Bij Jimbocho Den Bill Phelps . zal het moeilijk zijn om houtskoolgegrilde bamboe met thee te vergeten
Al jaren vertellen mensen me niet meer over de... Knoppenbalk . "Je moet gaan. Het is zo geweldig, zo uniek, zo Tokyo." ‘Had je daar niet in de buurt gewoond? Ja, ik denk ernaast.” 'Ik kan niet geloven dat je er nog nooit bent geweest.' Zo erg dat ik me uiteindelijk schaamde. Ik heb een reputatie hoog te houden. Ik word verondersteld degene te zijn die alles weet over Tokyo , ben ik degene die de vrienden van mijn vrienden bellen als ze verdwaald zijn of iets willen vinden. Dus besloot ik in het holst van de nacht stiekem op Google Maps te schrijven: Knoppenbalk Tokio . De zoom begon dichterbij te komen, de pixels werden lichter en plotseling was alles heel vertrouwd: Het was mijn straat.
Nog steeds in mijn pyjama leunde ik van het balkon en keek naar mij aan de overkant van de straat. favoriete yakitori-restaurant – fijne leveranciers van nieuwsgierige kippenorgelspiesjes en ijskoude bieren – en scanden het potloodvormige gebouw verdieping voor verdieping: yakitori, advocatenkantoor, engelse school, platenzaak, ierse pub... en een bord met een kleine rode knop.
Fietsen door de wijk Shibuya
De 'geweldige en unieke' bar lag op nog geen 20 meter van mijn eigen huis . Ik was er duizend keer langs gelopen – en vorige week net eronder gegeten – maar het was nooit in me opgekomen om omhoog te kijken. Tokyo is geen stad van lijnen, maar ja gelaagd – boven en onder, voor en achter, openbaar en privé – ; een stad waar straten zelden recht zijn en de meeste geen naam hebben, waar adressen zijn in cirkels gerangschikt en ze zijn achterstevoren geschreven. Zelfs taxichauffeurs weten niet echt waar ze je heen brengen. binnen zijn een land met obsessieve dwangmatige neigingen s, Tokyo voelt fundamenteel chaotisch.
Sommigen zeggen van Tokyo dat het een lelijke stad is, hoewel ik het mezelf toesta het niet met me eens te zijn . Ik neem aan dat, met weinig interessante bezienswaardigheden en een gebrek aan verenigende architecturale flair, het zowel de vorstelijke perfectie van Parijs als de intimiderende kanunniken van New York City mist. Hoe dan ook, Tokio heeft zijn eigen meeslepende verhaal : een cyclisch verhaal van vernietiging en wedergeboorte. In hun botten van beton, hout en staal zit het DNA van overleven; ook bij haar inwoners. Twee keer in de afgelopen 100 jaar heeft Tokio een bijna totale vernietiging meegemaakt. : eerst door toedoen van de natuur (bij de grote aardbeving in Kanto van 1923) en later van de mensheid (het bombardement van de Tweede Wereldoorlog). In Japan bestaat er geen stabiliteit.
Er zijn maar weinig van de bakstenen bouwwerken uit het begin van de 20e eeuw overgebleven en degenen die dat wel doen - zoals Tokyo Station - zijn bizar gerenoveerd. alsof het Disneyland-attracties zijn . In plaats daarvan zijn naoorlogse gebouwen veel gemakkelijker te herkennen: eentonig, utilitair en in een oogwenk gegooid waarin Japan weinig tijd of geld had om aan mooie ontwerpen te besteden.
Kei Hemmi, oprichter van Timeworn Clothing (een 'must' op je volgende reis naar Tokio)
Maar in de jaren tachtig – wat werd beschouwd als het Bubble-tijdperk – veranderde de situatie: het land Ik was verrot met geld en ambitie , en hun gebouwen werden groter en groter, steviger of gewoon duurder. Vandaag – en opnieuw – herstelt Tokio van een nieuwe reeks rampen: van de aardbeving en tsunami van maart 2011 . Een groot deel van de stad is ongedeerd ontsnapt - op slechts 200 kilometer afstand hadden ze minder geluk - maar de autoriteiten hadden geen tijd om de betonmolens aan het draaien te krijgen. Bescheiden door de Japanners de 'moeilijke jaren' genoemd , de economie begint te verbeteren en het vertrouwen van de mensen herwint.
Japan, zoals de premier graag zegt, is terug . In zowel goede als slechte tijden werd Tokio beschouwd als een welvarende plaats. Toeristen, zelfs geconditioneerd door de negatieve economische krantenkoppen die waag je aan een cultuur in terminaal verval ontdekken ze een ordelijke, ongerepte stad waar een minuut vertraging in de trein een verontschuldiging verdient en waar de misdaad zo laag is dat een verloren portemonnee vrijwel zeker zal worden teruggegeven - geld inbegrepen. binnen enkele uren.
