Calella de Palafrugell, aan de Costa Brava.
Van de stad Palamós naar de stad Calella de Palafrugell, zowel in Girona zijn er bijna 12 kilometer. In eerste instantie denk je aan de handige optie om tegen een goed tarief een bus of taxi te nemen om er te komen, hoewel dat niet gebruikelijk is.
En hoe kom ik daar? "Wandelen natuurlijk!", zegt de receptioniste. En het is dat** de Costa Brava kan worden gelezen door zijn paden en paden**, vooral dankzij de Caminos de Ronda. Een systeem van paden die grenzen aan de kust en de bergen van Blanes tot Portbou, nodigt de bezoeker uit tot neem deze kant van de Middellandse Zee met rust en contemplatie.
En de route begint, tussen de kleuren van Cala S'Alguer, een verloren kazerne door Dalí veroordeeld door een regen van takken en ananas, of infarctbaaien zoals La Fonda of del Castell, geflankeerd door cañares waar iemand zijn surfplank is vergeten.
Je loopt verder, zwaaiend naar de wandelaars die je altijd passeren, je glijdt mee Cap Roig en de eeuwige lente van zijn botanische tuin, totdat je het in de verte herkent: het stadje Calella de Palafrugell waar de Middellandse Zee schijnt waarvoor we kwamen.
Vissershuizen in Cala S'Alguer.
IK BEN GEBOREN IN DE MIDDELLANDSE ZEE
Er zijn plaatsen in de wereld die een toeristen-ABC nodig hebben om het te begrijpen, maar Calella de Palafrugell is daar niet een van. Na het omzeilen van de eerste chalets, onthult de promenade zich als een verzameling baaien die aan de stad grenzen en onder degenen die moeilijk te beslissen zijn: daar hebben we Els Canyers, omgeven door de trappen naar de zee en de vissershutten met hun gekleurde deuren wijd open; of Port Pelegrí, waar u zonnebaadt en ineens vraagt Miquel aan Gina hoe het bij de kapper is gegaan. Het is het eerste symptoom van een stad waar je de stranden niet deelt met toeristen, maar met buren; als een sepiakleurige ansichtkaart om je weer even kind te voelen.
Een foto van het Sant Roc hotel of de Punta dels Burricaires; nog een open barak waar zeemeerminnen konden leven en een mediterrane natuur zo gesmolten Hoe zit het met het luisteren naar krekels in het zand?
Calla is een maritieme uitbreiding van de stad Palafrugell waar vissers ooit kwamen dit deel van de kust te beschermen tegen piraten. In de loop van de tijd hebben vissen en kurk de economie van deze schans aangewakkerd tot de Catalaanse bourgeoisie landde in het kristalheldere water.
Het ding hier liep echter nooit uit de hand en floatshops zijn schaars, de cementreuzen en andere slechte gewoonten van zon- en strandtoerisme.
Haven Bo in Calella de Palafrugell.
Calella de Palafrugell handhaaft nog steeds de charme van een vissersdorp en de weinige hotels hebben zich aangepast aan zijn magie: de habanera's van Calella, zo typerend voor de vissersgemeenschap en die nog steeds geïnterpreteerd worden op zomeravonden; de oude visnetten die schitteren in het VVV-kantoor maar vooral dat Port Bo omgebouwd tot een icoon van de stad.
Verschillende gekleurde boten schitteren op het strand onder de witte huizen gedefinieerd door hun volt, of bogen die ons in staat stellen om op een andere manier naar de Middellandse Zee te kijken, zelfs Dalinisch.
Maak je geen zorgen om honderdduizend attracties te zien, hier is de filosofie om jezelf te laten gaan en verdwaal tussen zijn charmes, zijn snelkoppelingen naar de zee of een terras waar je de garoina kunt proeven in het seizoen terwijl je ervoor zorgt dat je niet betrapt wordt door de bougainvillea.
Of geniet van een feest van tapas in Calau, zeevruchten in La Blava of Sol y Mar, beiden gezegend vanuit een bevoorrechte positie tot het grote blauw; de kokosnoot tzatziki in het restaurant van Hotel Casamar; of Can Palet garnalensalade met aardbeien.
En kijk hoe het leven voorbijgaat vanaf een tafel, voor een zee waar die geparfumeerde vrouw naar hunkert die Joan Manuel Serrat in Mediterraneo beschreef, lied geschreven in vandaag verdwenen Hotel Batlle in Calella de Palafrugell. Want, oh geniaal!, je had het niet mis.
Het strand van Calella de Palafrugell.
**NAAR TAMARIU EN VERDER**
Spreken over Calella de Palafrugell is spreken over Serrat, ja, maar vooral van Josep Pla. De journalist en schrijver bracht zijn jeugd door in deze hoek van de Costa Brava, waar hij zijn favoriete portie uithaalde: de route van Calella de Palafrugell naar Tamariu, wiens naam betrekking heeft op "de terays of tarajes die groeien aan weerszijden van de beek die uitmondt in het zand op het strand".
Om dit uit te voeren: route door de Camino de Ronda, je moet je sneakers weer aantrekken en naar het noorden gaan tot je bij Llafranc, bakermat van de vuurtoren van San Sebastian waar u de beste foto's van het uitzicht kunt maken. Daarnaast kunt u ook een bezoek brengen aan het monumentale ensemble van Sant Sebastià de la Guarda, bewaakt door hoge kliffen waar oude Iberische volkeren ooit hun toevlucht zochten.
Nog een paar stappen en we zijn bij Cala Pedrosa, bijna net zo maagdelijk als een Verbatim-diskette, waar zijn kleine restaurant Pepita wakker houdt terwijl hij buiten kookt.
Boten op het strand van Tamariu, Costa Brava.
Wild is de route van het laatste stuk van 20 minuten dat leidt naar de stadje Tamariu, met zijn witte huizen als het laatste spoor van menselijkheid voordat het verdwaalt in baaien zoals Aiguadolça, d'Aigua Xelida of Marquesa, ** zo smal en smaragd dat het privé lijkt. **
Nadat we door deze strook van dromen zijn gegaan, komen we terug met een vreemde sensatie door de plaatsen en de baaien, de bloemrijke balkons en de boten, tot aan het startpunt, aan het begin van Calella de Palafrugell. De excursie is nog niet voorbij en u verdient een eersteklas juweeltje zoals **de Golfet-baai, ingesloten tussen de stad en Cap Roig. **
Een laatste deel van de Camino de Ronda dompelt je onder in tunnels en gangen. Daar beneden, het water is zo transparant dat naakte lichamen duidelijk zijn, pijnbomen dromen ervan turkoois te zijn en alles dringt een vreemde nostalgie binnen. Het moet de zonsondergang of de wind zijn. Misschien die gezonde jaloezie die we alleen ervaren jegens een andere persoon die dat wel is voor het eerst op een droomplek gaan wonen. Zou het kunnen dat Serrat gelijk had toen hij dat zong "en stapelde zich op in je zand, ik bewaar liefde, spelletjes en verdriet".