De generatie van 27
Op nummer 31 Calle Infantas, in wat bekend staat als het Huis van de Zeven Schoorstenen (een van de hoofdkwartieren van het Ministerie van Cultuur) heeft al de eerste plaquette ter ere van de vrouwen van de generatie van 27. De burgemeester van Madrid, Manuela Carmena, heeft de leiding gehad om het te ontdekken op de plaats die, sinds 1926 huisvestte het de Women's Lyceum Club, een van de eerste vrouwenverenigingen in het land waarvan enkele leden van de generatie van 27 deel uitmaakten.
Hoewel er nog geen specifieke data zijn, heeft de gemeenteraad laten weten dat gedurende het hele jaar plaquettes in verschillende gebouwen in Madrid waar ze woonden, schilderden, schreven of elkaar ontmoetten geëerde vrouwen. Zo zal er op Calle Marqués de Riscal 5 een plaquette zijn ter ere van de advocaat en politicus Victoria Kent ; op nummer 45 van de Paseo de la Castellana vinden we die van de schrijver en politicus Margaret Nelken ; de schrijver Maria Lejarraga het zal zijn erkenning krijgen in Malasaña straat 18; de naam van de schilder Maruja Mallo het zal een ruimte innemen op Ventura Rodríguez Street 245; Luisa Carnes , journalist en schrijver, krijgt haar plaquette in Fernández de la Hoz 356; en de dichter en romanschrijver Ernestine de Champourcin op nummer 23 van Barquillo.
Een groep vrouwen studeert in een bibliotheek
Het initiatief maakt deel uit van het Madrid Memory Plan, gecreëerd in 1990 om mensen, evenementen of ruimtes die verband houden met de geschiedenis van de stad op de gevels van gebouwen te herinneren. In deze 27 jaar zijn er 367 plaquettes geplaatst, waarvan 275 voor mannen en 32 voor vrouwen , blijkt uit gegevens van de gemeenteraad. Om een einde te maken aan deze onevenwichtigheid, zal de kerkenraad bij toekomstige rechterlijke uitspraken rekening houden met criteria voor gendergelijkheid.
OVER DE NOODZAAK HET VOLLEDIGE VERHAAL TE KENNEN
"Door de versnippering van de geschiedenis verlies je een deel van het verhaal van degenen die je probeert te rechtvaardigen. Alle acteurs en agenten vullen elkaar aan." Verover de zichtbaarheid die de vrouwen van de generatie van 27 . werd ontzegd "Het is niet alleen een genderclaim, die als vanzelfsprekend wordt beschouwd, maar ook een culturele omdat ons de geschiedenis niet goed wordt verteld", legt Tània Balló, coördinator van het transmediale project Las Sinsombrero, uit. Het initiatief is ontwikkeld in samenwerking met Serrana Torres en Manuel Jiménez Núñez en omvat een documentaire, een interactieve documentaire, een educatief project, sociale netwerken, een website en een boek.
Plaquette geplaatst op het gebouw waarin de Women's Lyceum Club was gehuisvest
Balló, die acht jaar geleden bij toeval bij deze vrouwen kwam, zegt dat de verdoving over de stilte die om hen heen was ontstaan, haar greep. "Ik besloot het project uit te voeren vanwege de kracht van de claim en omdat die afwezigheid veel impact zou hebben", hoewel ze zich niet konden voorstellen hoeveel. In feite al ze bereiden het tweede deel van het project voor dat ze tegen eind 2017 of begin 2018 hopen klaar te hebben , en waarin ze komend jaar een tentoonstelling in Madrid willen opnemen.
Voor het eerste deel "selecteerden we het meest voor de hand liggende, het onvervreemdbare en het niet-onderhandelbare." Dus, geconfronteerd met het nieuwe project, zullen ze de lijst met vrouwen uitbreiden die zich zullen voegen bij degenen die al hebben geclaimd: Ernestina de Champourcín, María Teresa León, Concha Méndez, Maruja Mallo, María Zambrano, Rosa Chacel, Josefina de la Torre en Marga Gil Roësset.
Promotieposter voor de documentaire Las Sinsombrero
Ze zijn allemaal geëlimineerd uit de officiële geschiedenis van de generatie van 27. "Je moet het verhaal veranderen. Ze dragen niets bij aan de generatie van 27, ze maken deel uit van de generatie van 27. Het zijn kunstenaars die op gelijke voet met hen staan. We moeten het verhaal van de Generation of 27 herformuleren en erbij betrekken", stelt Balló, die vindt dat deze vrouwen dankzij het crossmediaproject en andere soorten initiatieven wat meer aanwezig zijn. "Het is een tijd waarin de traagheid voor hun claim is erg hoog, maar Dit moet nog steeds iets natuurlijks zijn, als een daad van gerechtigheid voor de burgers die het verdienen om de hele geschiedenis te kennen".
Want, zoals Luisa Carnés in 1934 schreef in haar roman Tea Rooms. Working Women, "de tijd is verstreken dat vrouwen die zich zorgen maakten over het sociale en politieke leven van de wereld als belachelijk en mannelijk werden beschouwd. Vroeger geloofden we dat vrouwen alleen goed waren voor het stoppen van sokken voor hun echtgenoten en om te bidden (...) Tegenwoordig weten we dat vrouwen meer waard zijn dan oude kleren te repareren, voor het bed en voor de slagen op de borst; vrouwen zijn evenveel waard als mannen voor het politieke en sociale leven".
Volg @mariasanzv