Pignon Restaurant, Tokio
WELKOM BIJ MATRIX
Ik ben nu 16 jaar in Tokio en heb in bijna elk deel van de stad gewoond, maar de buurt waar ik het meest van hou is Yoyogiuehara , een van de honderden (elk zo gezellig als een dorp ) die samen een enorme metropool van 35 miljoen mensen vormen. Mijn favoriete hobby is doelloos ronddwalen de smalle steegjes deze stadsuitbreiding uithakken en nieuwe ontdekkingen doen om elke hoek: cafés boven kleine kledingwinkels achter een workshop tatami-matten naast een oude noedelzaak die door een familie wordt gerund .
Het naburige district Kamiyamacho is in de mode vanwege zijn gastronomie , met openingen van nieuwe cafés, bars of restaurants elke week. Onder hen Ahiru-winkel , een wijnbar en bakkerij met slechts acht zitplaatsen, en Shibuya Kaaskraam , Dat maakt voortreffelijke mozzarella en ricotta die wordt geserveerd op pizza's of sandwiches. duif Het is mijn favoriete. Rimpei Yoshikawa is een vaandel van zijn generatie: hij accepteert geen reserveringen, hij is gastvrij en erg fris . Yoshikawa waagde zich in meer formele restaurants in Tokio en Frankrijk en is overstag gegaan met een bistro waar serveert gerechten geïnspireerd op zijn reizen naar Marokko : salade van bieten en komijn, wild met geroosterde vijgen en pittige lamsworst.
Van alle districten in Tokio heeft er geen zo veel gezichten als Asakusa . Bekend om zijn 'plaatsen van plezier', is het ook de thuisbasis van de oudste tempel in de hoofdstad, Senso-hee . Elke dag lopen duizenden bezoekers langs de laan die ernaartoe leidt, maar heel weinig stoppen om de buurt te verkennen? . Als ze dat zouden doen, zouden ze ontdekken - ongerijmd geplet tussen twee kleurloze betonnen constructies – een houten huis met twee verdiepingen, meer dan 50 jaar geleden gebracht van een dorp in de bergen. Tegenwoordig is het een klein kaiseki-achtig restaurant, de waentei kikko .
Kodai Fukui, eigenaar van een klein kaiseki-restaurant waar hij regelmatig de tsugaru shamisen-gitaar speelt voor zijn diners
Elke buurt heeft zijn geheimen, zelfs Ginza, met zijn grote boulevards en promenades . Als je door een geheime opening direct naast de automaten gaat, vind je een groot wit met blauw gordijn met een bel. Binnen, na het beklimmen van de trap, zul je ontdekken sushi ichi , waar Masakazu Ishibashi gedurfde innovatieve gerechten serveert in een wijk waar de meeste chef-koks vastklampen aan traditie.
“ In Ginza zijn betekent dat ik één voet in het verleden en één in de toekomst kan hebben. zegt Ishibashi, die uit een familie van sushichefs komt en een aantal jaren in Californië heeft doorgebracht. “Ik denk niet dat ik tradities breek. Het enige wat ik doe is mezelf proberen uit te drukken ”. Gerechten zoals gestoomde krabrisotto gekookt in de krabschaal met zee-egels en sushirijst, geserveerd met een topping van zalmkuit , zijn emblemen van zijn creativiteit. Maar het is zijn simpele nigiri-sushi waar hij het meest trots op is, en terecht.
Neonlichten in Ginza
EEN NIEUWE BESTELLING
Een van de meest fascinerende lagen van de hedendaagse Tokyo-cultuur zijn de nieuwe generaties. Jongeren van tegenwoordig zijn vrijgevochten en ruimdenkend en vraag de gevestigde manieren. Het is duidelijk dat het getalenteerde mensen zijn, daar bestaat geen twijfel over; ook ze zijn een weerspiegeling van hoeveel de Japanse samenleving is veranderd.
De 20 jaar van economische stagnatie - die begon in de vroege jaren 1990 en waar Japan zo hard aan heeft gewerkt om te overwinnen - worden gewoonlijk de verloren decennia . Cultureel gezien was het veel meer dan dat. Degenen die het juk van zakelijke dienstbaarheid als normaal zagen ze werden gedwongen na te denken over wat ze echt wilden doen met hun leven . Voor velen was het antwoord om voor zichzelf te zorgen.
