'De Letters van Utrecht' of het oneindige gedicht van Utrecht
De Oudegracht is een van de drukste verkeersaders van Utrecht. Terwijl we langs de kust lopen, volgen cafés en restaurants elkaar op, terwijl mensen met en tegen de stroming van het water in lopen.
De avond valt en de universitaire sfeer is voelbaar: toasts met mokken bier worden gedempt door de muziek van de bars, die uitnodigt om in hun richting te bewegen.
We beginnen te lopen en zien een brief op de grond, en nog een, en nog een. Een bochtige slang die geen einde lijkt te hebben ingebed in de stenen van het kanaal: het is _ De brieven van Utrecht (De brieven van Utrecht), _ een eindeloos gedicht dat in 2012 werd geschreven en elke zaterdagmiddag wordt er nog een letter aan toegevoegd.
De Brieven van Utrecht gaan door zolang er zaterdagen zijn en toekomstige burgers steunen het
De Letters van Utrecht zijn geboren uit een ontmoeting tussen Ingmar Heytze en Michael Münker waarin ze de bouw van een stenen klok planden, geïnspireerd op de 10.000 jaar oude klok van de Long Now van Danny Hillis en de Long Now Foundation.
Door de combinatie van vele ideeën, mensen en inspiratiebronnen is het concept verbeterd en geperfectioneerd.
De Utrechts dichtersgilde (tot nu toe samengesteld uit zeven personen) is verantwoordelijk voor het schrijven van dit eigenaardige werk, elk met een limiet van 52 brieven per jaar. De beeldhouwers van het plaatselijke Lettertijdgilde zijn verantwoordelijk voor het beitelen van de letters op de steen.
Hoewel het schrijven in 2012 begon, werd het begin verplaatst naar 1 januari 2000, zodat meer woorden aan het gedicht konden worden toegevoegd en mensen op de hoogte zouden zijn van het project.
Ruben van Gogh hij was de dichter die de eerste regels schreef. De dichters gaven het stokje aan elkaar door. De zevende is de Iraaks-Nederlandse Baban Kirkuki.
Het doel is om de stad voor onbepaalde tijd te verzwelgen, zolang de inwoners haar steunen. De vorm van het gedicht is gepland om de letters UT te vormen en de toekomstige Utrechters zullen het pad van de komende verzen bepalen.
Stichting Letters van Utrecht, een non-profit organisatie, is verantwoordelijk voor het werven van fondsen om het werk voort te kunnen zetten en voor goede doelen is het meeste tot nu toe naar organisaties gegaan die mensen helpen de lokale taal te leren.
“In de stoep van Utrecht staan jaartalen tot 2300, maar het gedicht werd geboren met de roeping om nog veel verder te gaan: zolang er zaterdagen zijn , zegt Michael Münker van de Stichting Letters van Utrecht.
“Dit project gaat over het bouwen van een beschaving, duurzaam maken in de ware zin van dat woord. Zolang er individuen zijn die informatie uitwisselen op deze planeet, zou dit relevant moeten zijn. Het lijkt onvermijdelijk dat er een einde komt aan deze wereld, hetzij door religie of door natuurkunde, maar misschien kunnen we het zelf vermijden”, legt Michael uit.
De Letters van Utrecht symboliseert zowel de groei en evolutie van kennis als het belang van het handelen van toekomstige burgers. Een weergave op steen van het verleden, het heden en de toekomst.
De vereisten om deel uit te maken van de groep auteurs van dit eindeloze gedicht ten minste één dichtbundel moet zijn gepubliceerd en de voorgestelde verzen moeten worden goedgekeurd door het gilde.
Een van de manieren om bij te dragen aan de financiering van het project is: sponsor een steen De metselaar zal een speciale inscriptie op de steen kerven. Mensen doen het meestal om speciale gelegenheden te vieren, zoals bruiloften, jubilea of verjaardagen.
Het gedicht begint op nummer 279 van de Oude Gracht en heeft al 988 letters. Het vervolg van het gedicht dat nog niet in de steen zit, blijft geheim.
De eerste regels van het gedicht, vertaald uit het Nederlands, luiden:
Je moet ergens beginnen om het verleden een plaats te geven, het heden wordt steeds minder. Hoe verder je bent, hoe beter. Ga je gang nu.
Laat je voetstappen achter. Vergeet de flits waarin je kunt bestaan, de wereld is jouw kaart. Er was een tijd dat je iemand anders was: het is voorbij.
Jij bent al de ander. Jij bent, zoals je weet, het middelpunt van dit verhaal. Dit is de eeuwigheid, het is tijd. Ga in je verhaal en onthul het. Vertel haar.
Vertel ons bij elke stap wie je bent. In onze geschiedenis verdwijnen we vanzelf, alleen jij blijft. Jij en deze letters in steen gehouwen. Zoals de letters op ons graf.
De scheuren in de kathedraaltoren. Ze groeiden op naar de hemel als een wijsvinger om schuld aan te geven en om meer tijd te vragen. Dus we kunnen weer rechtdoor langs het kanaal lopen.
Degenen die naar de voeten kijken. Opzoeken! Kijk naar de kerken van Utrecht die boven de grond uitsteken. Steek uw handen op, bid tot de torens voor dit voorrecht: om nu te zijn. Het weer is mooi.
Blijf kijken. Het leven is getuige van je blik op de horizon. Je voetafdrukken verbinden het verleden met geschreven brieven.