Rekening een Maori-legende die , in het hart van het Noordereiland van Nieuw-Zeeland, was er een vuur- en lavagevecht tussen twee vulkanen. De reuzen Tongariro en Taranaki ze vochten dagenlang voor de liefde van de mooie Pihanga tot de definitieve nederlaag van de jonge Taranaki. Dit is volgens de traditie nam zijn voeten van de grond en vol droefheid verliet hij de plaats in de richting van de ondergaande zon, terwijl hij met zijn tranen opstond voor de... Whanganui-rivier. Uitgeput rustte Taranaki eindelijk in de laatste hoek die hij aan de westkant van het eiland vond.
Als we naar een kaart van Nieuw-Zeeland kijken, kunnen we de uittocht van Taranaki aanvoelen door te traceren een lijn tussen beide vulkanen. Daar, in het midden, zullen we de Whanganui vinden en, niet ver van zijn bed, een van de routes meest raadselachtige van de aarde: de Forgotten World Highway of New Zealand State Highway 43.
De legende zegt niets over die Vergeten Wereld, maar de Nieuw-Zeelandse route 43 verzamelt verhalen die even opvallend en stormachtig zijn als het Maori-verhaal. Verhalen zoals de stad die werd geïnspireerd door Shakespeare, het dorp dat zichzelf tot republiek heeft uitgeroepen, de rivier die tot persoon is uitgeroepen of het eenzame graf van de mens die stierf bij het ontwerpen van de lay-out.
Stratford, Nieuw-Zeeland.
STRATFORD, SHAKESPEARE NAAST DE VULKAAN
De inwoners van Stratford worden elke ochtend wakker met de waakzame blik van de verslagen Taranaki. Gelegen op slechts 20 kilometer afstand, is zijn imposante aanwezigheid - het is de op één na grootste vulkaan van het land - een dagelijkse gewoonte geworden. Deze vulkanische nabijheid is echter niet wat Stratford uniek maakt, maar de alomtegenwoordigheid in zijn stedenbouwkundige planning van de belangrijkste Engelse auteur in de geschiedenis: William Shakespeare . De plaatsnaam Stratford komt van Stratford-upon-Avon, de geboorteplaats van de schrijver. In feite was de eerste versie Stratford-upon-Patea, in relatie tot de nabijgelegen Patea-rivier.
Stratford, vergeten wereld snelweg.
Maar de Shakespeare-verbinding houdt daar niet op: tot 67 straten zijn vernoemd naar personages uit zijn werken en in zijn klokkentoren - de enige in Nieuw-Zeeland - voeren Romeo en Julia drie keer per dag de balkonscène uit. Op deze manier, in een afgeleid dwalen, vinden we Fenton, Hamlet, Macbeth, Lear of de eerder genoemde Romeo en Julia, wiens tragische lot ook op de kaart wordt weerspiegeld: loodrecht op elkaar, Julia benadert Romeo om, slechts één straat voor hun ontmoeting, af te wijken zonder ooit over te steken.
Verdergaand met het literair-cartografische parallellisme, Regan Street, de machiavellistische middelste dochter van King Lear, uiteindelijk sterft, hongerig naar macht, net als in het werk: veranderd in een snelweg, uit zijn as wordt de 151 kilometer lange route die Stratford verbindt met Taumaranui geboren, een van de weinige communicatieroutes in deze regio met het centrum van het noordereiland en tegelijkertijd een van de minst gebruikte vanwege zijn kronkelige lay-out: de Vergeten Wereldsnelweg.
Vergeten Wereldweg, Nieuw Zeeland.
OP ZOEK NAAR DE WEG NAAR DE VERGETEN WERELD
Van een praktisch oogpunt, er zou geen reden zijn om de Forgotten World Highway te reizen. Als we een kaart gebruiken, zullen we zien dat dit de kortste route is tussen Taranaki en het hart van het Noordereiland. Dit is echter misleidend: gebouwd in de 19e eeuw op de oude paden paardensport geopend door Europese kolonisten, de lay-out, zwanger van bochten, tunnels, bruggen, heuvels en zelfs een stuk van 12 kilometer onverhard doet het meer denken aan negentiende-eeuwse karren dan aan een weg uit de 21ste eeuw.
