De locatie is een tweesnijdend zwaard geweest in de geschiedenis van Ferrol. De monding, de smalste in Galicië, veranderde wat toen een klein vissersdorpje was in de grote hoofdstad van de Spaanse marine in het noorden , die de stad openstelde voor mensen van hier en daar, voor schepen en matrozen van over de hele wereld.
De ligging – je kunt niet veel verder naar het noorden over de weg – heeft er echter tegen gewerkt. Ferrol is geen doorvoerstad, het is bijna altijd te ver naar het westen of te ver naar het noorden. Zo dichtbij en toch zo ver weg. En toch, wie de omweg maakt, die, laten we eerlijk zijn, ook niet zo lang is, komt tegen een stad die een verrassing is: een plek met een industrieel verleden en een maritieme omgeving, van oude modernistische hotels en neoklassieke lay-out in staat zichzelf af en toe opnieuw uit te vinden.
Ferrol is niet de voor de hand liggende bestemming, maar het zit vol verrassingen voor degenen die ernaar willen zoeken. Het is het perfecte basiskamp voor degenen die willen verken die noordkust die bestand is tegen overbevolking, voor degenen die willen verdwalen tussen verborgen baaien, vuurtorens en immense stranden, een kijkje nemen in een middeleeuws verleden dat smaakt naar legende en enkele van de best bewaarde Atlantische bossen.
Huiskamer.
GASTRONOMISCHE SCHAT
En hoewel veel mensen het niet weten, Ferrol is een gastronomische schat. Als we het over traditie hebben, zullen maar weinig provincies zo'n goed bewaard gebleven eigen receptenboek vinden. Een versie van de Galicische keuken die afwijkt van het onderwerp: Welkom in het koninkrijk van de Artabische keuken.
Hier vind je gerechten als octopus à la mugardesa, de makreelmakreel, de zeeduivel in cedeiresa-stijl, de open empanadas die zelfs Galiciërs van een beetje verder naar het zuiden verrassen; proia's, patroonballen, curruspiñadas, zoete room, cocadas... patisseriespecialiteiten die worden nog een reden om die afrit van de snelweg te nemen. En zeepokken natuurlijk. En sint-jakobsschelpen, de echte, de zwarte. En alle soorten mosselen. Maak een wandeling over de markt en laat je verrassen door de kwaliteit van het product.
Hoewel als we het hebben over huidige restaurants, je ook een beetje van alles en voor elk wat wils hebt: Sinxelo, O Bacelo, A Barcia Street Tapas, David Freire, Bar El Timón... Y Of Camino do Inglés, de plek die je op je agenda moet hebben.
Tiradito van brasem.
OP DE JUISTE WEG
O Camiño do Inglés (de weg van het Engels, in het Spaans) is een naam die uitleg verdient. Het is het vitale pad van Dani López, van Ferrol tot in de kern, hoewel hij in Londen werd geboren. En het is een restaurant dat zijn deuren opent op een steenworp afstand van kilometer nul van de Engelse manier, de route die pelgrims van de Britse eilanden namen Santiago te bereiken. Uiteindelijk past alles.
Het is hier, in dat Ferrol dat zo vaak buiten de gidsen valt, en in een oude stad die ruikt naar de haven van alle leven, waar Dani besloot dat zijn pad begon. Dus naast mode, winkelstraten en tapasstraten opende hij hier zijn eerste winkel. En het succes was zo groot dat hij na een paar jaar naar een andere verhuisde. De oude ruimte, de ruimte die zijn manier om de keuken te begrijpen heeft gevormd, is nog steeds van hem en opereert vandaag onder de naam Josefa's Bar, een eerbetoon aan haar grootmoeder en tegelijkertijd aan die bars uit de jaren 80 en 90 waarin zijn generatie voor het eerst in aanraking kwam met de gastronomie.
O schipper: Danil López
Een straat verder vond hij een grotere ruimte en daar begon de tweede etappe van zijn reis. Vandaag, drie jaar later, na een pandemie die veel tijd heeft gegeven om na te denken, luidt een derde tijdperk in, ronder, persoonlijker en meer lokaal indien mogelijk, wat pure frisse lucht is.