Zaiyu Hasegawa is het frisse gezicht van een generatie opwindende jonge chef-koks die de eetcultuur van Tokio transformeren . uw restaurant, Jimbocho Den , het is buitengewoon. Zijn moeder was een geisha , en hij heeft gastvrijheid in zijn bloed. Hoewel hij opgroeide omringd door traditie, voedsel drukt zijn oneerbiedige karakter uit - Serveer een onorthodox dessert in een tuinschep. Uit elkaar grappen, Hasegawa is serieus over eten . Hun menu's bevatten de beste seizoensingrediënten van Japan: stukken van het beste Wagyu-rundvlees met rijst in juni, of malse filets van Sanma-vis uit de herfst met gingko-noten in oktober.
Met houtskool genezen zeeduivel bij Jimbocho Den
Elk bord wordt gepresenteerd in een indrukwekkend stuk keramiek, gekozen door zijn vriend Kenshin Sato , wiens winkeltje, Utsuwa Kenshin , is een andere schat die een bezoek waard is, met keramische stukken van nieuwe en gevestigde Japanse kunstenaars.
Hasegawa is een Instagram-addict . Hij uploadt selfies met zijn klanten –René Redzepi, uit Noma, is verschenen in meer dan één–, portretten van zijn chihuahua Pucci en foto's van wandelingen op zondag naar zijn favoriete coffeeshop. Met net zoveel volgelingen alsof het een plaats van aanbidding is, Omotesando-koffie is het geesteskind van Eiichi Kunitomo, Japans meest succesvolle zakenman en barista . Gelegen in een oud huis met een bonsai in de hoek Het bestaat al een jaar of twee als zodanig (het pand stond op de nominatie om gesloopt te worden). “De eigenaren vonden het erg leuk wat we met de ruimte hebben gedaan, dus ze laten ons langer blijven ', vertelt Kunitomo me terwijl ze een van haar beroemde en delicate bevroren cappuccino's bereidt. “ De smaak behoudt zijn mildere vorm als de bonen ruimte hebben om te ademen. ”.
Chef-kok Zaiyu Hasegawa
Ondanks de vrijgevigheid van de eigenaar, zijn bedreigingen zoals die opdoemt boven Omotesando Koffee heel gewoon door zakelijke druk . De prijzen stijgen en beleggers hebben een onverzadigbare honger om de 'vruchtbare grond' optimaal te benutten. Hele wijken worden gerehabiliteerd ; en gemeenschappelijke ruimtes, vervangen door torens en pleinen. De machtigen noemen het: efficiënte ruimtes; veiliger in geval van aardbevingen, zeggen vrienden van de politiek vaak:.
Anderen zijn meer bezorgd dat het weefsel van de stad aan flarden wordt gescheurd.. Boheemse Shimokitazawa , bijvoorbeeld werd ooit beschouwd als de Williamsburg van Tokio , is in stukken gehakt om een enorm infrastructuurproject uit te voeren waarbij bewoners hebben gezien hoe een oud treinstation is weggerukt om het te vervangen door een doos van glas en staal zonder enige vorm van ziel. Een organisatie genaamd Red de Shimokitazawa is meedogenloos om het te stoppen.
Toegewijden in Senso-ji, de oudste tempel in Tokio
MARKERING VAN HET TEMPO
De bouwsector doet het goed sinds Tokio het bod won om in de zomer van 2020 de tweede Olympische Spelen te organiseren. Zijn eerste Olympische Spelen, Tokyo 1964, waren een katalysator voor een ongelooflijk snelle make-over. die de wedergeboorte van Japan na de Tweede Wereldoorlog inluidde. Zelfs vandaag de dag nog de infrastructuur die voor die spellen is gebouwd: de onmogelijke snelwegen tussen gebouwen en over rivieren; en de shinkansen, of kogel trein , die mensen van en naar de hoofdstad brengt en brengt– zijn de aderen en slagaders die Tokyo in beweging houden . En ze willen dat het weer gebeurt: de regering is vastbesloten om de Olympische Spelen te gebruiken om een sterker en veiliger land te laten zien. in zijn ogen, dit betekent nieuwe wolkenkrabbers, treinstations en, jawel, wegen (Loop Road nr. 2 is momenteel in aanbouw, die volgens het laatste nieuws zal worden omgedoopt tot Olympic Road, en die het stadion verbindt met het Olympisch dorp).
