Gemeenschappelijke en privéruimtes in een kleine ruimte
In 1979 ontwierp de metabolistische architect Kisho Kurokawa in Tokyo de Nakagin Capsule-toren , die aanleiding geven tot 's werelds eerste voorbeeld van capsule-architectuur gebouwd voor permanent en praktisch gebruik. Elke capsule was 2,3 bij 3,8 bij 2,1 meter groot en fungeerde als een kleine woning of kantoor. Ze konden met elkaar worden verbonden en gecombineerd om grotere ruimtes te creëren en bovendien konden ze onafhankelijk worden vervangen als ze beschadigd waren.
Na het succes van dit project - dat echter in een zeer slechte staat van instandhouding verkeert - zijn de **capsulehotels** gearriveerd. Ze repliceerden de omstandigheden van deze eerste nederzetting, met alles wat nodig was om de nacht door te brengen in minimale ruimtes, die sommigen zouden omschrijven als claustrofobisch.
Dat verhaal gaat terug tot 2012, toen de Japanse architecten uit Alphaville 's werelds eerste systeem van communicatiecapsules ontwierpen, die ze in de Koyasan Guest House (Wakayama), in 2012. Nu is dezelfde studio nog een stap verder gegaan en voltooide ze 's werelds eerste driedimensionale capsulecombinatie in het SUI-hostel in Kyoto. Toeristen van over de hele wereld, evenals vrienden en kennissen van de eigenaar, die naast de site een culturele hal runt en tegelijkertijd als duikinstructeur werkt, blijven daar.
Alphaville Architects heeft capsulehotels opnieuw uitgevonden
MEER DAN CAPSULES
In dit hostel zijn de "capsules" op verschillende manieren geplaatst om semi-openbare ruimtes te vormen in plaats van alleen de bedden naast of op elkaar te plaatsen, zoals vaak het geval is. “Voor de beddeur staat een open ruimte om sociale ruimtes te creëren. Omdat er veel gebruikers zijn die dezelfde hobby's delen, hebben we de capsulekamers op de tweede verdieping ontworpen als een plek waar ze in groepen kunnen ontspannen, zoals in een klein dorp', leggen ze uit Alphaville uit.
Bovendien zijn de cabines ingericht met privédoorgangen ertussen, vergelijkbaar met een steegje. Volgens de verschillende tijdzones waartoe elke reiziger behoort en hun persoonlijkheid, deze "steegjes" kunnen groep of individueel zijn , wat resulteert in een zeer flexibele ruimte.
Naast deze mogelijkheid om in contact te komen met andere reizigers, bieden de architecten Traveller andere voordelen van dit type accommodatie, zoals de hoge mate van geluidsisolatie (iets dat ongetwijfeld niet gebruikelijk is in een hostel) en privacy, zodat een team van maximaal 14 personen bij elkaar kan blijven maar tegelijkertijd “gescheiden” kan zijn.
privacy en gemeenschap
“In SUI Hostel kun je een grote ruimte delen onder hetzelfde dak met een comfortabele sfeer en natuurlijk licht, alsof je een eengezinswoning bezit met aangebouwde huizen of winkels. Ook kunt u genieten van de ervaring van deel de woonruimte als toerist ; dit dubbele aspect biedt een interessante nuance voor nieuwe reizigerssmaken”, legt Kentaro Takeguchi uit aan Traveller.es.
In feite minimaliseren de gemeenschappelijke ruimtes waarop de maker zinspeelt het gevoel van natuurlijke bekrompenheid van dit type accommodatie, wat toch een reden lijkt te hebben om buiten de noodzaak te zijn om van de ruimte te profiteren: "Ik heb gehoord dat de getuigenis van veel mensen die daar hebben geslapen”, zegt Takeguchi. “ Ze rustten heel goed in deze kleine ruimte, dus het kan zijn dat er een neiging is, een instinct dat we hebben dat ons ertoe aanzet om heel kleine ruimtes te bewonen”, legt hij uit.
Toch verduidelijkt hij dat er voor degenen die echt claustrofobisch zijn, een oplossing is: reserveer het bed gescheiden van de rest van de ruimtes door een gordijn , in plaats van door een houten structuur. Hoe dan ook, je zult een echt Japanse ervaring beleven.
Een innovatief systeem