Ferrol-product, wat betekent: de beste van de hoge estuaria, ging door het ondefinieerbare filter van Dani en zijn team. De tafel wordt gedomineerd door een van de drakenballen uit de animatieserie Dragon Ball. Een van de menu's, de kortste, heet Filispín, een term uit Ferrol die zoiets betekent als 'op volle snelheid'. Full Speed, beval de Britse matrozen. En de mensen van de haven hielden de copla en vertaalden het in hun eigen taal: Filispín.
Zoals ik al zei: laat je vooropgezette ideeën aan de deur en ga naar binnen om je onder te willen dompelen een gastronomische wereld die gebaseerd is op tegenstellingen die elkaar ontmoeten En, tegen alle verwachtingen in, passen ze perfect. Klassieke haute cuisine en bargerechten, popcultuur van de jaren 90 en de bagage die Dani meebracht uit zijn tijd in iconische restaurants van de hedendaagse Galicische keuken zoals Casa Marcelo; een zeer serieuze wijnmakerij en een benijdenswaardig gebrek aan complexen.
Bocarte spies gemarineerd in zout, eendenham, gedroogde tomatenpoeder en galmesano.
HERVORMING VAN GERECHTEN
En waar vertaalt dit alles zich in? goed binnen starters die naar tavernes kijken en ze opnieuw uitvinden: een hap maïs, sint-jakobsschelp geserveerd in de schaal en ham die een eerbetoon is aan de mythische empanada van Casa Pena, een knipoog naar de klassieke O Baleo-pizza's die Het is geherformuleerd in de vorm van bacon ssam, ingelegde knoflook, knoflookchutney en Oost-Indische kers. Weet je wat zorza is, de gemarineerde varkenslende die een zeer populaire tapa is in Galicië? Dani heeft het jaren geleden opnieuw uitgevonden met makreel en Padrón-pepers en vandaag is het een klassieker die moeilijk van het menu te schrappen is, al is het maar een hapje op een krokante aardappel om het menu mee te beginnen.
In dit huis hebben ze geen complexen. En als Alain Passard, een van de grote namen in de Franse keuken van vandaag, een halve kip op een halve eend naaide en ze samen kookte -zijn beroemde Chimera-, Dani en zijn team maken de Rías Altas-versie door een sint-jakobsschelp en een zeeduivelmedaillon op het bord te leggen die worden geserveerd met een Noorse kreeftenbouillon en gegarneerd met een emulsie van boter en palo cortado. Een knipoog naar de Franse chef, ja, maar ook naar die zeeduivel- en garnalenspiesjes uit de bars van een paar decennia geleden. Voordat we het hadden over tegenstellingen die elkaar ontmoeten: daar heb je ze.
Varkenszwoerd en sint-jakobsschelpen uit het estuarium.
Deze Camino do Inglés verandert de mosselsoep uit New England verder in Ferrolano: een mosselbouillon met aardappel, spek en Iberische chorizo belegd met venusschelpen en gezouten wilde zeebaars. Of een geroosterde kwartel voorstellen, geserveerd met wat de kok presenteert als een “eerbetoon aan de paddenstoel”, nog een van die essentiële repen van weleer die hier rauw, gefermenteerd, gepekeld en gepoederd met een koffievinaigrette wordt gepresenteerd.
Rijstpudding, het ultieme dessert in de stad, met een gel de cream – een sherrywijn – huisgemaakte lokale pruimenjam, vanille-ijs, cacaobonen en een chocoladetegel. Of een klassiek Galicisch oor, een licht en knapperig deeg, met slagroom. En het gevoel dat naast de menukaart een wervelwind van ideeën over je heen is gegaan, die vorm heeft gegeven aan een gastronomische reis die je misschien verrast heeft, maar laat je verlangen naar meer.
Beboterde/gekarameliseerde rijstpudding.
Galicische keuken, ja, maar niet de Galicische keuken waar het onderwerp je zou uitnodigen om na te denken. Eigentijdse keuken, dat is waar, maar met constante knipoogjes naar de klassiekers, naar tavernes, naar tapasbars. Pantry van Ferrol, van de estuaria, Ártabra en de Atlantische Oceaan, maar in staat om naar de andere kant van de oceaan of naar Azië te kijken, indien nodig, zonder een jota van zijn wortels te verliezen.
En je gaat denkend weg waarom heb je er in godsnaam zo lang over gedaan om naar Ferrol te komen? en bij het proberen van deze keuken. En dat is het beste wat je kan overkomen als je een restaurant verlaat.