Gelukkig worden niet alle beslissingen genomen om praktische redenen. Op de weg uit Stratford fungeert een verkeersbord als –spannende– proloog: Forgotten World Highway begint. "Het spel begint", lijkt het te zeggen. Naarmate de vlakte van de vulkanische ring wordt verlaten, krijgt het terrein golvende vormen. Kleine heuvels die doen denken aan de Hobbitton of In de ban van de Ring het landschap overstromen en parallel aan de weg zigzagt en ontwijkt een treinspoor in een zombiestaat zo goed mogelijk de meerdere obstakels.
Vergeten Wereldweg, Nieuw Zeeland.
Op het eerste stuk weg, dat Stratford verbindt met het bizarre Whangamomona, drie grote hoogten in de problemen gebracht voor de onervaren ruiter: het Strathmore-zadel, het Pokohura-zadel en het Whangamomona-zadel. De eerste twee geven een duidelijk zicht op het panorama, een feit dat onthult de menselijke aanwezigheid in het gebied: die kale heuvels, zo aantrekkelijk voor het oog, zijn in werkelijkheid onthoofde schoonheid, gevolg van de ontbossing van de eerste kolonisten.
Na Pokohura, de prairie maakt plaats voor oerbos en al in het Whangamomona-zadel verstikt de inheemse flora, dicht en compact, alle landruimte. Overspoeld door vegetatie, een informatieposter legt uit dat dit deel van de weg in 1897 werd voltooid, waardoor de definitieve verbinding tussen S Tratford en Whangamomona, de stad die een eeuw later zou hebben een van de vreemdste wethouders uit de geschiedenis
Een van de gevels van de verontrustende stadsrepubliek Whangamomona, Nieuw-Zeeland.
WHANGAMOMONA, DE STAD DIE EEN REPUBLIEK WERD
Billy Gumboot, de tweede president van de Republiek Whangamomona, hij deed geen enkele beweging tijdens zijn termijn van 18 maanden. Hij sprak niet eens een woord. En het is dat Billy Gumboot was een geit, mogelijk het eerste gekozen dier in de geschiedenis. Dit stukje informatie, Monty Python waardig, is relevanter dan het lijkt, omdat het verband houdt met een feit dat: redde de mensen van de ondergang: zijn proclamatie als een onafhankelijke republiek. Maar laten we bij het begin beginnen.
Het leven in Whangamomona was nooit gemakkelijk. De stad, gesticht in 1895, stond op het punt te verdwijnen na de Eerste Wereldoorlog, waarbij een groot deel van de bevolking stierf. De komst van de spoorlijn (1933) en elektriciteit (1959) veroorzaakte een impuls voor lokale groei, maar dit nam weer af met de sluiting van de school en het postkantoor in 1988. Toen het erop leek dat de stad was tot uitsterven gedoemd, De gebeurtenis die alles veranderde, vond plaats: de Nieuw-Zeelandse regering wijzigde de territorialiteit van Whangamomona zonder de inwoners te raadplegen. Deze, bij wijze van protest, Op 1 november 1989 riepen ze zichzelf uit tot republiek. Het uitroepen van de onafhankelijkheid – meer fictief dan echt – had zo’n impact dat het de pers van over de hele wereld aantrok.
Sindsdien hebben zes presidenten, waaronder een geit, een poedel en een schildpad, zijn elkaar opgevolgd in het mandaat van een republiek die om de twee jaar, op 21 januari, een groot feest viert. Dit heeft ertoe geleid dat de toestroom van toerisme waarvan het belangrijkste doel is om uw paspoort af te stempelen met het embleem van de Republiek, te koop voor NZD 2 bij de hotel-bar-overheid. Er waren echter plaatsen die minder geluk hadden dan Whangamomona.
Tangarakau, vergeten wereld snelweg.
TANGARAKAU: GLORIE EN VAL VAN EEN SPOOKSTAD
Enkele kilometers van Whangamomona is Tangarakau, ooit de op een na grootste stad in de regio en waarvan vandaag de dag nog maar een paar kruimels over zijn. Tangarakau was de centrale kern van de aanleg van de spoorlijn tussen Stratford en Okahukura, in de jaren twintig en na de opening van een kolenmijn bereikte de bevolking begin jaren dertig de tweeduizend inwoners. Hoe dan ook, in 1936, met het verlaten van de mijn, begon de achteruitgang dat zou eindigen met de sluiting van de school in 1959. Zonder een onafhankelijkheidsverklaring die vandaag als een beademingsmachine heeft gewerkt, Tangarakau is een spookstad geworden in de buurt van wat misschien wel de wildste plek op de hele Forgotten World Highway is: de Tangarakau Gorge Natuurreservaat, de plaats waar de man die de weg heeft aangelegd begraven ligt.