Om een idee te krijgen van wat Tokyo 2020 zou kunnen zijn, ga je naar Toranomon , een uitgestrekte hoogbouwwijk met lome winkels en karakterloze kantoorgebouwen in de schaduw van het op een na hoogste gebouw van de hoofdstad, de Toranomon-heuvels (wiens motto is: De toekomst van Tokio begint hier ”), het meest ambitieuze project van Mori Building. De eerdere projecten van dit vastgoedbedrijf werden nogal bekritiseerd vanwege hun uiterlijk vertoon – merkwinkels, onbetaalbare appartementen, elite kunstshows – in een tijd dat luxe uit de mode was. Deze is echter meer in overeenstemming met de nieuwe tijd: yogasessies in de ochtend en muziekconcerten in de middag in het park en kwaliteitsgastronomie.
Biologische Spa-ingrediënten bij Andaz Tokyo
De laatste zeven verdiepingen van de hoofdtoren worden ingenomen door de Andaz Tokio , een hotel dat voor het eerst een "meer ontspannen" vijfsterrenservice naar Tokio heeft gebracht. “Mensen moeten nog wennen aan dit soort behandelingen. We moeten haar opvoeden”, zegt haar directeur, Arnaud de Saint-Exupéry, die de eerste Andaz in Londen opende voordat hij naar Tokio verhuisde.
Uw nieuwe concurrent is hou van Tokio , dat afgelopen december zijn deuren opende en intieme luxe bracht in een stad die hongert naar internationale boetiekhotels. En de reeds gevestigde groepen moeten hun kaarten uitspelen. De okura-hotel , wiens retro-lobby werd gebruikt in de James Bond-film You Only Live Twice , zal later dit jaar zijn historische hoofdgebouw sluiten om te bouwen grootste in 2019.
Zelfs de Mandarijn Oosters Tokio Het is amper 10 jaar oud en wordt gerenoveerd en The Pizza bar is net geopend op de 38e verdieping, na het recente succes van het gezellige sushi-restaurant in de lobby. Zoveel verandering creëert onvermijdelijk een sfeer van optimisme , die na een aantal moeilijke jaren, de waarheid welkom is. De strijd tegen de bureaucraten, die radicale beslissingen nemen die het gezicht van Tokio in slechts een generatie zullen veranderen, wekt het genie en de urgente emotie van het behoud van erfgoed. Minoru Mori , tycoon en patriarch van het Morí-gebouw die in 2012 stierf, vertelde me in een interview dat er nauwelijks plaats was in Tokio – behalve parken en tempels – dat hij niet graag had willen ontwortelen en herbouwen volgens zijn eigen visie op wat de stad zou moeten zijn. Dat omvatte de opening van meer groene ruimten en het dichter bij hun werkplek brengen van mensen.
Zijn doelpunten waren bewonderenswaardig . Maar degenen onder ons die echt van Tokio houden, kunnen alleen maar hopen dat dit soort ideeën buiten de boot vallen. dat het mogelijk is om dat onschatbare gevoel van intimiteit van de stad, zo actief en tegelijkertijd zo ongrijpbaar, te behouden . De dag nadat ik erachter kwam waar de Button Bar was, ging ik daar wat drinken. Het duurde niet lang, slechts tien treden verderop in mijn straat en zes verdiepingen met lift. Ik vond het toch leuk Ik heb geen idee waarom het 'de knop' wordt genoemd, waarschijnlijk vanwege de snelheid waarmee het sloot slechts twee maanden na mijn bezoek. Maar onderweg kwam ik een nieuw adres tegen om aan te bevelen: Generaal Yamamoto , een plaats vernoemd naar de barman en eigenaar. Het is een ongelooflijke ervaring om Yamamoto aan het werk te zien terwijl hij inventief cocktails maakt en ze serveert met de elegantie van een theeceremonie. Zo uniek. Dus Tokio. Ik wens je veel succes als je het wilt vinden.
* Dit rapport is gepubliceerd in nummer 86 van het tijdschrift Condé Nast Traveler voor juli-augustus en is beschikbaar in de digitale versie om ervan te genieten op uw favoriete apparaat.
*** Mogelijk bent u ook geïnteresseerd in...**
- Wereldmarkten waar te eten en gelukkig te zijn - Redenen om Tokyo te verafgoden, vandaag en in 2020 - Tokyo Guide
- Kyoto, op jacht naar geisha - Wat eet een sumoworstelaar? - Kleine Japanse Vanguard
- Zen voor beginners: de beste Japanse tuinen buiten Japan - Gids om uw fooi goed te krijgen
- Japan: naar de herovering van de Spaanse toerist - Suitesurfing IV: naar Japan, zonder pyjama - Atlas van de douane van Tokio
- Emerging Food Powers: Tokyo - Life Beyond Sushi: 11 Japanse gerechten die je niet kent - Het ABC van Sake
- 14 dingen die je moet weten voordat je voor de eerste keer naar Japan reist
Tokyo 's nachts vanaf het terras van het Andaz Tokyo hotel