rest van de planeet) van de ene op de andere dag, en zij "die nog nooit die fotojournalistieke trek had gehad" tikte haar op de schouder en wees haar in een richting die nooit was genomen.
De Leica Room in Madrid toont het project van de Braziliaanse Emilia Brandâo
Hij had zich onlangs met zijn gezin in Madrid gevestigd, een oude en geliefde kennis waar hij jarenlang had gewoond en die hij als zijn tweede thuis beschouwt. Maar deze keer degene die hem ontving het was niet het Madrid waarop hij verliefd was geworden , rumoerig, chaotisch, levendig en soms irritant, maar een heel andere stad. Een gesloten voor limoen en lied , bedreigd en machteloos, verdrietig en bang die 24 uur met kippenvel en een bezwaard hart leefden.
Die slaperige stad en dat unieke en historische moment leidden hem naar een "proces van diepe introspectie", "van het wakker maken van een kant die sliep", tot het besef dat "we allemaal verbonden zijn met onze acties" en een zoektocht beginnen om te ontdekken wat het was " wat het virus ons wilde leren".
"Ze zorgden ervoor dat ik iets voor anderen wilde doen, en aangezien het enige wat ik kan doen, portretten zijn, wilde ik ze applaudisseren en waarderen wat het gezondheidspersoneel voor ons deed", legt Brandão uit.
Het verdriet van de kinderarts
Van de ambulancechauffeur tot de longarts, van bewakers tot chirurgen, van de IC-schoonmaker tot de arts die ze op televisie interviewen , werden allemaal opgeroepen voor vier dagen tussen de maanden april en mei, toen de pandemie in Spanje op zijn hoogtepunt was in drie grote ziekenhuizen in Madrid (Universiteitsziekenhuis Puerta del Hierro, Ziekenhuis Gregorio Marañón en Universitair Ziekenhuis Zuidoost), in hun weinige momenten van rust tussen zijn zeer lange diensten om voor zijn camera te zitten.
Sommigen explodeerden, anderen stortten in, waren sprakeloos of vertelden Emilia iets dat ze met niemand anders hadden durven delen.
De genezingstijd is het resultaat van een selectie van die baan: 150 verhalen, 150 mensen die aan het front vochten tegen het virus, die één voor één door een geïmproviseerde studio gingen om gefotografeerd te worden, niet gehuld in een cape van superhelden zoals we ze wilden zien, maar in een laag van angst, onmacht en sociale dienstbaarheid: van de mensheid.
Een van Emilia Brandâo's portretten.
Pijn, frustratie, vermoeidheid, slaperigheid, wanhoop... die zich vertalen in gezwollen kringen onder de ogen, onbeheerd grijs haar, verloren blikken of tranen, en die zijn vastgelegd in de vorm van deze prachtige en krachtige zwart-witbeelden, getuigen van een tijd die we zouden willen vergeten en een werk dat we nooit zullen vergeten als eerbetoon aan deze hele zorggroep, die vandaag de Princess of Asturias Award 2020 voor Concord in Oviedo ontvangt.
Paradoxaal genoeg had Emilia, moeder van twee kleine kinderen en een astmatische echtgenoot, in een tijd waarin nog minder bekend was over hoe het zich verspreidde, het gevoel dat "iets" haar beschermde: "Ik werkte voor het virus, Ik wist dat het een plicht was En daarom was ik kalm."
Tentoonstelling The Time of Cure, door Emilia Brandão
Terwijl ze voor de selectie loopt die het verhaal vormt en zich elk moment herinnert waarop ze ze maakte, kan Emilia haar emotie niet beheersen, net zoals geen van beiden dat kan. Jose Felix Hoyo , voorzitter van Dokters van de Wereld, een NGO die actief betrokken is bij de ondersteuning van Spaanse ziekenhuizen tijdens de pandemie, noch dokter Jezus Millan , hoofd Interne Geneeskunde van het Gregorio Marañón Ziekenhuis in Madrid (en een van de proefpersonen), die aanwezig waren bij de presentatie van de tentoonstelling in de Leica-galerij uit Madrid, waar ze zullen zijn tot 12 november.
Mogelijk De genezingstijd verder reizen naar andere bestemmingen, nog onzeker. Zoals die van iedereen. Ondertussen gaat Emilia verder met de camera in de hand, bereid om zich aan het project te blijven wijden en "fotografeert" waar dat nodig is.