Het graf van Joshua Morgan, Forgotten World Highway.
JOSHUA MORGAN, HET GRAF VAN DE GEVALLEN HELD
Veel van degenen die de Weg naar de Vergeten Wereld oversteken negeren het, maar een paar meter verderop is het graf van de man die het heeft gebaard. Tot 1935 was de weg van Tangarakau moeilijk te overwinnen vanwege de heuvel genaamd Moki-zadel. Het was toen dat de bouw van de Moki-tunnel werd uitgevoerd, jaren later omgedoopt tot Hobbit's Hole. uw bouwproject dateert uit de jaren 1890 en het is bedacht door een van de grote hoofdrolspelers van de Road to the Forgotten World: Joshua Morgan.
Geboren in het midden van de negentiende eeuw, Joshua Morgan was een ervaren landmeter dat hij, na de geboorte van zijn eerste dochter, in 1891, besloot te stoppen met landmeten. Echter, na een korte tijd, de projectmanager voor de route Stratford-Taumaranui om uw hulp gevraagd. Morgan nam de uitdaging aan, die hij zonder problemen oploste totdat hij eind 1892 de Tangarakau-rivier bereikte, waar hij moeilijk te vinden was een lay-out die het bergachtige systeem van het gebied zou overwinnen. Daar begon hij in februari 1893 hevige buikpijn te krijgen. Sommige teamleden ze vertrokken op zoek naar medicijnen, er meerdere dagen voor gebruiken. Geen enkele had enig effect. Omdat het onmogelijk was om Morgan te vervoeren, ging een nieuw team op zoek naar meer hulp, maar het mocht niet baten; bij zijn terugkeer was Morgan al overleden.
Zijn lichaam werd begraven in de buurt van de brug tussen de Tangarakau-rivier en de Paparata-stroom, op een kleine open plek waar men zelfs vandaag nog kan zien het witte kruis opgevoed door zijn teamgenoten. De brug waar Morgan ligt is de plek waar het enige onverharde deel van de route begint (in afwachting van de start van enkele werken die nooit aankomen), gelegen in het natuurreservaat Tangarakau Gorge: 12 kilometer grind ingebed in inheems bos en muren van meer dan 50 meter hoog. Wanneer het asfalt onder de wielen terugkeert, laten de heuvels, ooit weelderig, daar maar weer eens mee pronken geschoren schaap look van het eerste gedeelte. Het terrein, hoewel kronkelend, wordt steeds minder abrupt en een nieuwe waterloop verschijnt op het podium: de Whanganui-rivier, de tranen van de verslagen Taranaki, ook wel bekend als de rivierman.
Vergeten Wereldweg, Nieuw Zeeland.
WHANGANUI, DE RIVIER MAN
De voorouders zijn alles voor een Maori en onder hen Niet alleen mensen worden geteld: Inboorlingen van Nieuw-Zeeland identificeren zichzelf ook als afstammelingen van verschillende natuurlijke entiteiten zoals bergen, bossen of rivieren. Voor de Maori-stam van de Whanganui, de gelijknamige rivier, geboren uit Taranaki's verdriet, is niet alleen een rivier, maar ook een van zijn voorouders. Dit leidde ertoe dat in maart 2017 er is een historische gebeurtenis gebeurd in Nieuw-Zeeland: na meer dan 160 jaar juridische geschillen, slaagde de stam erin om het parlement een wet te laten aannemen die de rivier als een van zijn voorouders erkende, waardoor het de status van een rechtspersoon kreeg.
Zo zijn de laatste twintig kilometer van de Forgotten World Highway ze rennen en strelen de contouren van een rivier die als traan is geboren en nu is hij een persoon tot aan Taumaranui, 'plaats van grote toevlucht' in de Maori-taal. Taumaranui is zowel bestemming als onderdak, de ideale plek om alle te verteren verhalen verzameld op een route dat, door zijn naam te herhalen, een legende is geworden. Zoals de die gewonde vulkaan die naar de zonsondergang kijkt zijn wraak herkauwen.
Dit rapport is gepubliceerd in de nummer 149 van Condé Nast Traveler Spanje. Abonneer u op de gedrukte editie (€ 18,00, jaarabonnement, door te bellen naar 902 53 55 57 of via onze website). Het aprilnummer van Condé Nast Traveler is beschikbaar in de digitale versie om ervan te genieten op uw favoriete apparaat.